Rozdział 16

 Od siebie mam do dodania tylko tyle, że: Ten rozdział jest dowodem na to, iż moje opwiadanie zyje własnym życiem.

życze Wam miłej lektury i dziękuje osobom, którym chce się komentowac moje wypociny :0 Naprawdę gdyby nie Wy to nie miałabym ochoty więcej pisać :)

 

            Światła były zapalone, a w powietrzu unosił się zapach gotowanej kiszonej kapusty, albo po prostu czegoś skiśniętego. Położyłam dłoń na przytwierdzonym do paska mieczu, gotowa w każdej chwili wyciągnąć go i stanąć do walki z Lilith. Jednak pomieszczenie było puste. Umyte i wypolerowane szklanki stały równo ustawione na półce za barem, krzesła były pozakładane na stoliki, słowem – czysto i schludnie. Żadnych śladów działalności jakiegokolwiek demona. Oprócz tego smrodu, ale kto by się przejmował smrodem? W pewnym momencie ciszę przeciął dźwięk bili toczącej się po stole bilardowym, odruchowo spojrzałam w tamtą stronę – bila powoli dotoczyła się do końca stołu i zatrzymała przy ściance.

- Czekam! – Krzyknęłam, starając się nadać swojemu głosowi nutkę pewności. Chyba się nawet udało.

Kolejne kilka sekund, przedłużających się w nieskończoność i zza baru wyskoczył demon przypominający kształtem kobietę, z tym, że zamiast głowy miał(a) łeb wołu. Nie zastanawiając się i nie dając jej możliwości ataku, rzuciłam się w stronę wyjącej kreatury i wyciągnąwszy w biegu miecz, odcięłam łeb demonicy. Łeb rozprysł się w powietrzu, natomiast ciało, które przed chwilą przypominało kobiece, padło na podłogę i zaczęło drżeć. Dopiero po chwili zorientowałam się, że do nie drżenie, a stały ruch. Cała masa larw prześlizgujących się między sobą, wcześniej uformowana w kształt kobiecego ciała, teraz rozpłaszczyła się na podłodze. Każdy z robali starał się uciec w jakieś ciemne miejsce. Zrobiło mi się niedobrze, jednak zanim zdążyłam zwymiotować larwy pociemniały i rozprysnęły się tak samo jak łeb potwora. To miała być ta Lilith? Ta wielka, niepokonana królowa ciemności? Dobre żarty. Już miałam schować miecz na swoje miejsce i iść świętować zwycięstwo, gdy z kąta sali wyłoniła się kolejna demonica. Tym razem był to imponujących rozmiarów wąż, sunący w moją stronę. Wzdłuż cielska gada, rozlokowane były oczy najróżniejszej maści. Zielone, niebieskie, brązowe, wyłupiaste, skośne i pozbawione rzęs. Każde z nich patrzyło na mnie, łypiąc groźnie. Poczekałam, aż demon znajdzie się w odpowiedniej odległości ode mnie i wbiłam ostrze miecza w tłuste cielsko, które zaczęło skwierczeć i zwijać się, by na koniec poczernieć i zredukować się do postaci poskręcanego, czarnego kawałka nie wiadomo czego. I rozprysnąć w powietrzu. Po tym drugim ataku, dotarło do mnie, że to wcale nie jest słodkie tete-a-tete z Lilith tylko najzwyklejsza zasadzka. Stałam się czujniejsza, bardziej wyczulona na każdy szelest, nawet mój własny oddech przyprawiał mnie o dreszcze. Tak, bałam się. Nie wiedziałam ile jeszcze sukkubów czai się w ciemnych zakątkach Grilla, ani czy dam rade pokonać je wszystkie. Miałam za sobą tylko kilka dni treningów, tylko raz udało mi się przebić Klausa mieczem, w dodatku wynikało to z zaskoczenia, a nie z moich zdolności do walki. Co będzie dalej? Na odpowiedź nie musiałam długo czekać. Kształty, które wydawały mi się zwykłymi cieniami, zaczęły się poruszać i zbliżać się do mnie charcząc, sycząc i zgrzytając ostrymi jak szpilki zębami. Każdy z demonów był równie ohydny i odrażający i niby powinnam się już przyzwyczaić do ich widoku, ale jakoś nie mogłam. Szczególnie obrzydliwe i napawające mnie lękiem były te przypominające krzyżówkę pająka z centaurem. Kreatury ludzkich rozmiarów, poruszające się na ośmiu pajęczych, owłosionych odnóżach, na których tkwił odwłok. Ogromny, pękaty i przeźroczysty odwłok pozwalający zobaczyć, co kryje się w jego wnętrzu. Na odwłoku zaś tkwił tors kobiety, kompletny z rękami, piersiami i szyją. Powyżej, jakżeby inaczej znajdowała się głowa. Pajęcza głowa z czterema parami czarnych oczu i szczękoczułkami. Taka właśnie głowa znalazła się nagle niebezpiecznie blisko mnie, pozwalając zaobserwować jak malowniczo ze wspomnianych już szczękoczułek ścieka ślina.

- Aleś ty brzydka… - westchnęłam i pokonując przerażenie, odcięłam głowę potworowi. Ten padł martwy na podłogę, jednak nie mogłam zbyt długo cieszyć się moim małym zwycięstwem. Na moich plecach ulokował się galaretowaty sukkub z całą masą przyssawek za to bez określonego kształtu. Poczułam jak drobne ostrza przebijają moją skórę, a galaretowata maź wnika powoli w mój organizm. Nie ulegało wątpliwości, że chce mnie to to pożreć od środka. Rozejrzałam się dokoła, kolejne demony rzucały się od ataku, przerażona zrobiłam krok w tył i wtedy wpadłam na genialny pomysł pozbycia się galarety z pleców. Gdybym zrobiła odpowiednio szybki rozbieg do tyłu, w końcu wpadłabym na ścianę i rozpłaszczyła paskudę. Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Nie wzięłam jednak pod uwagę faktu, że nie mam oczu z tyłu głowy. Potknęłam się i po chwili leżałam na podłodze, a miecz wypadł mi z ręki i z brzdękiem odskoczył pod jeden ze stolików. Za daleko bym mogła go szybko odzyskać. Plusem tego upadku był fakt, że siedzący mi na plecach demon faktycznie się rozpłaszczył i dziko wyjąc uciekł w jakiś ciemny kąt. Minusów było niestety trochę więcej. Konkretnie około dwudziestu minusów nieuchronnie sunących w moją stronę. Miałam wybór. Leżeć i czekać aż mnie rozszarpią, albo spróbować im umknąć. Podźwignęłam się z podłogi, co nie było zbyt łatwe. Miałam mokre plecy i byłam w pełni świadoma, że ciecz po nich spływająca to nie pot, a moja własna krew sącząca się z dziesiątek ran zadanych przez galaretę. Jęknąwszy głośno wstałam i uciekłam za najbliższy stół. Traf chciał, że był to stół bilardowy. Niewiele myśląc chwyciłam kilka leżących na nim bil i zaczęłam nimi rzucać w napastników, co je trochę spowolniło, ale niestety nie zatrzymało. W końcu bile się skończyły, a dwa sukuby szykowały się do skoku. Automatycznie chwyciłam kij do bilardu i przebiłam nim pierwszego demona, to sparaliżowało go na chwile i dało mi szansę na walkę z drugim z nich. Niestety pozostawała tylko walka wręcz. Z całej siły naparłam na połyskującego rybią łuską sukkuba, przewracając go na podłogę i doskoczyłam do miejsca, w którym leżał miecz. Już prawie miałam go w ręku, gdy coś chwyciło mnie za nogę. Zerknęłam w tamta stronę i żołądek podszedł mi do gardła. Niewielkich rozmiarów sukkub, przypominający tasiemca, wgryzał się właśnie w moją łydkę. Moją nogę przeszył tak silny, piekący ból, ze oczy zaszły mi mgłą. Chciałam się poddać, wiedziałam, że nie mam szans z nimi wszystkimi. Jednak gdzieś w środku mojej głowy, cichy głosik dopingował mnie do walki. Miałam coś do udowodnienia i nie mogłam tak łatwo odpuścić. Z uczepionym nogi demonem, przeczołgałam się po podłodze, aż poczułam pod palcami chłodny, gładki metal. Oddychając ciężko, chwyciłam miecz w dłoń i z głośnym krzykiem odrąbałam demonowi połowę ciała. Druga jego część, poczerniała i skręcona nadal dyndała mi u łydki, jednak nie było czasu na zajmowanie się takimi detalami. Dopiero teraz zaczęła się prawdziwa walka. Demony rzuciły się na mnie, wszystkie na raz, a ja raz za razem przebijałam je mieczem, odrąbywałam głowy i inne części ciał. Zdyszana, spocona i śmiertelnie przerażona oddawałam cios za ciosem, powalając kolejne sukuby. Nie obyło się bez strat, jeden z nich znalazł się zbyt blisko i przejechał pazurami po moim policzku, inne wyrwał mi całkiem sporą kępę włosów. Kilka razy wylądowałam na podłodze zyskując kolejne siniaki i obdrapania – swoiste odznaczenia za walkę o życie. Moje podskoki, uniki i piruety jednoznacznie kojarzyły mi się z tańcem z Klausem, kiedy ten zaciągnął mnie na parkiet w „Siódmym Kręgu”. W ogniu walki nie zauważyłam nawet, kiedy ilość atakujących mnie demonów zmalała, a w końcu zredukowała się do zera. Niektóre leżały poczerniałe i poskręcane, aby za chwilę rozprysnąć się w powietrzu inne jęczały i charczały, dogorywając na moich oczach. Kręciło mi się w głowie, a ból, do tej pory niwelowany przez adrenalinę, dosłownie zwalił mnie z nóg. To był ciekawy wieczór. Oto pokonałam całą armię demonów. Powinnam być z siebie dumna, a jednak wcale nie byłam. To, że przyleciałam tutaj jak na skrzydłach na wezwanie Lilith odzwierciedlało jedynie moja głupotę i naiwność. Opadłam z sił, zyskałam kilka nowych ran, ale to nie zbliżyło mnie ani o krok do odnalezienia Lilith. Usiadłam na podłodze i oparłam się ścianę. Ciężko oddychając, wyciągnęłam z kieszeni spodni wisiorek w kształcie kociej główki i założyłam go na szyję. Gdziekolwiek teraz był Damon, pewnie nie zdawał sobie sprawy z mojego sukcesu. Albo klęski. Nie był to jednak czas na rozmyślanie o Damonie, podniosłam się i jeszcze raz omiotłam Grill spojrzeniem. Połamane stoliki, zakrwawione ściany, potłuczone szkło. Matt mnie zabije. Nagle coś przykuło moją uwagę. W kącie sali coś stało. Jeszcze jeden demon.

- Wyłaź i pokaż się! – Krzyknęłam, choć wcale nie miałam pewności, czy dam radę z nim walczyć. Sylwetka dotychczas ukryta w cieniu i moim oczom ukazał się demon. Był to albo ten sam sukkub, który opętał April, albo bardzo podobny. Podszedł powoli, patrząc mi prosto w oczy.

- Pani nie będzie zadowolona…zawiodłyśśśśmy…zgładź mnie…

- Acha, teraz jesteś milutka? Ciekawe, kogo boisz się bardziej, mnie czy Lilith?

- Panna Piemonte zabija bezboleśśśśnie… zgładź….Zlituj sssssię.

Ocho, ja zabijam bezboleśnie, czyli Lilith jest małą sadystką? Wychodziło na to, że natura obdarzyła mnie wyjątkowym talentem do robienia sobie kłopotów. Westchnęłam i zrobiłam krok w stronę demona, po czym jednym machnięciem odcięłam mu rękę. Grunt to autoreklama, prawda? Demon zawył i podniósł poczerniałą, skręconą kończynę, łypiąc na mnie rybim okiem.

- Jak widzisz, litowanie się nad poczwarami twojego pokroju nie leży w mojej naturze. Żyjesz tylko dlatego, że postanowiłam uczynić cię moim posłańcem. Idź teraz do swojej pani i powiedz jej, co widziałaś. Przekaż, że Olivia Piemonte rzuciła rękawicę i ma nadzieję, że następnym razem twojej pani starczy odwagi by stanąć ze mną twarzą w twarz.

- Litośśśśśśści Panno Piemonte… Ariane nie chce wracać do Pani… Lilith zgładzi Ariane….

Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Demonica miała niezły tupet dyskutując ze mną. Z drugiej strony, jeśli Lilith naprawdę była taka okrutna, jak opowiadała Ariane trudno było dziwić się tej drugiej. Nie byłam jednak w nastroju na sentymenty. Wyciągnęłam spod bluzki wisiorek z trzema rybami i pokazałam go Ariane.

- Wiesz, że ta błyskotka może sprawić ci o wiele więcej bólu niż twoja pani? – Demonica skinęła głową, cofając się o krok. Fantastycznie, teraz byłam szantażystką. – Masz trzydzieści sekund na opuszczenie Grilla i dostarczenie wiadomości swojej pani, inaczej przestanę … - Nim zdążyłam dokończyć po Ariane nie było śladu -… być miła. – Dokończyłam, kierując swoje słowa w przestrzeń i rozejrzałam się po Grillu. Wszystkie sukkuby, a raczej ich szczątki zdążyły rozprysnąć w powietrzu, został tylko czarny pył, osiadający na stolikach, blatach i podłodze, oraz okropny bałagan.

            Po wyjściu z Grilla odkryłam, że nikt na mnie nie czekał. Jęknęłam z rozczarowaniem i niedowierzaniem i utykając na prawą nogę, ruszyłam przed siebie. Nie zdążyłam zrobić trzech kroków, gdy znikąd pojawił się Klaus.

- Wow, a jednak jest komitet powitalny. Ciągnęliście losy, kto będzie czekał aż wyjdę z Grilla, czy zgłosiłeś się na ochotnika?

- Zaczęło się robić zbiorowisko, dlatego Matt wziął dziewczyny i odciągnął gapiów.

- Jakie to miłe – prychnęłam – zachowanie pozorów normalności przede wszystkim, nie?

- Jesteś zmęczona i – Klaus uniósł brew – ranna. Ktoś powinien cię uzdrowić.

- I tym kimś zapewne jesteś ty, tak?

- To niesamowite, że z takimi obrażeniami jesteś w stanie wykrzesać z siebie tyle temperamentu.

- Jakimi obrażeniami? Te męty zaledwie mnie drasnęły.

Za odpowiedź, posłużyło mu jedynie chrząknięcie. Potem przerzucił mnie przez ramię i zaniósł do domu Salvatore’ów. W głowie kłębiły mi się dziesiątki komentarzy odnośnie zachowania godnego jaskiniowca, ale jakoś już nie miałam siły, żeby je wypowiadać. Dyndając na ramieniu Klausa dotarłam do domu, dokładniej na kanapę, na która zostałam niezwykle delikatnie położona. W salonie czekał właściwy komitet powitalny złożony z Bonnie, która od razu doskoczyła do mnie z kubkiem pełnym jakiejś gęstej cieczy, którą kazała mi natychmiast wypić; Eleny i Stefana rozmawiających z ożywieniem z Mattem, oraz April. Ta ostatnia podeszła do mnie, a na jej twarzy malowało się coś na kształt mieszanki obrzydzenia i współczucia.

- Aż tak kiepsko wyglądam? No tak, dziś się nie malowałam – oznajmiłam, siląc się na dowcip, jednak ból każdego mięśnia skutecznie niwelował moje próby rozładowania atmosfery. Bolało mnie wszystko – zadrapania na plecach i policzku, stłuczenia na nogach, oraz obtarte ręce. Czego jednak April się spodziewała? Że wrócę po walce cała i zdrowa, bez najmniejszego draśnięcia?

- O Boże, Olivio, tak mi przykro… - W oczach dziewczyny pojawiły się łzy, co już kompletnie zbiło mnie z tropu. Wtedy wtrącił się Klaus.

- Ona nie wie, o czym mówisz. Olivio dasz radę podejść do lustra?

Na te słowa, Bonnie zareagowała krzykiem oburzenia twierdząc, że nie powinnam wstawać. Co ich wszystkich ugryzło?

- No jasne, ze dam. – Oznajmiłam i dziarsko podźwignęłam się na nogi tylko po to, by zaraz zaliczyć glebę. Zrobiło mi się błogo i miękko. Prawie tak jak wtedy, gdy opętała mnie Dora, jednak nie do końca. Wtedy byłam tylko ja, a teraz widziałam, jak wszyscy zebrani w salonie krzątają się i biegają po pomieszczeniu jak nienormalni. Bonnie chwyciła kubek z niedopita przeze mnie tajemniczą cieczą i wlała mi ją do gardła, chciałam ją powstrzymać, jednak ręce odmówiły mi posłuszeństwa. Mrugnęłam powiekami i nagle znalazł się nade mną Stefan, przegryzający sobie przegub. Aaa, chciał mi podać swoja krew. Po co? Przecież tylko upadłam, o Bonnie podbiegła i odepchnęła go nie pozwalając by przyłożył krwawiąca rękę do moich ust. Nie słyszałam, co mówią, jednak oboje byli wstrząśnięci. Matt przyklęknął przy mnie i położył moją głowę na swoich kolanach, a Bonnie znów wlewała mi coś do ust. To zaczynało być nudne, a dodatkowo zachciało mi się spać. Stwierdziłam, że skoro i tak leże, to drzemka jak najbardziej mi się należy. Zamknęłam oczy i wtedy poczułam ostry ból policzka. Ktoś mnie uderzył! Zawrzało we mnie, jakim prawem nie pozwalają mi spać?! Otworzyłam oczy i zbierając resztki sił usiadłam i oznajmiłam im, że są nienormalni. Powróciły dźwięki i usłyszałam, jak Klaus stwierdza, że uderzy mnie kolejny raz, jeśli odważę się zamknąć oczy. Kolejna porcja tajemniczej cieczy została wlana w moje gardło. Tym razem poczułam jej gorzko – kwaśny smak i skrzywiłam się, próbując wypluć to cholerstwo, jednak po chwili uczucie izolacji od otoczenia minęło i wrócił ból. I moja świadomość.

- Dobra, o co chodzi? – Wymamrotałam jeszcze nie do końca rozbudzona.

- W skrócie chodzi o to, że odniosłaś dużo poważniejsze obrażenia niż ci się wydaje – oznajmił Stefan – Chciałem uzdrowić cię swoją krwią, jednak Bonnie stwierdziła, że w połączeniu z jadem demona, może być ona dla ciebie śmiertelna.

- Obrażenia? Jakie znowu obrażenia, przecież tylko trochę mnie zadrapały…zaraz! Jakim jadem demona?!

- Zostałaś ugryziona przez demona, jego jad zatruł twoją krew wyłączając kolejne zmysły – słuch, wzrok, czucie. Potem zaczął paraliżować twoje ciało. Krew wampira tylko przyspieszyłaby jego działanie.

No fakt, jeden z sukkubów ugryzł mnie w nogę. Podstępna bestia.

- No tak, ale czemu chciałeś mnie karmić swoją krwią? – Zwróciłam się do Stefana. – O jakich obrażeniach mówisz?

Wzrok wampira powędrował na moją nogę. Nieco powyżej kostki była ona zabandażowana. No cóż, spodziewałam się, że będę mieć ślad po ugryzieniu. Chciałam coś powiedzieć, jednak Stefan bez słowa podszedł do mnie i poprowadził do lustra. To, co w nim zobaczyłam przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Byłam cała obandażowana. No może nie cała, ale spora część mojego ciała skrywała się pod białymi wstęgami i opatrunkami.

- Wyglądam jak mumia. Co wyście zrobili? To znaczy okej, rozumiem, że o mnie dbacie, ale… to? – Machnęłam obandażowaną ręką w stronę lustra. – To przesada.

Stefan spojrzał porozumiewawczą na Klausa, który tylko skinął głową. Jakieś tajne znaki? Salvatore bez słowa ściągnął opatrunek z mojego prawego policzka, a ja krzyknęłam sama nie wiedząc, czy to krzyk zaskoczenia czy przerażenia. Tuż przy kąciku ust zaczynała się głęboka, zszyta już blizna, biegnąca aż do ucha. Takie przedłużenie uśmiechu. Super.

- Je…jest tego więcej? – Wyjąkałam, czując jak w oczach zbierają mi się łzy. Twierdzące skinienie głowy Stefana posłużyło mi za odpowiedź. Więc teraz byłam maszkarą. Okaleczona, oszukana przez Lilith i opuszczona przez Damona maszkara. Kiedy Klaus zrobił krok w moją stronę bez słowa powędrowałam do niego, pozwalając się przytulić. Nie był to mocny, pokrzepiający uścisk, tylko delikatne zamknięcie mnie w swoich ramionach w obawie by nie sprawić mi niepotrzebnego bólu. Kiedy przestał mnie przytulać, chwyciłam jego dłoń i nie zegnawszy się z nikim poprowadziłam, albo raczej pozwoliłam jemu poprowadzić mnie po schodach i dalej korytarzem do mojego pokoju. Usadził mnie na łóżku, gdzie dopadł mnie Ian. Ocierając się o moje łydki pomrukiwał jakby z wyrzutem, że znów zostawiłam go na tak długo. Po chwili jednak najwidoczniej przeszedł mu uraz do mnie, bo wskoczył na moje kolana i ugniatając przez chwilę skórę moich ud ułożył się w kłębek i zasnął. Klaus stał tuż obok mnie z założonymi rękami i wyglądał na lekko niepewnego celu, dla którego go tu przyprowadziłam.

- Zobacz – odezwałam się w końcu. – To wszystko na nic.

- Hm?

- Nasze treningi, moje walki z sukkubami… wszystko na nic. Teraz, z tym wyglądem… on już na mnie nie spojrzy.

- Znowu Damon? – Wampir usiadł obok mnie. – Przecież nie robiłaś tego dla niego.

- A właśnie, że tak. Myślisz, że dobrowolnie rzuciłabym się na królową sukkubów? Po co? Dla kogo? Robiłam to tylko po to, żeby Damon mnie docenił, ale teraz to i tak już nie ma znaczenia.

- Wy ludzie macie niesamowity talent do umniejszania swoich zalet i wszystko sprowadzacie do tak zwanej miłości. Przyznam, że to irytujące.

- Nie rozumiesz…

- Właśnie rozumiem. I wiem, co widzę. Niezwykle zdolną, bezinteresowną, silną kobietę, która nie wacha się ani chwili, by walczyć z potężnym wrogiem i która jest na tyle głupia by przypisywać swoją odwagę jakiemuś zauroczeniu.

- To nie jest zauroczenie!

- Dobrze, miłości. Ale powiedz, czy gdyby w tej historii nie występował Damon, a wiedziałabyś, że jesteś w stanie pokonać Lilith, odpuściłabyś?

Zastanowiłam się przez chwilę. Byłam jedyną nadzieją tego miasta, tego świata.  Ostatnim żyjącym potomkiem rodu Piemonte, jedyną osobą, która miała choćby minimalne szanse na przeżycie w starciu z Lilith. Mogłam wmawiać sobie, że podejmuje się tej walki tylko po to, by zyskać uznanie w oczach Damona, jednak gdzieś w środku wiedziałam, że robię to z innego powodu.

- Nie odpuściłabym – odpowiedziałam – walczyłabym z nią i tak.

Zadowolenie malujące się na twarzy Klausa było wręcz zbyt widoczne.

- A dlaczego byś walczyła?

- Bo wiem, że tak trzeba.

- Grzeczna dziewczynka. – Uśmiechnął się po raz kolejny głaszcząc mnie po głowie, jakbym była małym dzieckiem.

            Nie wiem, kiedy zasnęłam, ale kiedy się obudziłam za oknami nadal było ciemno, a Klaus siedział na wiklinowym fotelu tuż obok mojego łóżka. Sięgnęłam po szklankę wody, stojąca na nocnym stoliku i duszkiem wypiłam całą jej zawartość.

- Klaus… - wampir spojrzał na mnie pytająco. – Chcę je zobaczyć.

- Kogo?

- Te…obrażenia, o których mówił Stefan.

Pokręcił głową, jednak dalej się upierałam, aż w końcu zgodził się iść ze mną do łazienki, gdzie było na tyle duże lustro, bym mogła dokładnie obejrzeć wszystkie rany zadane przez sukkuby. Jako pierwszy, zdjęłam opatrunek z policzka. To było głupie i niebezpieczne, bo do rany mogły się dostać zanieczyszczenia i wtedy miałabym już przechlapane po całości, jednak ciekawość wzięła górę. Mój przedłużony uśmiech prezentował się niezbyt malowniczo, a przecież to był dopiero początek. Klaus widząc jak się szarpię, próbując ściągnąć koszulkę, po prostu rozerwał ją na plecach. Nawet nie odwrócił wzroku, kiedy zostałam w samym tylko staniku, ale wtedy nie zwróciłam na to uwagi, byłam zbyt pochłonięta odwijaniem bandaży z ręki. Wbrew moim obawom, nie było aż tak strasznie jak się spodziewałam, w kilku miejscach miałam zdarty naskórek i choć nie wyglądało to zbyt ładnie, na pewno nie było tak groźne jak sugerowali Stefan i Bonnie. Kiedy przyszedł czas na zdjęcie opatrunku z pleców, Klaus znów zaoferował swoją pomoc. Odwinął bandaż, a potem powoli i niezwykle ostrożnie odklejał od mojej skóry plastry przytrzymujące opatrunki. Dotyk jego zimnych palców kilka razy przyprawił mnie nieprzyjemny dreszcz, który choć bardzo chciałam go powstrzymać nie mógł zostać niezauważony. W końcu odkleił wszystkie plasterki i pozdejmował opatrunki. Stałam przodem do lustra, więc nie widziałam swoich pleców, za to dokładnie widziałam skrzywienie na twarzy wampira, gdy tylko zobaczył moje plecy.

- Aż tak źle?

Podniósł głowę i zobaczyłam jego spojrzenie w odbiciu. Było pełne współczucia, którego nie oczekiwałam od nikogo, szczególnie od Klausa.

- Wydaje się, że mikstura Bonnie już oczyściła twoją krew.

Od razu zrozumiałam, co ma na myśli. Chciał uleczyć moje rany.

- To zadziała?

- Nie wiem, teraz w twoich żyłach płynie lekarstwo, więc nie wiem, jaki będzie efekt, ale…

- Spróbujmy! -  Powiedziałam to głośniej niż chciałam, właściwie krzyknęłam, odwracając się na piecie tak by stanąć przodem do Klausa. – Ale najpierw… chcę je zobaczyć.

- Słowo daję, że wolę cię nieprzytomną. Jak tylko za dobrze się czujesz zaczynasz wydziwiać.

Próbował odradzić mi oglądanie ran na plecach, jednak w końcu skapitulował i zrobił telefonem zdjęcie moich pleców. Wyglądały jak pęknięcia. Trzy podłużne pęknięcia ciągnące się w dół od karku i zatrzymujące się tuż nad linią bioder.

- Przyznasz, że wyglądam teraz obrzydliwie? – Uśmiechnęłam się myśląc już tylko o tym, że jeżeli nasz plan wypali, to pozbędę się tych wszystkich obrażeń i niedługo będę się śmiać z tego jak bardzo bałam się, że do końca życia będę oszpecona.

- Nigdy nie mógłbym nazwać cię w ten sposób. – Dziwnie wypowiedział te słowa, jakby przez zaciśnięte gardło. Nie miałam jednak humoru na zwracanie uwagi na intonacje jego głosu. – Piękno kobiety nie jest zależne od jej wyglądu, tylko od tego, co sobą reprezentuje.

Teraz już nie mogłam zignorować jego słów. Małe kawałeczki układanki, ostre jak roztłuczone szkło zaczęły wbrew mojej woli składać się w całość. W domysł, którego wcale nie chciałam poznawać.

- Zaczynamy?

Złapał mnie za ramiona i popatrzył na mnie wzrokiem, jakiego sobie nie życzyłam. Nie nie nie, przecież to wszystko nie tak!

- Nie opowiedziałem ci do końca historii twojego rodu. I mojego.

- Opowiesz mi jak skończymy, chodźmy. – Zrobiło mi się gorąco, a żołądek zawiązał mi się w supeł. Nie może tak być. Nie mogę nic czuć do TEGO wampira. Przecież kocham Damona, gdziekolwiek on się znajduje, a Klaus w ogóle nie ma żadnych uczuć. Wyprany z emocji socjopata. Powtarzałam sobie to ostatnie zdanie jak mantrę, budując z niej barierę ochronną.  Jednak bariera ta nie spełniała zbyt dobrze swojej roli. Pojedyncze sceny minionych tygodni przebijały się przez nią raz za razem, przywołując wspomnienia, o których wolałabym zapomnieć. „Gdybyś nie była taka buntownicza i obrażona na cały świat, byłabyś całkiem ładna”.

- Niestety, musisz ją poznać, zanim znów rzucisz się na ratunek światu.

- Nie chce niczego poznawać! – Złapał moje nadgarstki i choć się szarpałam, nie dałam rady go pokonać. „Olivio, Damonowi na tobie nie zależy” no jasne, wszystko jasne. Dlatego był, kiedy tylko potrzebowałam pomocy.

- Posłuchaj mnie… musisz zrozumieć…

- Nie nie nie nie… - niemal załkałam – proszę, nie mów… - Dlatego wyciągnął mnie z Siódmego Kręgu, dlatego uratował mnie po ataku sukkuba…

- Każdy wybraniec był kobietą, piękną, odważną kobietą…

Zatkałam sobie uszy, ale jego słowa i tak do mnie docierały.

- Wiesz, czemu zawarłem pakt z twoją rodziną? Nie zastanawiasz się, z kim go zawarłem, skoro ostatni wybraniec zginał z mojej ręki?

- Nie chcę wiedzieć! – Ciągle był gdzieś z boku, pilnował, bym nie wpakowała się w kłopoty.

- Ale musisz! – Złapał mnie za ramiona i mocno mną potrząsnął. Na jego twarzy malowała się złość. – To, co czujesz w tej chwili nie jest twoją winą i nie wynika z braku lojalności wobec Damona.

- Co?

- W końcu. Rzucono na nas klątwę. Właściwie bardziej na mnie, ale tobie też się dostało. -

Próbowałam go słuchać, ale kiedy tylko mnie dotknął dosłownie odpłynęłam. Przypomniałam sobie nasz taniec w Siódmym Kręgu, mimo dziesiątek sukkubów i tęsknoty za Damonem, czułam się doskonale w jego towarzystwie. – Drugi z kolei zabity przeze mnie wybraniec, miał na imię Jeannette. Spotkaliśmy się w małym hiszpańskim miasteczku i zupełnie nie zdawaliśmy sobie sprawy kim jesteśmy. Nie wiedzieliśmy, że jesteśmy śmiertelnymi wrogami. – Dotyk jego palców, gdy odklejał plastry z moich pleców, wcale nie drżałam z zimna. – Jak możesz się spodziewać, zakochaliśmy się i była to miłość pełna temperamentu, uniesień i pasji. Jeannette była moją druga połową jakkolwiek kiczowato to teraz  brzmi. – Głupia Jeannette, jakim prawem on ciągle o niej pamięta? – W końcu jednak sielanka została zakończona. W najgorszym z możliwych momencie. Kiedy kogoś kochasz nie chcesz niczego przed nim ukrywać, ja również chciałem być szczery z ukochaną. Powiedziałem jej, kim jestem, zaproponowałem przemianę, żebyśmy mogli być zawsze razem. Jednak ona nie przyjęła propozycji. Płacząc wyznała mi, że jej zadaniem jest mnie zgładzić. Walczyliśmy przez wiele tygodni, ukrywając się przed sobą i starając się dopaść nawzajem.  W końcu stwierdziłem, że się poddam, poszedłem do niej, niosąc w rękach miecz, chcąc go jej oddać i ponieść śmierć z jej ręki. Nie doceniałem jednak mocy natury. Kiedy tylko mnie zobaczyła idącego z mieczem rzuciła się na mnie, próbowałem się obronić i zrobiłem to niezwykle skutecznie, wbijając jej miecz w pierś. Leżała przebita tym cholernym mieczem i sama nie zdając sobie z tego sprawy sprowadziła na mnie klątwę. Kiedy spotkam kolejnego wybrańca, wrócą te wszystkie uczucia, jakie nami wtedy zawładnęły i wrócą nie tylko do mnie, ale i do wybrańca. Mają trwać tak długo, jak długo jedno z nas nie zniknie z tego świata. Byłem samolubny, nie miałem zamiaru umierać, dlatego też mordowałem każdą kobietę z twojego rodu. Każdą kobietę, którą pokochałem.

- I teraz musisz zabić mnie? – Popatrzyłam na niego, chcąc jedynie przestać pragnąć z nim być.

- Nie, w końcu zmądrzałem. Zawarłem pakt z ostatnią wybranką. Ostatnią przed tobą. Nasze wzajemne pragnienie pozabijania się miało nigdy nie zaistnieć pod warunkiem, że pomogę bractwu prawdziwych ściągnąć cię do naszego świata i wyszkolić w razie potrzeby. Miałem być twoim przewodnikiem po tym świecie, a w zamian ostatnia wybranka miała ograniczyć klątwę tylko do tych…pozytywnych uczuć.

- I dotrzymała słowa? – Popatrzyłam na Klausa zastanawiając się jak smakują jego usta.

- A masz ochotę mnie zabić?

Pokręciłam głową, opierając dłoń o jego tors.

- Możemy teraz dokończyć to, co zaczęliśmy?

Uśmiechnął się i złapał moją dłoń, tę, która spoczywała na jego torsie. Podniósł ją do swoich ust i musnął nadgarstek ustami. Kolejny, cudowny dreszcz przepłynął sobie w dół po moim karku. Patrząc mi w oczy, Klaus rozszarpał swój nadgarstek. Robił to po raz kolejny. Dla mnie. Po chwili czułam w ustach smak jego krwi i dotyk dłoni sunącej po moich plecach.

- Zabliźniają się – szepnął mi prosto do ucha.

            Stałam przed lustrem, gładząc swój policzek. Nie był gładki. Rana się zabliźniła, jednak ślad został i miał zostać już na zawsze tak jak szramy na plecach i blizny na nodze. Zrozumieliśmy, że to mikstura Bonnie nie pozwoliła mi odzyskać dawnego wyglądu. Od momentu, kiedy Klaus opowiedział mi swoją, a raczej naszą historię, jedna myśl zaprzątała mi głowę.

- Jest szansa, że klątwa minie?

Stał tuż przy mnie, przesuwając palcami po bliznach na plecach. Robił to specjalnie, poddając się klątwie. Wcale nie miał zamiaru z nią walczyć w przeciwieństwie do mnie.

- Jest, są na to sposoby. – Odpowiedział jakby od niechcenia, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno chcę to zakończyć.

- Jakie? – Wtuliłam się w jego ramiona, czując się w nich bezpiecznie jak nigdy wcześniej. Wtulił twarz w zagłębienie mojej szyi i odpowiedział na wpół szepcząc, na wpół mamrocząc.

- Jeśli jedno z nas umrze, uczucie zniknie jakby nigdy go nie było – pomyślałam o tym. Nie chciałam umierać, ale też na tym etapie nie życzyłam śmierci Klausowi. Walczyły we mnie sprzeczne emocje. Z jednej strony przy Klausie czułam się cudownie – bezpieczna, kochana, pożądana. Jednak z drugiej strony wiedziałam, że to nie jest prawdziwe, wiedziałam dokładnie, kogo kocham. Z drugiej jednak strony przecież Damon mnie nie chciał, od wielu dni nie pojawiał się, nie przejął się nawet moją walką z sukkubami. Może z Klausem byłoby mi lepiej? Przeszliśmy do mojego pokoju, rozpływałam się pod jego dotykiem.

- A jakiś inny sposób?

- Są jeszcze dwa, pierwszy – jeśli ja przestanę być wampirem, albo ty wybrańcem, ale do tego żadne z nas nie dopuści.

- A drugie?

- Jeśli miłość któregoś z nas do innej osoby okaże się silniejsza niż klątwa.

Nie mogłam dłużej znieść tego stanu zawieszenia pomiędzy tym, czego pragnęłam, a tym, co powinnam była robić. Przeczesałam palcami jego rudawe włosy, patrząc uważnie jak na to zareaguje. Z nas dwojga to on wydawał mi się bardziej odpowiedzialny, jednak to, co zrobił potem nie miało z odpowiedzialnością nic wspólnego. Jego dłonie przesuwały się po moich plecach w dół, a palce delikatnie gładziły blizny. Musnął wargami mój policzek i zatrzymał się, znów patrząc na mnie. Nie tylko ja bałam się tego, co robiliśmy, kiedy przy nim byłam, powietrze nieznośnie gęstniało, a ciśnienie mojej krwi rosło w ułamku sekundy. Napięcie, które wytwarzało się między nami było stworzone ze strachu, obaw i pragnień. W tamtej chwili, gdy Klaus trzymał mnie w ramionach nie istniało nic więcej. W końcu przełamał ostatnią blokadę, chroniącą nas przed tym, co nieuniknione. Złożył na moich ustach delikatny pocałunek, a mnie ugięły się nogi. Zapragnęłam uciec z nim gdzieś daleko, gdzie ani Lilith, ani sukkuby, ani tym bardziej wspomnienie pewnego ironicznego uśmiechu, nie mogłoby mnie dosięgnąć. Wsunęłam dłonie pod koszulkę Klausa podciągając ją do góry, czułam pod palcami twarde, pięknie wyrzeźbione mięsnie brzucha. Cały czas czułam się jeszcze nieswojo, ale nie mogłam już zatrzymać tego, co zaczęłam. Kiedy koszulka Klausa wylądowała na podłodze, podniósł mnie do góry i przetransportował na łóżko. Pochylił się nade mną i w końcu mnie pocałował. Do był słodki, pełen czułości i troski pocałunek, znów przeczesałam palcami jego włosy i przejechałam paznokciami po jego karku. Wzdrygnął się, ha! Czyli ja też przyprawiałam go o dreszcze. Jego usta zjechały niżej na moją szyje i dekolt, po to, by po chwili znów złączyć się z moimi. Mruknęłam z przyjemności i zmrużyłam powieki. Obrazy zalały mnie kolejnymi scenami jeden po drugim. Siedzę w Grillu, pojawia się Damon i nagle zatrzymuje się czas. Jadę samochodem z Damonem i wyznaję mu prawdę o tym, kim jestem. Leże na trawniku przed domem przygniatana przez wyglądającego naprawdę groźnie Damona. Impreza Halloweenowa „Chcę zatańczyć z chochlikiem”. Jego nieudolne próby zauroczenia mnie i mina, kiedy oznajmiam, że to żałosne posuwać się do zauroczenia bym chciała go pocałować. SMS „wyjdź przed dom” i Ian siedzący tuż pod drzwiami. Święta. Sylwester. „Mogło być nam dobrze ty mała, nawiedzona wariatko”. Damon rozsypujący się w pył w moim śnie. „Pomóż mi”.  Nie zdążyłam zareagować na fale wspomnień, gdy usłyszałam drapanie w parapet. Jak oparzona odskoczyłam od Klausa, który również patrzył w stronę okna. Sylwetka Ariane majaczyła się w nocnym mroku – nie mogłabym jej z nikim pomylić. Kiedy otworzyłam okno, demonica wskoczyła do mojego pokoju, jedyną pięć miała zaciśniętą i patrzyła na mnie z lękiem w oczach. Gestem dłoni powstrzymałam Klausa, który chciał się na nią rzucić.

- Co odpowiedziała twoja pani?

- Powiedziała, że panna Piemonte ma wybór… wynieśśśśść się, albo ponieśśśśść ssssstratę.

- Jaką znowu stratę?

Ariane w milczeniu wyciągnęła w moją stronę zaciśniętą pięść. Na pokrytej łuską, uzbrojonej w długie pazury dłoni, leżał pierścień Damona.