Bonus na 10 tys. wyświetleń.

Cześc Wam :)

Z tym bonusem był taki problem, że najpierw nie wiedziałam co napisac, a potem jak już wiedziałam, to nie miałam czasu. W końcu jednak znalazlam chwilę i  napisałam. Zaprawszam więc do czytania i czekam na komentarze. A już wkrótce kolejny rozdział, który (mam nadzieję) położy Was na łopatki.

 

            Piękne kobiety to zguba ludzkości. Przez całe swoje życie Damon próbował wbić to sobie do głowy, jednak  nigdy mu się to nie udawało. Katherine, Elena, Olivia, a teraz ona. Natalie. Kim była rudowłosa piękność, która nagle, niespodziewanie z namiętnej kochanki o krwi uzależnionej niczym heroina, przeistoczyła się w potwora o mackowatych kończynach?

Damon wrócił myślami do dnia, kiedy pierwszy raz ujrzał Natalie. A raczej do tego pamiętnego wieczora, gdy wracał z imprezy halloweenowej. Ze złością rozpamiętywał ten wieczór i słowa Olivii, kpiła z niego cały czas, udając, że jest podatna na jego zauroczenie. Zastanawiał się, kim tak naprawdę jest ta drobna brunetka, której usiana piegami twarz nie dawała mu spokoju, nawiedzała w snach. Bo Damon spał i śnił. Tak, po raz pierwszy od bardzo dawna był w stanie zasnąć, myśląc o Olivii, próbując rozwiązać zagadkę – skąd i po co przybyła do Mystic Falls. I dlaczego on, jeszcze nie tak dawno szalejący za dziewczyna swojego brata, nie może przestać wracać do niej myślami. W jednej chwili uległa, niemal mdlejąca pod wpływem jego dotyku w tańcu, za chwilę z wyrazem najwyższej satysfakcji wypowiedziała słowa nie tylko zbijające go kompletnie z tropu, ale i godzące w jego dumę. „Nie uważasz, że to żałosne, musieć hipnotyzować dziewczynę, by chciała cię pocałować” Na samo wspomnienie jej na wpół rozmarzonego, na wpół kpiącego głosu prychnął z pogardą. Co ona sobie myślała? Był Damonem, nie musiał nikogo hipnotyzować, kobiety same lgnęły do niego, łasiły się jak kotki marząc, by obrzucił je choć jednym spojrzeniem. Jednak czy na pewno wszystkie kobiety? Nie, ona, Olivia gardziła nim. Wydawałoby się, że go pragnie, mógłby przysiąc, że jej serce biło szybciej, a oddech stawał się urywany, niepewny gdy był przy niej, że tańcząc z nim chwytała powietrze łapczywie, jakby bała się, że może zapomnieć o tym podstawowym odruchu, zatracając się w jego ramionach. Jednak nie. Była sprytniejsza od Katherine. Jeszcze lepiej niż niesławna wampirzyca umiała manipulować ludźmi. Co zrobiła z nim? Omotała go, sprawiła, że faktycznie poniżył się do próby zauroczenia jej dla głupiego pocałunku. W normalnych okolicznościach nie miałby problemu z pocałowaniem jakiejkolwiek kobiety, jednak ona go… onieśmielała? Wampir prychnął ze złością. To było niedorzeczne. Nie miała w sobie nic, co mogłoby go onieśmielić, czy zainteresować w ogóle. Niska, szczupła, piegowata, przeciętna kobieta jakich setki przechodzą co dzień ulicami. Może i była zabawna, może i urzekał go sposób w jaki mu ulegała i w jaki potrafiła zbić go z tropu, ale czy takie rzeczy mogą zrobić z ponad stuletniego wampira mięczaka? Nie. Damon potrząsnął głową. To było jakieś zauroczenie, głupie i szczeniackie i zupełnie do niego niepodobne, więc stwierdził, że Olivia ma dostęp do jakichś tajemnych mocy, za pomocą których go omotała. Po chwili jednak stwierdził, że szuka usprawiedliwienia dla faktu, że uległ urokowi zwykłej dziewczyny. Tak bardzo zraniła go Katherine swoimi kłamstwami i intrygami i tak ciężko było mu żyć z obojętnością Eleny, że nie umiał pozwolić swojemu sercu znów czegoś poczuć. Wolał wymyślać setki wymówek, teorii spiskowych, niż otwarcie przyznać, że zakochuje się w Olivii. Z mętlikiem w głowie i klarującym się gdzieś w środku przekonaniem o uczuciu, którym darzy Olivię, Damon przemierzał kolejne ulice Mystic Falls. Wtedy ją zobaczył. Była jak zjawisko. Jak  znak od losu, mówiący, że nie warto zaprzątać sobie głowy byle śmiertelniczką. Stała jakieś dziesięć metrów od niego, ubrana jedynie w białą, zwiewną sukienkę. Jej długie, gęste włosy opadały na plecy sięgając wcięcia w talii. Zatrzymał się i przez chwilę obserwował ją bez ruchu, niczym dziki kot, czający się na swoją ofiarę. Nie zauważyła go, a gdy rzucił się do ataku, nie próbowała uciec ani krzyczeć. Kiedy kilkadziesiąt minut później ocknęła się w jego sypialni, spojrzała na niego zaspanymi oczami i przedstawiła się.

- Jestem Natalie. Czy mogłabym dostać szklankę wody?

            Jego romans z Natalie był ognisty i pełen wyrzutów sumienia. Z jednej strony było idealnie. Dziewczyna pozwalała mu się na sobie karmić do woli, odzyskując szybko energię i ochotę na seks, nie była zazdrosna, nie pytała gdzie znika na całe godziny, dni. Była dyskretna i ze spokojem wysłuchiwała opowieści o tym, co czuł do Olivii. Nierzadko nakłaniała go, by wyznał szkolnej mediatorce co czuje, jednak on nigdy nie mógł się przełamać. Pewnego zimowego poranka, kiedy obudził się w ramionach bladej, rudowłosej piękności, stwierdził, że jednak dłużej nie może się oszukiwać. Kochał Olivię. Starał się stłumić to uczucie i jej unikać, ale każde przypadkowe spotkanie było dla niego spełnieniem. Czuł się lepszym „człowiekiem”, kiedy mógł zrobić dla niej jakąś drobną przysługę, o której nawet nie wiedziała. Ich sprzeczki, przekomarzania sprawiały, że gdzieś w mroku cynicznej i prześmiewczej duszy, zapalała się jakaś iskra rozświetlająca cały mrok jego duszy. Patrzył na śpiącą Natalie i wiedział, że kochanka nie będzie robiła wyrzutów, że zrozumie jego decyzję. Był czwarty grudzień, kiedy Damon po rozmowie z Natalie wsiadł do samochodu i odjechał do Nowego Orleanu. Odnalazł tam wiedźmę, jedyną spośród mu znanych, która sympatyzowała z wampirami. Wysoka, niebieskooka kobieta o żyjących własnym życiem jasnych włosach, sięgających za łopatki, siedziała na kanapie, wpatrując się w swój laptop.

- Damon Salvatore – mruknęła, nie odrywając wzroku od monitora. – Co sprowadza cię w moje skromne progi?

- Potrzebuję twojej pomocy, Jude.

- Mojej pomocy – tym razem czarownica odłożyła laptop i wstała, podchodząc do wampira. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się promiennie. – A jednak to możliwe, twoje serce ożyło, zakochałeś się.

Nie miał zamiaru opowiadać historii tego uczucia, wdawać się w szczegóły.

- Potrzebuję talizmanu, który będzie ją chronił.

- Nie poznam nawet jej imienia?

- Tak będzie bezpieczniej.

Jude zaśmiała się cicho i  odwróciwszy się od niego plecami przemierzyła niewielkie pomieszczenie w jakim się znajdowali.

- Damon Salvatore zakochał się. – mówiła bardziej do siebie, niż do niego, przeszukując kolejne szuflady starego regału. – Zawsze był zakochany, jednak żadne z nich o tym nie wiedziało. Druga połowa przemierzała światy, by połączyć się z wampirem, który myślał, że ma kamień zamiast serca.

Damon niewiele rozumiał z monologu czarownicy. Usiadł na starej, przetartej w kilku miejscach kanapie i przyglądał się Jude, która kontynuowała swój wywód bredząc o trudnościach i złudzeniach stojących na drodze ich miłości. W końcu jednak z którejś szuflady wyjęła bryłę metalu, w której dopiero po chwili wampir rozpoznał kształt głowy kota. Wiedźma położyła ją na niewielkim, blaszanym stoliku i powróciła do grzebania w szufladach. Damon rozejrzał się po pomieszczeniu. Była to pracownia alchemiczna, połączona z sypialnią. Przetarta kanapa o nieokreślonym kolorze w nocy spełniała role łózka wiedźmy, a sięgający sufitu regał zajmował całą ścianę. W połowie składał się on z szuflad, a drugą połową były półki wypełnione książkami. Na drewnianej, podniszczonej podłodze leżał sznurkowy dywan, a oprócz blaszanego stolika w pomieszczeniu stało jeszcze biurko, równie stare i zniszczone jak reszta mebli. Wszystko w tym pomieszczeniu miało trudny do określenia szarozielony kolor. Jego obserwacje przerwał brzdęk kamieni uderzających o blaszany stolik, wampir spojrzał na Jude układającą kolejne przedmioty na stoliku, teraz obok bryły metalu leżały na nim bursztyn i topaz, a także fiolka z nieokreśloną bliżej cieczą. Wiedźma spojrzała na niego i uśmiechnęła się tajemniczo, po czym rozbiła fiolkę. Wszystkie przedmioty ułożone na stoliku zapłonęły fioletowym ogniem. Po chwili płomienie zniknęły, a w rękach zbliżającej się do niego Jude, leżał wisiorek w kształcie głowy kota o jednym niebieski, a drugim żółtym oku.

- Jeszcze tylko kropla twojej krwi i prezent będzie gotowy.

            - Dziś powiem Olivii co do niej czuję. Jeśli nie odwzajemnia tego uczucia, trudno, ale będę miał pewność, ze zrobiłem wszystko co w mojej mocy.

Był dwudziesty czwarty grudnia. Damon siedział na brzegu łóżka, wodząc wzrokiem za nagą Natalie przemierzająca pokój wzdłuż i wszerz.

- Życzę ci powodzenia Damonie i dziękuję za to, że dałeś mi schronienie. – Uśmiechnęła się pogodnie, bawiąc się kosmykiem rudych włosów. – Co powiesz na pożegnalny seks? Pewnie już do mnie nie wrócisz…

W jednej chwili znalazła się w jego objęciach, jednak odepchnął ją delikatnie i wstał. Liczyła się tylko Olivia, dziewczyna samotnie spędzająca święta. Wiedział, że spotykała się z jakimś nauczycielem, jednak wolała spędzić święta w samotności. Dla Natalie było jasne, że Olivia ma nadzieję, iż wampir dotrzyma jej przez ten czas towarzystwa.

Kiedy dotarł pod dom Olivii, serce podeszło mu do gardła. Leżała nieprzytomna na progu własnego domu, a zza drzwi dobiegało żałosne miauczenie Iana, kota, którego podarował jej jakiś czas temu, by nie czuła się tak bardzo samotna. Rzucił się do niej, cucąc i błagając w duchu, by w końcu się obudziła. Kiedy otworzyła oczy, ulga rozpłynęła się po jego ciele. Nie zamarzła, żyła, nie umiał wyrazić uczucia jakie ogarnęło go na widok jej zdezorientowanego wyrazu twarzy.

- Nigdy nie znałem równie żałosnej kobiety co ty. – Rzucił złośliwe, jednak w środku niemal płakał ze szczęścia.

- Dlaczego leżałam na werandzie? Co mi zrobiłeś?

- Ja? Właściwie to chyba uratowałem ci życie, ponieważ postanowiłaś uciąć sobie drzemkę na mrozie.

- Nieprawda! Piekłam babeczki i piłam wino i…

Musiała mieć naprawdę dziwny i sugestywny sen, bo w jej oczach pojawiły się łzy. Na to nie mógł patrzeć. Mimo, że chciał powiedzieć jej jak wiele dla niego znaczy, jak bardzo pragnie jej i jej szczęścia, postanowił z tym poczekać. Kolejne dni były katorgą, pragnął być przy Olivii, ale pragnienie skosztowania uzależniającej krwi Natalie kilka razy wzięło górę. Jednak wracał. Do niej. Do Olivii. By słuchać jej żartów, wspomnień, by mówić o swoich wspomnieniach i w końcu – by się z nią kochać. Przeżyć coś niesamowitego, niezapomnianego, nieporównywalnego z czymkolwiek innym. By zanieść ją, śpiącą do łóżka i trzymać w ramionach, póki nie wzejdzie słońce, by podrzucić prezent pod choinkę i uciec jak tchórz, nim się obudziła. Czemu się tak zachował? Nie wiedział. Wiedział jedynie, że będąc z Olivią nie umiałby powstrzymać się przez pożywianiem się na Natalie i nie wiedząc czemu czuł się przez to winny. Widział ją potem w Grillu. Był Sylwester spoglądała na niego z żalem, tuląc się do Dave’a, nauczyciela, z którym się spotykała. Wiedział, że to koniec. Potem miała kłopoty, czuł to, wisiorek, który podarował jej w święta oddziaływał na niego paląc każda żyłę, jakby chciał wykrzyczeć „Ratuj ją! Jesteś za nią odpowiedzialny!” i tym razem również Natalie zrozumiała jego zachowanie, gdy wybiegł z domu, na ratunek Olivii. Nie rozumiał, czemu rzuciła się wtedy na niego, czemu z nadludzką siła skoczyła i przewróciła go, by wyrwać mu serce. Przerażony, niczym zwierzę w klatce patrzył jak oskakuje od niego i pozwala się obezwładnić. Ze złością zerwał z jej szyi obrzydliwy wisiorek z wizerunkiem trzech ryb i złożywszy na jej ustach ostatni pocałunek, na jej własne życzenie skręcił kark. Szalał z bólu, widząc jej bezwładne ciało, miotał się po mieszkaniu szukając podarunku od Jude i kiedy w końcu znalazł go w kieszeni jej spodni zrozumiał, że nie była sobą. Wiedział, że musi zrobić wszystko, by przywrócić ją do życia.

            - Myślenie o Olivii nie zmieni niczego.- Natalie podeszła do niego, uśmiechając się słodko.

- Czego ode mnie chcesz, Natalie? Czego chcesz od Olivii?

- Od początku. Natalie to taki przydomek, wiesz? Moje prawdziwe imię jest o wiele ciekawsze, nazywam się Lilith, może słyszałeś…

W tym momencie Damon zapragnął umrzeć. Przez ostatnie tygodnie był na wpół przytomny. Uzależnienie od krwi Natalie, a raczej Lilith nie dawało mu spokoju. Za każdym razem gdy spotykał Olivię w głowie huczały mu słowa rudowłosej kochanki „Olivia zdradziła cię z Klemensem, pragną zniszczyć wszelkie nadnaturalne istoty. Wiem, że jej ufałeś, ale każdy czasem źle lokuje swoje uczucia.”. Teraz, siedząc na krześle, związany linami i pozbawiony pierścienia chroniącego go przed słońcem, żałował. Miał tyle szans, by zostać z Olivią, by naprawić wszystko, jednak wolał upajać się narkotykiem jakim była krew Natalie.

- Ty kłamliwa suko… zrobiłaś to specjalnie… Oddaliłaś mnie od Olivii.

- Naprawdę myślisz, że interesuje mnie wasze życie uczuciowe?

- To po co związałaś się ze mną?

- Och, to nic osobistego, potrzebowałam rozrywki. - Uśmiechnęła się znów słodko i odsłoniła zasłonę. Promienie słońca bezlitośnie spalały kolejne warstwy jego skóry. Upajając się krzykiem bólu Damona, Lilith niechętnie zasłoniła kotarę.

- Ona… cię… zniszczy. – Wydyszał Damon, spoglądając z nienawiścią na sukkuba.

- Olivia? Jest tylko śmiertelniczką, nawet z amuletem twoim i Klemensa nie może mi nic zrobić.

Wtedy zrozumiał, że Lilith najwyraźniej nie wie kim jest Olivia i jak wielką mocą włada. To była ich szansa. Jego,  Olivii – co do której nie miał wątpliwości, że w końcu się zjawi – i cały świat. Musiał tylko utwierdzić swoją demoniczną kochankę, o słabości Olivii.

- Nie znasz siły miłości.

Tak jak myślał, Lilith wyśmiała go. Dobrze, niech myśli, że ma przewagę.

- Oczywiście, że znam, ale wy, ludzie nie umiecie kochać. Kochasz Olivię a od miesięcy sypiasz ze mną, ona kocha ciebie, a najpierw była z Klemensem, a teraz, tak, właśnie w tym momencie jest w ramionach Klausa.

- Łżesz. – Gardło Damona zacisnęło się. Nie chciał wierzyć Lilith. Czy to możliwe, że Olivia faktycznie szukała pocieszenia w ramionach Mikaelsona? Czy je znalazła?

- Nie kłamię i nie twierdzę, że twoja ukochana cię nie kocha. Kocha cię całym sercem, kiedy akurat jesteś w pobliżu, jednak kiedy znikasz…miłość też znika. A Klaus… kim jesteś przy nim?

- Nie zrobiłaby tego.

- Nigdy jej nie zawiódł, nigdy nie poniżył, nigdy nie zdradził. Jest przy niej, kiedy tego potrzebuje, nie zraża się jej humorami i dziwnymi zachowaniami. Wierzy przede wszystkim jej i zawsze słucha tego, co ona ma do powiedzenia. A ty, Damonie? Jak się wobec niej zachowywałeś?

- Obyś zgniła w piekle…

- Och nie wybieram się do domu w najbliższym czasie. Jesteś sam Damonie i masz wybór. Możesz czekać na Olivię, która prawdopodobnie właśnie zasypia w ramionach Klausa, albo oddać się w całości mi.

- Wyplujesz te słowa.

Lilith podeszła do Damona i pochyliła się nad nim.

- Ty naprawdę wierzysz w jej miłość… tak bardzo się mylisz. - Nagle po twarzy sukkuba przemknął cień zdezorientowania. – Albo i nie. Milcz.

Cały dom zalał się ciemnością, Lilith zniknęła bezszelestnie. Damon był zdezorientowany. W głowie huczały mu słowa królowej sukkubów. Czy Olivia naprawdę byłaby w stanie związać się z Mikaelsonem? Po chwili głośne łupnięcie i świst czegoś spadającego przerwały nagła ciszę, która zaległa w mieszkaniu. Usłyszał kroki i w końcu w ciemności zamajaczyła się znajoma sylwetka. Olivia. Chciał zerwać się z krzesła i rzucić w jej stronę, wybiec z tego przeklętego domu, jednak liny, którymi był związany skutecznie mu to utrudniały. Wiedział, że były nasączone werbena, ale było coś jeszcze, co sprawiało, że nie mógł się wyswobodzić. Gdzieś w głębi korytarza, za Olivia, błysnęło niebieskie oko Lilith.

- Ani… kroku… – zagroził sukkubowi, czającemu się za Olivią jednak dziewczyna pomyślała najwyraźniej, że to do niej skierowane są jego słowa. Grając na czas z Lilith, prosił Olivię by uciekła, utwierdzając byłą kochankę w przekonaniu, że Olivia nie da rady jej pokonać.

- …. gdzie ona jest?

Macka Lilith zwisała tuż nad głowa Olivii, wiedział, że jego ukochana da radę pokonać demona, wierzył to, być może dlatego, że nie chciał dopuścić do siebie myśli, że już są na straconej pozycji.

- Za tobą - Olivia prawdopodobnie nie usłyszała jego odpowiedzi, bo macka Lilith pociągnęła ją po podłodze do salonu.

 

Ciąg dalszy nastapi w rozdziale VII.

Zapraszam.