Rozdział 15

Jest kolejny rozdział. Powiem szczerze, że jestem z niego dumna, choc może niektórym z Was nie spodoba się to co w nim zawarłam. Podoba mi się kierunek, w krótym zmierza ta historia i moge Was zapewnić, ze nie zakończy się ona zbyt szybko. W każdym bądź razie rozdział jest i czeka na opinie. Tak samo zreszta jak zakładka "Galeria". co o niej myslicie? Dobry pomysł? Kontynuować, czy skasować?

           

 

            Oto kobieta wzgardzona. Przypatrz jej się dobrze. Siedzi w barze, przy którym Grill wydaje się być wysokiej klasy restauracją. Ceglane ściany i betonowa podłoga. Stoliki mają nogi wtopione w beton, prawdopodobnie po to, by nikt nimi nie rzucał. Krzesła chyboczą się na powyginanych nogach, blat baru lepi się od rozlanych drinków. Głośna muzyka jest tak agresywna, że nie da się usłyszeć własnych myśli. Kobieta przy barze zamawia kolejnego drinka, sama już nie wie, który to z kolei, i wychyla go szybko, jakby bała się, że jeśli chwilę poczeka to odejdzie jej ochota na dalsze picie.

W tej kobiecie, ubranej w czarne, błyszczące legginsy, niebotycznie wysokie szpilki i limonkowy top zasłaniający jedynie  piersi ciężko było mnie rozpoznać, a jednak to byłam ja. Zarzuciłam na plecy skórę i rozpuściłam nieco za mocno podtapirowane włosy. Wściekle czerwona szminka jakimś cudem jeszcze nie spłynęła z moich ust, a ciemnobrązowy cień dzielnie trzymał się na swoim miejscu. Efekt przydymionego oka, jaki osiągnęłam wykonanym makijażem dodawał mi zdzirowatości, co bardzo mi się podobało. Rozejrzałam się po Siódmym Kręgu, bo tak nazywała się ta speluna umiejscowiona przy autostradzie jakiś dwadzieścia kilometrów od Mystic Falls. Kiedy wchodziłam tu cztery godziny wcześniej przywitał mnie Pietro, właściciel siódmego kręgu, który przywodził mi na myśl samego Mefistofelesa. Wysoki i szczupły mężczyzna o brązowych oczach i czarnych, krótkich włosach już samym uśmiechem potrafił przyprawić człowieka o ciarki. Dodając do tego dość spory, haczykowaty nos i kanciaste rysy twarzy uzyskiwało się obraz naprawdę zbliżony do biblijnego niszczyciela dobra. Pietro jednak okazał się być miłym człowiekiem, tak samo jak jego zjawiskowo piękna żona Marianne. Po krótkiej rozmowie okazało się, że wszyscy jesteśmy rówieśnikami i dzieli nas różnica jedynie kilku dni, bo każde z nas urodziło się w tym samym miesiącu. Wkrótce zaczęli schodzić się ludzie, w większości stali bywalcy – mężczyźni i kobiety, których jedynym celem było opróżnienie jak największej ilości kieliszków. Znalazło się jednak kilku przypadkowych gości, którzy już po kilkunastu minutach pobytu w Siódmym Kręgu idealnie wtapiali się w jego atmosferę. Tańczyli teraz w rytm ogłuszającej, ciężkiej, rockowej muzyki ich lśniące od potu ciała pląsały tak, jakby do niczego innego nie zostały stworzone. Przy barze siedziało kilka osób, głównie znudzone kobiety o wyglądzie prostytutek, ale również mężczyźni, którzy za wszelką cenę próbowali zwrócić na siebie uwagę towarzyszek. Kolejny zamówiony i wypity duszkiem drink zakręcił mi nieco w głowie, poczułam, ze moje powieki są cięższe niż bym sobie tego życzyła, jednak nadal zachowywałam zdolność oceny sytuacji. W pewnej chwili poczułam dotyk czyjejś dłoni na ramieniu. Odwróciwszy się zobaczyłam Klausa. Naprawdę spotykanie go w rozmaitych miejscach nie mogło być przypadkiem, dlatego tez poczułam lekką irytację.

- Chodzisz za mną? – Uniosłam lekko brew, nadając mojej twarzy wyraz zdziwienia pomieszanego ze zniesmaczeniem.

- Nie wyglądasz zbyt przyzwoicie. – Zmierzył mnie wzrokiem pełnym dezaprobaty, a mi sama nie wiem dlaczego zrobiło się głupio, że siedzę przed nim wyglądając jak panienka lekkich obyczajów. Prychnęłam pogardliwie i skinęłam na barmana, zamawiając kolejnego drinka.

- Napijesz się czegoś? Myślę, że powinieneś nieco wyluzować i spróbować się zabawić – oznajmiłam tonem wskazującym na to, ze jestem bardziej pijana niż naprawdę byłam. Znów popatrzył na mnie wzrokiem pełnym pogardy, jednak ku mojemu zaskoczeniu po chwili jego twarz rozjaśniła się.

- Właściwie czemu nie? – Wprawiając mnie w kompletne osłupienie, usiadł obok mnie i zamówił podwójną wódkę. – Zatańczysz?

Popatrzyłam na niego na wariata, zastanawiając się w co on do cholery gra, po czym wstałam, czknęłam i poszłam z nim tańczyć. 

            Nigdy nie lubiłam tańczyć. To znaczy nie publicznie, bo przed lustrem niejednokrotnie wyginałam się na wszelkie możliwe strony, na parkiecie zaś po długich namowach byłam skłonna jedynie do wolnego tańca obściskiwańca. Nie rozumiałam wiec w ogóle jakim cudem dałam się wyciągnąć na parkiet Klausowi. Mimo, że go nie lubiłam. Mimo, że wywoływał we mnie niezbyt przyjemne uczucie dyskomfortu. Stanęłam przy nim i zaczęłam nerwowo podrygiwać, wiedząc, że robię z siebie kompletne pośmiewisko. To znaczy robiłabym, gdyby ktokolwiek zwracał na mnie uwagę. Tymczasem ludzie w barze byli tak pochłonięci sobą, że nikt nie zwracał uwagi na dziewczynę, która poruszała się jakby właśnie dostała ataku padaczki. Nikt oprócz Klausa, ten nawet nie próbował powstrzymywać śmiechu. W końcu jednak przejął inicjatywę i chwycił mnie za rękę sprawiając, że wykonałam całkiem zgrabny piruet w wyniku którego znalazłam się bardzo blisko rudawego wampira. Hybrydy. Nie za bardzo ogarnęłam rozumem to, co ze mną wyprawiał na parkiecie, było w naszym tańcu bardzo dużo kontaktu cielesnego, kilka podskoków i wygięć i cała masa ciarek, które beztrosko hasały po moich plecach za każdym razem, gdy byłam niebezpiecznie blisko mojego partnera w tańcu. W końcu stwierdziłam, że wystarczy i tanecznym krokiem opuściłam parkiet, Klaus podążył za mną i po chwili znaleźliśmy się przed Siódmym Kręgiem. Autostrada była pusta, dokoła las, a ja nie mając co zrobić z rękami, zaczęłam bawić się kosmykiem włosów.

- Po co to wszystko Klaus? Czemu za mną chodzisz?

- Lubię patrzeć na ciebie, gdy pogrążasz się na dnie.

- To miłe z twojej strony, jestem dziś w bardzo przyjaznym nastroju, więc powiem ci grzecznie żebyś sobie poszedł.

- A jeśli się nie zgodzę?

- Znokautuje cię moim magicznym wisiorkiem.

- Gdybyś nie była taka buntownicza i obrażona na cały świat, byłabyś całkiem ładna.

- A no widzisz. Tobie natomiast już nic nie pomoże. – wzruszył ramionami.

- Zdajesz sobie sprawę, że ten bar jest pełen sukkubów?

- A jak myślisz? Przyszłam tu dla czystej przyjemności zalania się w trupa?

- Co masz zamiar z tym zrobić?

Wzruszyłam ramionami.

- Cokolwiek bym zrobiła i tak stoję w miejscu, żadne z moich działań nie przybliża mnie do Lilith, powoli tracę wiarę, że ta moja misja ma jakiś sens.

- A może po prostu potrzebujesz sojusznika?

- Co? – Zamrugałam powiekami. – Chcesz bym moim wspólnikiem? Jaki masz w tym interes?

- Chodź ze mną, potrzebujemy ustronnego miejsca do rozmowy.

            - Nie wspominałeś, że tym ustronnym miejscem jest twoja sypialnia. – Oznajmiłam, rozsiadając się wygodnie na środku ogromnego łózka z baldachimem. Klaus chodził po pokoju w tę i z powrotem, marszcząc czoło. – Nad czym się zastanawiasz? – Dopisywał mi humor i chętnie bym się z nim poprzekomarzała, jednak on chyba nie miał na to ochoty. W końcu zatrzymał się na środku pokoju i popatrzył na mnie.

- Udowodnij mi, że jesteś osobą, która jest w stanie pokonać Lilith.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Jak niby mam ci to udowodnić,  Klaus? Ledwo radzę sobie z jej pupilkami, a z tego co mówiła April, Lilith jest silniejsza i potężniejsza od nich wszystkich razem wziętych.

- Nie chodzi mi o twoje możliwości fizyczne. Udowodnij mi, że masz w sobie tyle woli walki i taki hart ducha, który pozwoli ci stanąć do pojedynką z nią. Udowodnij, że nie stchórzyć i nie uciekniesz, kiedy przyjdzie ci z nią walczyć.

- Nie umiem ci tego udowodnić, mogę jedynie powiedzieć, że ucieczka czy poddanie się pokazałoby, że jestem tchórzem,.. Czułabym się przez to nic nie warta i czułabym jeszcze, że Damon miał jednak rację co do mnie, a do tego nie mogę dopuścić. Choćbym miała zginąć z jej rąk, nie poddam się.

- To mi wystarczy, jesteś odpowiednią osobą.

- Odpowiednią do czego?

Nie odpowiedział. Pochylił się i otworzył przepastną, drewnianą skrzynię stojącą u stóp łóżka po czym wyprostował się trzymając długi, zawinięty w czarny i ciężko wyglądający materiał przedmiot. Wyciągnął ręce w moją stronę i skinął głowa bym do niego podeszła. Gdy to zrobiłam ściągnął materiał z tajemniczego przedmiotu, a mnie zaparło dech w piersiach. Długi, stalowy, lśniący miecz, który trzymał Klaus, miał pięknie rzeźbioną rękojeść w kształcie skrzydła. Rękojeść nie miała żadnych ozdób, szlachetnych kamieni, ażurowych wycięć i tego rodzaju dupereli. To w prostocie wykonania tkwiła jej uroda. Kiedy wampir wyciągnął ręce, podając mi miecz, zawahałam się. Nigdy nie miałam do czynienia z bronią, a największym ostrzem jakiego używałam, był sekator, którym podcinałam gałęzie żywopłotu.

Bałam się, że miecz okaże się za ciężki i po prostu padnę razem z nim na ziemię. Było jednak zupełnie inaczej, kiedy już zebrałam się na odwagę i odebrałam to cudo Klausowi, zaskoczyła mnie jego lekkość i fakt, że rękojeść idealnie pasowała do mojej dłoni. Zafascynowana, machnęłam kilka razy mieczem w powietrzu. Każdemu ruchowi towarzyszył cichy świst, jakby przecinane powietrze wydawało swój własny dźwięk.

- Po co właściwie mi go pokazałeś? – Zapytałam Klausa, którego mina wyrażała niemniejszą fascynację niż moja.

- Jest twój.

- Dajesz mi go? No naprawdę, wszyscy w tym mieście mają zamiar dawać mi prezenty? – zaśmiałam się lekko, czując, że jednak drinki wypite w „Siódmym kręgu” podziałały na mnie bardziej niż myślałam.

- To nie jest prezent, a  zwrócenie własności. Ten miecz od wieków należał do twojej rodziny, a ty jako pogromczyni demonów nie możesz, a musisz go mieć.

Usiadłam. Widocznie drinki naprawdę były za mocne. To sen? Czy może Klaus zwariował? Jak miecz znajdujący się w serialowym świecie, mógł należeć do mojej rodziny? Zapytałam go o to.

- To proste, naprawdę się nie domyśliłaś? Ty jesteś częścią tego świata. Może ci się wydawać, że trafiłaś tu przez przypadek, ale umówmy się – przypadki się nie zdarzają.

- Możesz jeszcze raz, powoli i najlepiej od początku?

- Jak sobie życzysz.

- Czekaj! Najpierw daj mi czegoś do picia, czuję, że nie zniosę tej historii na trzeźwo.

Klaus tylko się uśmiechnął i wyciągnął z barku butelkę wina.

            Czterdzieści minut i pięć wypijanych duszkiem kieliszków wina później leżałam na wielkim łożu Klausa kompletnie zalana i wzbogacona o zupełnie nową, absolutnie nieprawdopodobną historię mojej rodziny. Dowiedziałam się, że moja rodzina, ta prawdziwa, a nie ta z równoległego świata pochodzi z Włoch, konkretnie to z jakiejś niewielkiej osady w Alpach, a jej historia sięga czasów kiedy Dora złamała słowo dane Bractwu Prawdziwych. Oto moja przodkini, Nadia z Piemontu w wyniku dziwnych układów z Dora i Bractwem Prawdziwych zostaje ambasadorka ludzkości na ziemi. Dziwne? Bardzo, ale nie tak bardzo jak fakt, że od tamtej pory w każdym pokoleniu znajdował się wybraniec, osoba, która miała walczyć z demonami dręczącymi ludzkość. I tak to trwało, póki Klaus w latach czterdziestych nie zabił pewnego wybrańca i nie zawinął mu miecza przeznaczonego do walki z różnymi wrednymi kreaturami. Na przykład wampirami, demonami i wilkołakami.. Wtedy właśnie Bractwo Prawdziwych i moi przodkowie postanowili, że kolejnego potomka trzeba odesłać do równoległego świata, aby nie dopuścić do wyginięcia rodu Piemont. Tak się stało, część mojej wesołej rodzinki została w tym świecie, próbując odzyskać miecz, a część przeniesiono do świata równoległego, czyli tego, w którym się urodziłam i wychowałam. W końcu jednak Klaus wytłukł moich pobratymców którzy zostali i bractwo nie miało innego wyjścia, jak sprowadzić wybrańca (w tej roli ja) z powrotem. Nie było łatwo, najpierw musieli zaingerować w „moja rzeczywistość” skłonić kogoś by napisał książkę, a kolejne osoby, by zdecydowały się tę książkę zekranizować. Na koniec dwóch wysłanników napadło na mnie w domu i przeniosło do świata właściwego, czyli do Mystic Falls. W międzyczasie Klaus zobowiązał się odkupić swoje winy i oddać wybrańcowi miecz, kiedy tylko go spotka. Oprócz tego w razie niebezpieczeństwa miał wybrańca (mnie) wyszkolić i przygotować do walki ze źródłem zagrożenia ( w tej roli Lilith i jej trzódka). Koniec końców miałam wybór, zwariować, albo przyjąć do wiadomości kolejna nieprawdopodobną historię. Leżąc i przysypiając wybrałam to drugie. Jednak miałam rację, że nie lubiłam Klausa, wybił mi tyle rodziny, że wystarczyłoby na zaludnienie małego miasteczka. Dostanie mieczem po łbie. Jak tylko się wyśpię i wytrzeźwieje.

            Nie miałam szansy pomścić rodziny, ani kolejnego ranka, ani żadnego następnego. Zbyt zajęta byłam trenowaniem z Kalusem pchnięć, ciosów i uników. Tak. Zaczęło się od ogromnego bólu głowy i podania mi szklanki wody z czymś musującym w środku.

- To powinno pomóc – Klaus uśmiechnął się prawie współczująco patrząc jak łapczywie wypijam zawartość szklanki.

- Wszystko pamiętam, zabiłeś mi całą masę krewnych, jedna szklanka wody tego nie załatwi. - Oznajmiłam ochrypniętym głosem, patrząc na niego spode łba.

- Próbowali mnie zabić, więc nie bardzo miałem wybór. Poza tym potrzebujesz mnie. Będę cię trenował, żebyś wiedziała jak walczyć z sukkubami i co najważniejsze – z Lilith.

- Nie nie, to wy mnie potrzebujecie. Ja mam to gdzieś.

- Chcesz udowodnić Damonowi, że nie jesteś bezużyteczna?

Trafił w czuły punkt. Odstawiłam i tak już opróżniona szklankę i stanęłam na równe nogi.

- No co się tak patrzysz? – Rzuciłam w stronę wampira, który najwyraźniej był zdziwiony. – Zaczynamy ten trening, czy nie?

Po kilku dniach trenowania byłam już na tyle oświecona by móc napisac mini poradnik pod tytułem: „Co każdy wybraniec, który nagle i niespodziewanie dowiaduje się, że wybrańcem jest, musi wiedzieć”:

1. Trening musi być realizowany w lesie. Najlepiej dużym, gęstym, ciemnym i wskazane jest, gdy na wybrańca  spadają różne kreatury (pająki, gąsienice i tak dalej). Wynajęcie sali do ćwiczeń jest w najwyższym stopniu niewskazane.
2. Jakiekolwiek praktyczne wykłady niszczą wybrańca. Należy rzucić się na niego  z kłami i patrzeć jak się obroni. Potem go wyśmiać i odejść trzy kroki dalej. Potem powyższe czynności powtórzyć jeszcze dwadzieścia razy, aż w końcu zrozumie co to znaczy niespodziewany atak.
3. Przerwy w treningu, napoje czy posiłki nie są mile widziane. Tylko wykończony fizycznie, wygłodniały i poobijany wybraniec zrozumie jak ma atakować demona (w moim przypadku: Klaus trzymał kanapkę i rozważał czy wyrzucić ją do bagna czy też może zdeptać), od którego zależy jego przetrwanie.
4. I najważniejszy punkt. Jakiekolwiek pochwały są karygodne! Wręcz przeciwnie, najlepszą motywacją dla wybrańca są uwagi typu: „jesteś beznadziejna”, „ludzie to jednak nie wart ratowania gatunek” i fundamentalne „masz rację, daj się zabić Lilith, wtedy Damon będzie mógł spokojnie zając się Natalie”.

Po tej ostatniej uwadze wątroba Klausa została przebita czterokrotnie w ciągu zaledwie dwóch sekund, a ja klapnęłam pupa na wilgotną trawę. Las, w którym ćwiczyliśmy naprawdę nie był zbyt przyjazny. Wysokie drzewa o grubych konarach niemal stykały się ze sobą, większość podłoża stanowiły bagna, lub tereny podmokłe, tak więc kiedy robiłam krok zazwyczaj towarzyszył mu charakterystyczny plusk. Kawałek suchej trawy był rzadkością, ale prawdę mówiąc po kilku godzinach rzucania się na Klausa, czy też bronienia się przed nim było mi naprawdę wszystko jedno, czy mam mokrą, czy suchą pupę.

- Jesteś bardziej wytrwała niż myślałem.

- Uważaj, bo uznasz mnie za przedstawicielkę wartego ratowania gatunku – odpowiedziałam mu, oddychając ciężko. Miałam dość jego zaczepek i docinek.

- Tak właśnie kobiety z twojego rodu reagują na komplementy.- Stwierdził stając tuz nade mną.

- Co ty możesz wiedzieć o kobietach z mojego rodu oprócz tego, jak się je zabija.

- Jesteś strasznie pamiętliwa.

- Och to zapewne też cecha mojego rodu, szkoda, że nie dowiem się o nim niczego więcej.

- Wszystkie były tak jak ty pamiętliwe, nerwowe i przewrażliwione. Były też niezwykle namiętne, ale co do ciebie nie mam pewności.

- Och proszę nie mów mi, że miałeś romans z kimś z mojej rodziny.

- Właściwie to…tak.

- Miałeś tego nie mówić! – Zerwałam się na równe nogi i odeszłam w bliżej nieznanym mi kierunku. To było chore. Zbyt chore nawet jak na mój niezwykle wyrozumiały stosunek do… wszystkiego. Nie dość, że je mordował, to jeszcze bzykał? Zrobiło się ciemno i absolutnie nie wiedziałam, w którą stronę mam iść, jednak naprawdę było mi wszystko jedno. Jedyne o czym marzyłam to położenie się do łóżka. Nie tego w willi Salvatore’ów, czy w domku, który teraz zajmowała Natalie. Marzyłam o łóżku z mojego mieszkania w bloku z wielkiej płyty. Nie zauważyłam, w którym momencie po policzku spłynęła mi łza. Potem druga, trzecia i kolejna. Miecz dyndał mi, przypięty do paska, w butach chlupała woda, a ja szłam ciemnym lasem zmęczona, głodna i wymęczona psychicznie. Po jakimś czasie miałam wrażenie, że las zaczął się przerzedzać, jednak nie byłam pewna, czy to nie przyzwyczajenie, albo jakieś złudzenie optyczne. Kiedy jednak zobaczyłam w oddali żółte światła latarni miałam pewność, że jestem już blisko skraju lasu. Kiedy wyszłam na ulicę dokładnie w miejscu, w którym obudziłam się po wylądowaniu w Mystic Falls nie wiedziałam czy płakać, dręczona perspektywą długiego spaceru, czy cieszyć się faktem, że wiem gdzie jestem. Postawiłam na rezygnację i krok za krokiem pokonywałam kolejne centymetry dzielące mnie od rezydencji Salvatore’ów, która – chciałam czy nie – na tę chwile stała się moim domem.

            Przywitał mnie okrzyk Eleny na mój widok. Podobno wyglądałam jak siedem nieszczęść, co nie przeszkodziło ani jej ani Stefanowi w wypytaniu mnie gdzie byłam, co robiłam i skąd mam ten dziwny miecz. Usadzili mnie na kanapie, szybko zorganizowali prowizoryczny posiłek składający się z pieczonego udka kurczaka, kanaki z serem i pomidora i  z zaciekawieniem wysłuchiwali wszystkiego czego wcześniej dowiedziałam się od Klausa.

- Czyli jednak jesteś stąd? – Stefan miał jak zwykle lekko zatroskany wyraz twarzy, jednak nie udawało mu się ukryć podekscytowania.

- Z tego świata. Tak. I w genach mam ratowanie go.

- Więc na pewno pokonasz Lilith.

- Nawet jeśli nie pokonam, i Lilith wypruje ze mnie flaki, będę miała w końcu święty spokój. – Oznajmiłam i bez słowa wspięłam się po schodach. Dość miałam bycia jedyna nadzieją Mystic Falls. Chciałam być zwykłą dziewczyną, na która po ciężkim dniu czeka w domu para silnych ramion… Chyba nie musze wspominać, do kogo te ramiona powinny należeć?

            Nie było dane mi się wyspać. Akurat w środku bardzo przyjemnego snu Ian wskoczył mi na głowę i postanowił zrobić sobie tam posłanie, wbijając mi w skórę ostre pazurki. Zwlekłam się z łóżka i z lekkim zniesmaczeniem odnotowałam fakt, że spalam w tym przemoczonym ubraniu cała noc. Po szybkim prysznicu, czysta i pachnąca, zerknęłam na telefon, który łaskawie informował mnie, ze mam pięć nieodebranych połączeń i 3 nieodczytane wiadomości. Pierwsza wiadomość była od Matta, o tym, że musi ze mną koniecznie porozmawiać. Druga od Bonnie, że Matt próbuje się ze mną skontaktować, a trzecia od nieznanego numeru, brzmiała: „Dziś. Grill. 22.00”. Przejrzałam szybko listę połączeń i tam było odpowiednio – raz Matt, raz Bonnie i trzy razy Klaus. Postanowiłam oddzwonić do Matta, Bonnie przecież kontaktowała się w jego sprawie, a  z Klausem nie miałam ochoty rozmawiać. Po kilku sygnałach uzyskałam połączenie i dowiedziałam się, że armia sukkubów zaatakowała poprzedniego wieczoru Grill, porywając wszystkich mężczyzn z wyjątkiem Matta, który miał robić za posłańca i, że ma się stawić w Grillu dziś o dwudziestej drugiej, co już akurat wiedziałam z anonimowego smsa. Kiedy tylko się rozłączyłam, zadzwonił Klaus, twierdząc że nie jestem jeszcze gotowa na starcie z Lilith, jednak olałam go totalnie, rozłączając się. Skoro Lilith chce się spotkać, to proszę bardzo, dostanie to na co zasługuje.

            Wieczór był wyjątkowo ciepły i przyjemny. Wyglądał jak tysiące innych przyjemnych i ciepłych wieczorów i nic ni wskazywało na to, że za kilka minut w miejscowej knajpce przeważa się losy ludzkości. Przegram albo wygram, wóz albo przewóz. Stałam przed grillem w trampkach, moich, ulubionych ostatnio, imitujących lakierowaną skórę, czarnych sporniach i białej koszulce z krótkim rękawem. Skóra, która założyłam przed wyjściem zdecydowanie ograniczała moje ruchy, więc przekazałam ją, stojącej obok mnie Bonnie. Starałam się powstrzymać drżenie całego ciała, ale na próżno. Klaus stał kawałek dalej cały czas mamrocząc, że nie jestem gotowa, i ze idę na pewną śmierć. Matt i April stali obok siebie i nie uszło mojej uwadze, że w pewnym momencie ich dłonie się splotły. Bardzo dobrze. Moja czteroosobowa obstawa spoglądała to na mnie to na Grill, czekając na to co zrobię. Pójdę czy się wycofam? Napięcie rosło i jak na mój gust było zbyt wysokie, kiedy zrobiłam krok w przód, wszyscy podskoczyli. Klaus w jednej chwili znalazł się przy mnie.

- Możesz się jeszcze wycofać.

- I ryzykować życie tych wszystkich porwanych mężczyzn? Nie da rady.

Matt puścił dłoń April i podszedł, mocno mnie przytulając. Nie powiedział nic, tak samo jak April, aż za dobrze rozumiałam co ta cisza oznaczała. Nie wierzyli, że mi się uda.

W końcu Bonnie podeszła i wyciągnęła rękę w moją stronę, ściskając coś w dłoni.

- Może to niewiele, ale wierzę, że ci pomoże.

Lekki, ciepły przedmiot wylądował na mojej rozpostartej dłoni. Glowa kota. Wisiorek, który dostałam od Damona po wspólnie spędzonej nocy. Nie chciałam pytać skąd go ma.

- Już dawno prosił, żebym ci go zwróciła – stwierdziła czarownica. Skinęłam tylko głową i poszłam dalej. Zatrzymałam się dopiero przy drzwiach Grilla, obejrzałam się za siebie i ujrzałam cztery sylwetki osób, które na chwilę wstrzymały oddech. Damon się nie pojawił. Otworzyłam drzwi Grilla.

 

 

Kuniec rozdziału! Ufff, tak wiem, ż ejestem okropna i be koncząc w takim mojmencie, ale uwierzcie, gdybym chciała w tym samym rozdziale pisac o ty, co Olivia zastała w Grillu, to wyszłoby drugie tyle treści, a nie chcę, żebyście zasnęli przy czytaniu.

 

Pozdrawiam :)