Rozdział 14

Dobra, dałam ciała. Na swoje usprawiedliwienie mam fakt, że naprawdę dużo pracuję i gdy wracam do domu, to nie mam ochoty na pisanie. A raczej siły :D bo wieczorami, leżąc w łóżku obmyślam dalszy ciąg przygód Olivii. Nie wiem, czy wiecie, ale romansidło zostało ocenione przez Jaelithe, po przeczytaniu jej oceny postanowiłam zastosować się do rad, których mi udzieliła. Dlatego też w tym rozdziale jest sporo opisów, przede wszystkim chciałam skupić się na otoczeniu i postaciach - nie wiem czy mi wyszło, sami oceńcie. Nie przedłużając - miłego czytania.

            Obudziłam się rześka i radosna, na stoliku nocnym leżało śniadanie, a przez uchylone okno wlatywało do pokoju świeże powietrze. W ekspresowym tempie pochłonęłam przygotowaną jajecznicę po czym przypomniało mi się, że coś mnie ugryzło wczorajszego wieczora. Postanowiłam odwinąć bandaże i sprawdzić jak się ma moja rana, jednak z wielkim zaskoczeniem odkryłam, że na moim ramieniu nie było żadnego bandaża. Ba! Nie było nawet żadnej rany. Jedynie kilka małych blizn. Wychodziło na to, że któryś z wampirów nakarmił mnie w nocy swoja krwią, a to oznaczało, że nie byłam w zbyt dobrym stanie. W jednej chwili zalała mnie fala wspomnień. Matt, April i moja rozmowa z sukkubem. „Pani znisssszczy pannę Piemonte…”

, na samo wspomnienie słów demonicy, moje ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Od razu odechciało mi  się jeść. Wiedziałam, że im szybciej skonfrontuję się z Lilith, tym prędzej zakończę to szaleństwo – albo ją pokonując, albo ginąc z jej ręki. Lub macki, kto ją tam wie. Postanowiłam odwiedzić Matta i -  przede wszystkim – April, w końcu w jej ciele siedział demon, może zapamiętała wygląd Lilith albo chociaż namiary na nią. Od najmłodszych lat cechował mnie słomiany zapał, dlatego też postanowiłam nie odkładać wizyty w szpitalu na później i ubrawszy się w pospiechu, wyszłam z domu Salvatore’ów.  Dzień był ciepły lecz pochmurny. Nie były to jednak ciężkie, burzowe chmury, a te cienką warstwą zakrywające błękit nieba. Co jakiś czas słońcu udawało się przez nie przebić i wtedy robiło się naprawdę przyjemnie. W wielkiej, stojącej w moim pokoju szafie z litego drewna znalazłam lekki płaszczyk w jasnozielonym kolorze, ubrana w niego i kremowe, obcisłe dżinsy przemierzałam ulice Mystic Falls. Na pierwszy rzut oka nie było nic niepokojącego w tym małomiasteczkowym krajobrazie, te same zadbane domy, równe chodniki. Ci sami ludzie przechodzący obok mnie pojedynczo lub całymi rodzinami. Jednak po bliższym przyjrzeniu się tym przechodniom nie mogłam nie zauważyć zmian, jakie w nich zaszły. Oto kobiety, lekko zdenerwowane, strzelające spojrzeniami na boki, mamroczące po cichu same do siebie. Ich paznokcie obgryzione aż do krwi, włosy w nieładzie, na twarzach lekkie, niepokojące uśmieszki. Jakby skrywały niebezpieczny sekret. O tak, skrywały je! Oto mężczyźni, bladzi, wychudzeni, wyraźnie przemęczeni. Ich przygarbione sylwetki, oczy pełne lęku, ich sińce pod tymi zlęknionymi oczami. Idąc zagryzali wargi, podskakiwali gdy tylko usłyszeli jakiś nagły hałas. Mystic Falls nie było moim rodzinnym miastem. Na dobrą sprawę nie znałam większości mieszkających tu ludzi. Nie łączyła mnie ani z nimi ani z tym miejscem żadna więź, a jednak, widząc ich – wykorzystywanych, dręczonych, pozostawionych samym sobie – wiedziałam, że nie mogę przejść obojętnie nad ich losem. Skoro miałam możliwość walczenia z demonami, to musiałam tę możliwość wykorzystać. Miałam tez coś do udowodnienia Damonowi, gdziekolwiek teraz był.

            W końcu dotarłam do szpitala. Nigdy nie rozumiałam awersji ludzi do tego miejsca. W porządku, część populacji umierała w szpitalach, ale gdyby iść tym tokiem myślenia to można by nie lubić, ulic, mieszkań, przejść dla pieszych, parków czy zabytkowych domów. Przecież właściwie w każdym miejsc na ziemi ktoś kiedyś umarł. Zresztą mnie szpitale zawsze kojarzyły się z  powrotem do zdrowia, narodzinami i początkiem nowego życia, właśnie dlatego niechęć ludzi do tej instytucji była dla mnie kompletnie niezrozumiała. Przemierzając korytarze o pomalowanych na jasny odcień błękitu ścianach, zaglądałam przez przeszklone drzwi do sal. W każdej z nich stały po dwa idealnie zasłane białą pościelą łóżka, jedne były puste, w innych leżeli pacjenci. Wszyscy wyglądali podobnie – bladzi, wychudzeni – niewiele różnili się od tych mijanych na ulicach, w całym szpitalu był tylko jeden pacjent płci żeńskiej. April Young leżała w Sali numer siedemnaście. Jej wygląd wskazywał na skrajne wyczerpanie organizmu. Cera, która zawsze była blada, teraz przybrała lekko zielonkawą barwę. Długie, czarne włosy były matowe i posklejane w tłuste strąki. Niebieskie oczy przygasły i straciły swą barwę tak samo jak usta, które dotychczas cechowały się mocną, nasycona czerwienią. Oprócz tych zmian, April miała oczywiście obgryzione krótko paznokcie, a na jej przedramionach widniały liczne zadrapania. Patrzyła na mnie, jakby mnie nie rozpoznawała, jednak gdy podeszłam bliżej jej twarz lekko się ożywiła.

- Olivia, pamiętam co wczoraj zrobiłaś.

- Jak się czujesz? – Choć miałam do niej milion pytań odnośnie Lilith i jej wesołej kompanii, stwierdziłam, że mogą one chwilę poczekać.

- Właściwie to… można by się spodziewać, że będzie gorzej, ale nie jest źle. Poza ogólnym bólem i mętlikiem w głowie. – Uśmiechnęła się z pewną dozą bezradności. – Wiesz, ja tam cały czas byłam, widziałam co robi ten sukkub i nie miałam wpływu na nic, nie umiałam go powstrzymać.

Mimowolnie pokiwałam głową, dobrze wiedziałam jak to jest nie mieć kontroli nad swoim ciałem. Zaczęłam zastanawiać się, czy nie lepiej by było, gdyby Damon i cała reszta dowiedzieli się, że to nie ja go zaatakowałam, tylko Dora. Jednak z drugiej strony byłam teraz ich jedyną nadzieją na przywrócenie jako takiej normalności  w Mystic Falls i chyba nie chciałam im tego odbierać.

-…to uczucie?

Potrząsnęłam głową, o czym ona mówiła? Nie mogłam skupić myśli. Popatrzyłam na nią mrugając energicznie powiekami, zawsze robiłam tak, gdy byłam zaskoczona.

- Pytałam, czy znasz to uczucie.

Zastanowiłam się przez chwilę. Czy mogłam zaufać tej dziewczynie na tyle, by wyjawić jej mój sekret? Byłam oczywiście paplą, ale czasem zdarzało mi się pomyśleć, zanim beztrosko machnęłam językiem.

- Przykro mi, nie mam pojęcia, ale wyobrażam sobie, że to musiało być okropne. – Położyłam dłoń na jej dłoni, z nadzieją, że ten gest doda jej trochę otuchy.

- Powinnaś się cieszyć, widziałam co ona robi z Mattem i nie mogłam nic na to poradzić…to…to było… – w tym momencie April się rozpłakała. Oczywiście było mi jej szkoda, ale nie przyszłam tu w roli terapeutki. Miałam zadanie do wykonania. Musiałam wyciągnąć z niej jakieś informacje, a klepiąc ją po plecach nigdy bym tego nie osiągnęła.

- April, popatrz na mnie – ku własnemu zdziwieniu stwierdziłam, że mój głos brzmi o wiele ostrzej niż bym sobie tego życzyła. – Masz to już za sobą. Demon opuścił twoje ciało, Matt dochodzi do siebie, więc nie rozpaczaj już tak bardzo, tym bardziej, że potrzebuję twojej pomocy.

Podziałało. Dziewczyna spojrzała na mnie ze zdumieniem i wierzchem dłoni otarła spływające po policzku łzy.

- Mojej pomocy? Ale w czym?

- Widzisz, przez ten czas, kiedy byłaś uwięziona we własnym ciele sporo się wydarzyło. Dla ciebie to już koniec koszmaru, ale praktycznie całe miasto jest nadal dręczone przez sukkuby. Mówiłaś mi, że podczas opętania, zachowałaś świadomość. Potrzebuje informacji. Co widziałaś? Pamiętasz coś? Kim jest Lilith? Jak do niej dotrzeć?

Błysk w oku April dał mi do zrozumienia, że za chwilę cała zagadka się rozwiąże. Dziewczyna pochyliła się w moją stronę i odezwała się szeptem.

- Olivio, mam tylko nadzieję, że wiesz jak bardzo Ona jest niebezpieczna. Gdy wymawiasz Jej imię, to tak jakbyś wypowiadała imię samego szatana. Może się wydawać, że to tylko opętana rządzą seksu wariatka, ale tak nie jest. Jest potężna, niebezpieczna i bezlitosna.

- Po prostu powiedz co wiesz.

W tym momencie drzwi sali otworzyły się, a do pomieszczenia weszła wysoka i szczupła pielęgniarka w średnim wieku. Jeden rzut oka w jej stronę zdradził, że kobieta jest opętana. No,  jakżeby inaczej.

- Nie wolno przemęczać pacjentów, proszę już wyjść. – Słowa wypowiedziane były machinalnie, jakby kobieta czytała jakiś nudny komunikat. Wstałam i ruszyłam w jej stronę, nie chciało mi się tracić czasu na pogawędki, chęć działania kipiała we mnie, a pieczenie na klatce piersiowej podpowiedziało, że Bractwo Prawdziwych jest gotowe do ataku. Podeszłam do pielęgniarki i z całej siły wymierzyłam jej policzek. Nawet nie drgnęła, uniosła brew i szeroko się uśmiechnęła odsłaniając rzędy ostrych, pożółkłych zębów. Strach rozlał się zimnem po moim kręgosłupie i miałam po prostu ochotę uciec, jednak po chwili pieczenie na piersi stało się jeszcze silniejsze. Zdecydowanym gestem, chwyciłam upiorną pielęgniarkę za szyję i zacisnęłam dłoń. Nie trzeba było być detektywem, żeby zauważyć, ze demon okupujący ciało kobiety był o wiele słabszy niż ten, z którym walczyłam poprzedniego wieczoru. Żeby wypędzić demona nie krzywdząc jego ofiary, musiałam ją puścić. Inaczej udusiłabym pielęgniarkę i tyle by mi wyszło z akcji ratunkowej. Wolną ręka wyciągnęłam moją tajną broń spod bluzki i przycisnęłam ją z całej siły do czoła pielęgniarki. Kiedy to zrobiłam, ciało kobiety opadło bezwładnie na podłogę, a  demon natychmiast przybrał swoją prawdziwą postać. Ku mojemu zdziwieniu nie był podobny do tego z ciała April. Długa, gęsta sierść w kolorze fuksji porastała plecy demona, reszta ciała natomiast była pokryta ciemnobrązową skórą identyczną z ludzką. Sukkub poruszał się na czterech łapach, a gdy spojrzał na mnie zobaczyłam wąskie czerwone oczy. Jednak to nie one wywołały u mnie odruch wymiotny tylko fakt, że potwór był pozbawiony warg. Tam, gdzie powinny znajdować się usta widniała okrągła dziura. Było to tyleż odrażające co straszne, szczególnie w momencie, gdy demon się na mnie rzucił. W jednej chwili leżałam na podłodze, przygniatana ciężarem sukkuba, w duchu podziękowałam sile wyższej, że nie jestem facetem. Demonica oddychała ciężko, patrząc na mnie z nienawiścią, z przednich łap wysunęły się ostre, długie pazury, a ja stwierdziłam, że jakoś odechciało mi się leżeć na podłodze. Objęłam poczwarę i chwyciłam ją za sierść na plecach, po czym odrzuciłam pod drzwi wejściowe. Zaskomlała cicho, jednak zaraz podniosła się i szykowała do kolejnego natarcia. Nie czekając dłużej skoczyłam w jej stronę, przywalając ją całym swoim ciężarem i wsadziłam palce w czerwone oczy. Potwór znów zawył, jednak nie tak skomląco jak wcześniej. Tym razem był to dźwięk pełen wściekłości, zdążyłam tylko spojrzeć w stronę łózka April i krzyknąć, by schowała się pod nie, kiedy do sali wpadły kolejne dwa sukuby. Każdy z nich porzucił już swoją ludzką postać, więc widok nie należał do najprzyjemniejszych. Tu rozkładające się ciało, tam cos na kształt krzyżówki jaszczurki i pająka. Absolutnie nie miałam pojęcia jak sobie z nimi poradzę, tym bardziej, że włochaty demon wcale nie miał ochoty uciekać. Rzuciły się na mnie, przywalając swoim ciężarem, jednak nie robiły nic więcej. Miałam dziwne wrażenie, że wyrządzenie mi krzywdy nie leżało teraz w ich interesie, o tym jak słuszne były moje podejrzenia miałam się przekonać za chwilę. W pomieszczeniu zrobiło się tak ciemno, że przez chwilę myślałam, że straciłam przytomność. Jednak gdy spojrzałam za okno, zauważyłam, że niebo jest ciemne od ciężkich, czarnych chmur. Nieznośnie wysoki pisk przeszył moje uszy, a sukkuby na ten dźwięk rozbiegły się po kątach. Usłyszałam kroki. Ciężkie, powolne, miarowe kroki, które z każdą sekunda były głośniejsze. Coś się zbliżało. Im było bliżej, tym sukkuby stawały się pewniejsze, wyszły z kątów i kompletnie mnie ignorując wyszły na szpitalny korytarz. Znów rozległ się ten nieznośny pisk, a potem kroki znów stawały się coraz bardziej ciche, coraz bardziej oddalone.  Ciemne chmury zniknęły równie szybko jak się pojawiły i po chwili pomagałam April wydostać się z kryjówki. Kiedy dziewczyna leżała ponownie w łóżku, a ja po dokonanych oględzinach stwierdziłam, że tym razem obyło się bez dodatkowych ran, April odezwała się cicho.

- To ona.

- Co? – zerknęłam na brunetkę, bawiąc się kosmykiem włosów.

- Chciałaś, bym powiedziała ci, gdzie jest Lilith, to była ona.

- To przynoszące ciemność, piszczące coś?

April skinęła głową, a ja westchnęłam ciężko. Wiedziałam już, że nie będzie łatwo.

            Po mojej wizycie w szpitalu, stwierdziłam, że ani Matt, ani April nie mogą zostać tam ani chwili dłużej. Zadzwoniłam po Bonnie, która stwierdziła, że skoro April nie jest już opętana, to może nałożyć na nią zaklęcie ochronne, aby już żaden demon się w niej nie zagnieździł. Siedzieliśmy więc we czwórkę – ja, Matt, April i Bonnie w pokoju tej ostatniej. Czarownica wyglądała na wyjątkowo przejętą, a jednocześnie każdy jej ruch był pewny i spokojny. Było tez w niej coś, co powodowało, że uspokoiłam się po walce z demonami. Być może to ta ziołowa herbatka, którą ciemnoskóra wiedźma podała nam w wyjątkowo małych, zielonych filiżaneczkach, a  może zapach jej perfum, który kojarzył mi się z kadzidłem. W każdym razie uspokoiłam się. Matt i April również wyglądali na zrelaksowanych i tak jak ja wodzili wzrokiem za Bonnie. Dziewczyna otworzyła najniższą z szuflad komody, stojącej w jej pokoju i wyjęła stamtąd kilka pudełek i słoików. Następnie zapaliła całe mnóstwo wysokich, wąskich świeczek, i we wcześniej przygotowanym moździerzu zaczęła mieszać odmierzone zawartości tych pudełeczek i słoików. W końcu kazała April się rozebrać. Dziewczyna posłusznie wykonała jej polecenie i po chwili – wykonując kolejne polecenie Bonnie – leżała w samej bieliźnie na podłodze. Matt odwrócił wzrok, kiedy czarownica zaczęła mazią z moździerza rysować różne nieznane mi symbole na kredowobiałej skórze April. Oczywiście, mamrotała przy tym pod nosem, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy robi to dla lepszego efektu, czy faktycznie tak trzeba. Po chwili jednak odechciało mi się wszelkich zabawnych komentarzy. Najpierw zgasła świeczka. Potem zatrzęsło się łóżko. Potem nastąpiła cisza, która przerwał głośny szloch April, ciało dziewczyny zaczęło lewitować, a kolejne świeczki gasły, jedna po drugiej tak długo, aż zrobiło się zupełnie ciemno. Silny i nieprzyjemny dreszcz wstrząsnął moim ciałem. Nieznośna cisza przedłużała się, poczułam dotyk ciepłej, dużej dłoni na swojej ręce. Matt. Kompletnie nie mogąc się ruszyć, pozwoliłam, by splótł swoje palce z moimi, jednak po chwili wycofałam dłoń. W pokoju znów rozległo się ciche mamrotanie Bonnie, które z sekundy na sekundę stawało się coraz głośniejsze, a w krótce przerodziło się w krzyk. Podciągnęłam nogi pod brodę i nagle bardzo zapragnęłam, żeby był tu Damon. To było jednak niemożliwe. Zachciało mi się płakać, jednak na czas zreflektowałam się i skupiłam swoje myśli na April. W tym samym momencie, kiedy Bonnie przestała wykrzykiwać swoje zaklęcia, wszystkie świeczki zapaliły się. April siedziała po turecku na dywanie i lekko się uśmiechała, patrząc w stronę Matta. Podążając za jej spojrzeniem, zauważyłam, że chłopak stara się nie patrzeć w oczy dziewczyny. Zerknęłam na Bonnie, której twarz zdradzała, że myśli o tym samym co ja. Mogłabym się złościć, rozpaczać, mogłabym rzucić się na niego z pięściami. Jednak najlepszym wyjściem było nie robienie niczego. Tak mi się przynajmniej wydawało w tamtym momencie.

Wyszliśmy z domu Bonnie, która wetknęła mi w kieszeń jakieś zawiniątko i powoli we trójkę przemierzaliśmy stary park, za którym stał dom Mikaelson’ów. Jak powiedziała nam Bonnie, Rebekah i Klaus stwierdzili, że April będzie bezpieczniejsza u nich, a ja nie potrafiłam się z nimi nie zgodzić. Kiedy już dotarliśmy na miejsce, Matt poprosił mnie, bym zostawiła ich na chwilę. Za dobrze wiedziałam, czemu miała służyć ta chwila intymności, jednak uznałam, że mam na tę chwilę większe problemy. Zapukałam do drzwi, w których po chwili pojawił się Klaus. Był taki jak zawsze, wysoki, lekko rudawy i uśmiechnięty.

- Miło mi cię gościć w moich skromnych progach – oznajmił i dworskim gestem ukłonił się, zapraszając mnie do środka.

- Już tu kiedyś byłam – burknęłam mijając go w progu -  i nie mam zbyt miłych wspomnień z tamtej wizyty.

- Ach, Rebekah… zawsze była nieco impulsywna.

- Nieco za bardzo, jak na mój gust.

Usiadłam na wskazanym przez Klausa fotelu, który okazał się być bardzo wygodny.

- To twoja krew mnie uzdrowiła, prawda?

Wampir uniósł brew i znów się uśmiechnął, co wytrąciło mnie z równowagi.

- Teraz już mnie lubisz?

- Nie.

- Dlaczego?

- Zbyt krwiożerczy. Zbyt ignorancki. Zbyt pewny siebie.

- Jesteś pewna, że nie mówisz o swoim ukochanym?

Ohoho! Jaki spostrzegawczy, nie chciało mi się bawić w wypieranie się.

- On nie ma z tym nic wspólnego.

- Prawda. Nie ciekawi cię, gdzie był, kiedy ty ratowałaś Mystic Falls?

- Ma swoje życie.

- Olivio, jemu na tobie nie zależy.

- Nie powiedziałeś nic, o czym bym wcześniej nie wiedziała.

Coraz trudniej było utrzymać kamienny wyraz twarzy. Czytał we mnie jak w otwartej książce.

- Nieprawda – usiadł w fotelu stojącym naprzeciwko mojego i popatrzył mi w oczy. – Ciągle się łudzisz, liczysz, że to co zdarzyło się w święta coś dla niego znaczyło.

- Dość! – Poderwałam się, jednak Klaus chwycił mnie za przedramię.

- Nie uciekaj przed prawdą.

- Co cię obchodzi moje życie uczuciowe? Chyba nie chcesz być następcą Damona? Jeśli tak to daruj sobie, nie kręcą mnie twoje malunki i opowiastki o toksycznym ojcu.

Roześmiał się, a ja znów wstałam. Tym razem mnie nie powstrzymał, podeszłam do drzwi i kiedy je otworzyłam trafiłam na April. Wyglądała na spokojną, choć niezbyt szczęśliwą.

- Zerwałam z Mattem. – Stwierdziła i minęła mnie, znikając w głębi domu.

            Matt patrzył na mnie lekko zdziwiony. Mój monolog o tym, że nie zależy mi na nim bardziej niż na przyjacielu i że chyba widział, że jest coś między mną a Damonem nie wywarł na nim większego wrażenia.

- Próbowałem to stłumić, naprawdę. Przez jakąś chwilę nawet mi się udało.

- Wierzę ci Matt, ale to by nigdy nie wyszło. Nawet gdyby nie to, że jestem od ciebie starsza i że kocham Damona jakkolwiek irracjonalne jest to uczucie, zostaje jeszcze April, którą bardzo lubię.

- April ze mną zerwała.

- Ona z tobą? Czy na odwrót?

- Właściwie oboje stwierdziliśmy, że to co się stało, ten demon, to jak będąc w jej ciele wysysał ze mnie energię, za bardzo odbiło się na nas.

Kiwnęłam głową. Staliśmy pod domem Salvatore’ów i szczerze mówiąc dałabym wszystko, by znaleźć się już w swoim łóżku.

Tęskniłam za Damonem. Tęskniłam, tęskniłam, tak okropnie tęskniłam, że właściwie nie potrafiłam już myśleć o niczym innym. Chciałam tylko go spotkać. Jednak jego nie było. Nie zjawił się ani tego wieczora, ani żadnego wieczora w ciągu kolejnego tygodnia. W tym czasie natknęłam się na jeszcze kilka demonów, z których każdy poddawał walkę po bliskim spotkaniu z wisiorkiem Bractwa Prawdziwych. Dni zlewały się w jedno długie pasmo walk, rozmyślań o Damonie i rytułałów oczyszczenia, którym Bonnie poddawała kolejne kobiety. Jednak to wszystko nie zbliżało mnie ani o krok do odnalezienia Lilith. April zaszyła się w domu Klausa i nie rozmawiała z nikim. Był środek nocy, kiedy wracałam z domu Caroline. Tego wieczora udało mi się pokonać demona, który opętał jej mamę. Po udanej akcji ratunkowej, Caroline zabrała panią szeryf do Bonnie. Proponowały mi udział w rytuale, ale nie miałam na to ochoty. Tak samo nie chciałam wracać do domu Salvatore’ów i patrzeć na Stefana i Elenę. Grill też odpadał, w ostatnich dniach moje stosunki z Mattem stały się bardziej skomplikowane, głownie przez to, że nie potrafiłam odmówić mu pocałunku, ale cały czas zaznaczałam, że nic do niego nie czuję. Nie chciałam go dodatkowo ranić swoim szczeniackim zachowaniem. Włóczyłam się więc po ulicach, zastanawiając się, czy nie odwiedzić kolejnego domu w którym mieszkała jakaś opętana kobieta. Byłam jednak wykończona po minionej walce, a i Bonnie pewnie też chciałaby czasem odpocząć. Nie zdając sobie z tego sprawy, zawędrowałam pod drzwi mojego dawnego domu. Światło w salonie świeciło się, czyli Natalie jeszcze nie spała. W oknie mignęła mi jej zgrabna sylwetka i sylwetka jakiegoś mężczyzny. Przytulali się, czyli rudzielec był szczęśliwy. Stwierdziwszy, że nie mam tu czego szukać odwróciłam się na pięcie i postanowiłam jednak wrócić do rezydencji Salvatore’ów. Dźwięk otwieranych drzwi sprawił, że odruchowo odwróciłam głowę i spojrzałam na dom Natalie by dowiedzieć się jak wygląda jej wybranek.

Pustka.

Nie żal, nie wściekłość i nie rozczarowanie.

Totalna pustka.

Stałam na środku ulicy i było mi kompletnie wszystko jedno czy mnie widzą, czy nadjeżdża jakiś samochód, czy może za moimi plecami czai się sama Lilith. Damon opierał się o framugę, lekko pochylając się w stronę Natalie. Śmiech kobiety rozdarł nocna ciszę, wbijając cos na kształt gwoździa giganta w moje serce. Potem było już tylko ciekawiej. Objął ją. Jej dłonie przesunęły się po jego plecach. Pochylił się bardziej i pocałował ją. To był długi, namiętny pocałunek, po którym ona zniknęła w głębi domu, a on… Zauważył mnie, podszedł w normalnym ludzkim tempie, jakby musiał ukrywać to, że jest wampirem. Stanął przede mną i…kurczę musieliśmy naprawdę zabawnie wyglądać stojąc tak w środku nocy, na środku ulicy i patrząc na siebie, nie pokusiwszy się nawet o najmniejszy ruch. Jego twarz zdradzała tak wiele emocji, że nie byłam w stanie ich odczytać. Co to było? Irytacja? Żal? Satysfakcja, a  może smutek? Nie powiedział, że tamta nic nie znaczy. Nie kazał mi przestać za nim łazić. Nie podniósł dłoni, by dotknąć mojego policzka. Nie przytulił mnie. Nie tłumaczył się i nie miał pretensji. A co najgorsze nie skręcił mi karku.

To ja odeszłam pierwsza.

Leżąc w łóżku słyszałam jego kroki w korytarzu. Wstałam, ubrana w sam t-shirt, wyszłam na korytarz. Stał pod moimi drzwiami.

- Zachowujesz się dziwnie. – Obciągnęłam t-shirt, starając się zakryć jak najwięcej ciała. Nie chciałam, żeby na mnie patrzył.

- Czuję się dziwnie. – Stwierdził, zaciskając dłonie w pięści.

- Jak?

- Jakbym cię zranił.

- I jak jeszcze? – Mój głos drżał, zaciśnięte gardło sprawiało wrażenie, jakby było w nim pełno piasku.

- Jakbym miał serce.

- Dwa razy pudło. – Stwierdziłam, zamykając mu drzwi przed nosem.

Puk puk.

Otworzyłam oczy.

Głośniejsze puk puk.

Nie wstanę nie wstanę nie wstanę.

Puk puk.

Wstałam.

Nie zdążyłam otworzyć drzwi, sam to zrobił. Byłam zmęczona jego widokiem, myśleniem o nim.

- Wyjdź.

Nie odpowiedział, podszedł bliżej. Stanął, patrząc na mnie wzrokiem bez wyrazu.

- Wyjdź, to nie ja się wtedy na ciebie rzuciłam. To była Dora, wiedźma, która mnie opętała. Tak, można mnie opętać, ale walczę z tymi demonami. Robię to, żebyś mnie docenił. Chcę ci pokazać, że nie jestem bezużyteczna. Ryzykuje życiem dla tego miasta, sama nie wiem po co. Lepiej byłoby wyjechać, ale ja nie chcę wyjeżdżać. Kocham Cię, Damon

- Pomóż mi. – W jednej chwili rozsypał się w pył.

- Damon!

            Kiedy otworzyłam oczy, siedziałam na łóżku, a Ian lizał moja wystającą spod kołdry stopę. Jak oparzona wyskoczyłam z łóżka i kilkoma susami przemierzyłam pokój, wypadłam na korytarz i otworzyłam drzwi do pokoju Damona. Nie było go. Panika zacisnęła mi żołądek. Zbiegłam po schodach, omal z nich nie spadając. Wbiegając do salonu wpadłam na Stefana.

- Gdzie on jest? Gdzie? Gdzie on jest?

Łzy pociekły mi po policzkach. Stefan złapał mnie za ramiona i odsunął się.

- Stefan, ostrzegam, że trzymanie w domu wariatki zagraża nam wszystkim. – Ulga jaką poczułam na dźwięk głosu Damona, ścięła mnie z nóg. Dosłownie. Gdy tylko Stefan mnie puścił, padłam na podłogę. Podniosłam się jednak szybko i rzuciłam się w ramiona Damonowi. Żył! To był tylko głupi sen! Korzystając z tego, że moje zachowanie totalnie go zszokowało, położyłam dłonie na jego policzkach i mocno cmoknęłam jego usta. Otrzeźwiałam dopiero po chwili i odsunęłam się.

- Przepraszam.

- Myślałem, że to co wczoraj widziałaś, pozwoliło ci zrozumieć, że między nami wszystko skończone.

Nawet nie zauważyłam, w którym momencie Stefan wyszedł z salonu.

- Tak rozumiem to…

- Jestem z Natalie, jestem z nią szczęśliwy. – Mówił to takim spokojnym dobitnym głosem. Nie denerwował się i nie wyśmiewał mnie. Nawet mi nie groził. Odsunął się i poszedł w stronę drzwi, chciałam rzucić się za nim, lecz znów pojawił się Stefan i mnie powstrzymał.

- Olivio, nie warto…

- Ale ja…

- Pozwól mu odejść.

Kiwnęłam przytakująco głową. 

P.S. Jeszcze chciałam dodać, że prawdopodobnie już jutro pojawi się na blogu nowa zakładka, która (mam nadzieję) nieco go urozmaici. Jak zwykle czekam na Wasze opinie ;)