Rozdział 5

  Kolejny rozdział :) Wydaje mi się, że jest krótszy niż poprzedni, mimo to obfituje w kilka dość ciekawych (moim zdaniem) scen. Jednocześnie chciałabym Wam zaproponować udział w konkursie organizowanym przez prozaicy.blogspot.com, więcej informacji uzyskacie klikając w button:

   

             Wszystko wróciło do normy i prawie w ogóle przestałam widywać Damona. Rebekah schodziła mi z drogi i nawet przestała dokuczać Elenie  byleby tylko mnie nie widywać. Skupiłam się na pracy, rozwiązując bardziej, lub mniej skomplikowane uczniowskie problemy. Tego dnia umówiłam się z Mattem w grill i naprawdę cieszyłam się na to spotkanie, nie tylko dlatego, że lubiłam Matta.

Ile można samemu siedzieć w domu i rozmyślać o niewiadomo czym? Nigdy nie byłam typem samotnika, ale też daleko mi było do duszy towarzystwa. Poznanie kogoś nowego z mojej inicjatywy było trudnym, bolesnym i długotrwałym procesem. Matt był tak naprawdę moim jedynym przyjacielem. Po powrocie z pracy przebrałam się z garsonki w coś normalnego, czyli dżinsy, sweter i wygodne, sportowe buty. Narzuciłam kurtkę (Tak! Stwierdziłam, że oprócz eleganckiego płaszcza potrzebuję również zwykłej kurtki, która będzie pasowała do sportowych butów) i wyszłam z domu. Szłam do Grilla z pełną świadomością faktu, że wyglądam jak paranoiczka. Co chwila obracałam się za siebie, a drogę pokonywałam to idąc to biegnąc co kilka kroków. Nie miałam ochoty na powtórkę z rozrywki z Rebekah. W końcu dotarłam do baru, z ulgą zajęłam stołek przy barze i poprosiłam Matta o piwo. Chłopak usiadł obok mnie i podał złocisty trunek. Gdyby ktoś obserwował nas z boku, mógłby uznać, że jesteśmy na randce. Pochyleni do siebie, rozmawialiśmy cicho i śmialiśmy się do siebie. Kilka dni wcześniej odbyliśmy rozmowę, która była opóźniona przez atak Rebekah. Matt uznał, że chyba wie wszystko co chciał wiedzieć i że możemy zacząć od nowa z czystymi kontami.

- Więc co za niespodziankę dyrekcja planuje na halloween? – zapytał, dopijając moje piwo.

- Wiem już po co się ze mną przyjaźnisz, chcesz mieć wtyki – zaśmiałam się – no cóż, oprócz typowego balu przebierańców i popijawy, której grono pedagogiczne niby nie będzie zauważać, odbędą się wybory miss i mistera halloween.

- Cholera, nie mamy szans z tymi wszystkimi wampirami, wiedźmami i wilkołakami.

- Chciałeś powiedzieć, że ty nie masz szans, ja jako pracownik szkoły, nie biorę udziału w konkursie.

- Ale przebierzesz się, prawda?

- O tak, mój strój powali wszystkich na kolana. – Zauważyłam, że Matt patrzy gdzieś za moje plecy, obróciłam się i uśmiech natychmiast znikł z mojej twarzy. Do Grilla wszedł Damon w towarzystwie, a jakże, długonogiej rudej piękności. Dziewczyna patrzyła na wnętrze znudzonym wzrokiem, uwieszając się na ramieniu wampira. Wielka gula usadowiła się w moim gardle, poczułam, że tracę grunt pod nogami. Niesamowicie łatwo było ignorować go, kiedy go nie widziałam. Kiedy jednak pojawiał się w pobliżu i to w towarzystwie kobiety, do której brakowało mi co najmniej dziesięciu centymetrów długości i całej masy seksapilu – wtedy z mojego ignorowania zostawały jakieś niedorzecznie małe skrawki. Wampir popatrzył na mnie i machnął od niechcenia ręką. Nie zdążyłam zareagować, bo w tej właśnie chwili silne ramiona ściągnęły mnie ze stołka i przyciągnęły niebezpiecznie blisko Matta. Wiedziałam co chciał zrobić i nie miałam zamiaru się opierać. Było mi kompletnie wszystko jedno, nie chciało mi się myśleć o skutkach tego co miało się zaraz wydarzyć. Stanęłam na palcach - cholera, byłam za niska dla każdego faceta, który nie był karłem – i po chwili poczułam dotyk miękkich ust mojego przyjaciela na swoich. Byłabym okropną kłamczuchą, gdybym stwierdziła, że mi się to nie podobało. Jego dłonie wylądowały na moich plecach i przytrzymywały tak, jak gdyby Matt bał się, że zemdleję z wrażenia. Albo szoku. Albo, że ucieknę z krzykiem rwąc włosy z głowy. Jednak ja nie miałam takiego zamiaru. Wsunęłam palce w jego krótko przystrzyżone włosy i odwzajemniłam ten pokazowy pocałunek. Nie protestował, kiedy rozchyliłam językiem jego wargi i zaczęłam całować go bardziej namiętnie. Jeszcze mocniej przycisnął mnie do siebie. W głowie kotłowało mi się mnóstwo myśli. Ponad wszelką wątpliwość było pewne, że była to tylko przyjacielska (ale niesamowicie przyjemna) przysługa. Czy jemu również sprawiało to przyjemność? Nie wiem, oderwał się ode mnie, a jego oczy się śmiały, zupełnie jakby chciał powiedzieć „ale numer odwaliliśmy, wszystkim im opadły kopary”.

- Dziękuję Matt, gdyby nie ty wybuchłabym tam płaczem, albo dostała ataku histerii. – Szliśmy ulicą co chwila wybuchając śmiechem na wspomnienie min ludzi w grillu.

- Tak, to było widać, dlatego musiałem działać – roześmiałam się głośno i popatrzyłam na niego uważnie.

- Matt, ale ty… To znaczy ostatnio opowiadałeś mi o tej dziewczynie… April… to nadal aktualne, prawda?

- Jasne, że tak. Jesteś dla mnie za stara. – odparł poważnym tonem, ale oczy mu się śmiały.

- Dzięki, nie rozsypuje się jeszcze, więc aż tak źle nie jest. Wejdziesz?

Jak zwykle staliśmy pod moim domem i marzliśmy i jak zwykle Matt nie dał się namówić. Pożegnaliśmy się więc i stojąc w oknie patrzyłam na jego sylwetkę, póki nie zniknął za rogiem.

            Impreza halloweenowa odbywała się w Sali gimnastycznej liceum Mystic Falls. Głośna muzyka rozbrzmiewała z głośników, a przyciemnione światła stwarzały nieco upiorny nastrój w połączeniu z wiszącymi na ścianach szkieletami i jeźdźcami bez głowy. Stałam w kącie sali, sącząc colę przez słomkę i obserwowałam bawiącą się młodzież. Matt, przebrany za zombie, w końcu odważył się powiedzieć April (we wcieleniu królewny śnieżki w wersji dla dorosłych)  co do niej czuje – i wytłumaczyć zajście ze mną w roli głównej – teraz tańczyli, tuląc się do siebie w rytm wolnej, romantycznej piosenki. Caroline i Tyler – przebrani za upiorną pielęgniarkę i Freddy’ego Krugera – siedzieli na ławce przy ścianie i najwidoczniej sprawdzali które z nich zdoła głębiej wepchnąć język do gardła swojemu partnerowi. Ja zaś, ubrana w krótką, postrzępioną sukienkę, zieloną szpiczasta czapkę i niewiarygodnie wysokie szpilki – założone tylko i wyłącznie na dzisiejszy wieczór – rozglądałam się szukając wzrokiem pewnego członka Rady Założycieli. Nie widziałam go od tamtego wieczoru, gdy pojawił się w Grillu z rudą pięknością i szczerze mówiąc moje oczy trochę stęskniły się za pieszczota w postaci jego ciała.

- Podarujesz mi ten taniec, chochliku? – Wow, ktoś zauważył moje misterne przebranie

Odwróciłam się i zobaczyłam szczupłego mężczyznę w przebraniu upiora z opery. Nie miałam pojęcia, kto kryje się za ta maską, jednak nie miałam ochoty na żadne tańce.

- Niestety upiorze, ale nie tańczę z nieznajomymi.

- Cóż stoi na przeszkodzie, by lepiej się poznać? – odparł i niezrażony moją odmową, pociągnął mnie na parkiet. Pachniał czymś pikantnym i słodkim zarazem. Objął mnie bardzo władczym gestem i poprowadził między tańczącymi parami, nucąc do ucha słowa piosenki. Jego dłonie były nieco szorstkie i ciepłe, co dało mi pewność, że nie mam do czynienia z wampirem. Spojrzałam mu w oczy, co było ułatwione przez moje dwunastocentymetrowe szpilki (nadal nie mogłam dociec jakim cudem jeszcze utrzymuję w nich równowagę) i niemal krzyknęłam z przerażenia. Mój tajemniczy partner miał pomarańczowe tęczówki. Nie brązowe, nie piwne, pomarańczowe jak owoc, na który byłam koszmarnie uczulona.

- Kim jesteś? – zapytałam na poły przerażona, na poły zaciekawiona.

- Czy to ważne, chochliku? Ważne jest to co się dzieje teraz, nic innego się nie liczy.

Okej, wkurzał mnie tym swoim gadaniem. Nie lubiłam takich głupkowatych zagadek, wyszarpnęłam się z jego objęć i przepychając się między tańczącymi parami wyszłam z sali, wpadając wprost na Damona. Pięknie, jeszcze tego brakowało.

- Patrz jak chodzisz – warknęłam dość nieprzyjemnie.

- Uuu, czyżby twój wybranek znalazł młodszą? – uśmiechnął się cynicznie, czym jeszcze bardziej mnie rozwścieczył.

- Dziwne pytanie w ustach… niech policzę… stusześćdziesięcioletniego kawalera?

Prychnął pogardliwie i zmierzył mnie wzrokiem.

- Przebrałaś się za chochlika.

- Bing! Punkt za spostrzegawczość, a teraz wybacz, ale wychodzę. – próbowałam go wyminąć, ale zagrodził mi drogę.

- Nawet ze mną nie zatańczysz? Jestem za stary, tak?

- Damon, naprawdę nie mam ochoty na twoje żarty.

- Kiedy ja nie żartuję. Chcę zatańczyć z chochlikiem.

Miałam dziwne wrażenie, że on się ze mnie nabija. Nie byłam w nastroju na utarczki słowne, więc bez słowa go wyminęłam. Cichy świst przypomniał mi, że mam do czynienia z wampirem. Natychmiastowo mnie dogonił, przegonił i zastąpił mi drogę. Jedno spojrzenie w jego oczy uświadomiło mi, że znowu zaczyna zabawę z zauroczeniem. No żesz cholera, zachciało mu się. Stanęłam prosto i słuchałam jak mówi mi, że pójdę z nim na parkiet i zatańczę. Oczywiście zrobiłam to. Niech jeszcze przez chwilę uważa, że ma nade mną władzę. Objął mnie i to było najprzyjemniejsze uczucie jakiego dotychczas doświadczyłam. Jego bliskość wpływała na mnie kojąco i pobudzająco zarazem. W porządku, zdawałam sobie sprawę, że zachowuję się jak idiotka, zakochana nastolatka, której idol obłaskawił ją spojrzeniem. Jednak nic nie mogłam na to poradzić. Wszystko, czego pragnęłam było w moich ramionach i nawet jeśli to miało trwać tylko chwilę, to wiedziałam, że żyłam dla tego właśnie, konkretnego momentu. Dłoń Damona powędrowała po moich plecach w górę i po chwili podciągnęła mój podbródek ku górze.

- A teraz – szepnął, patrząc mi głęboko w oczy – pocałujesz mnie.

Zagotowało się we mnie, jednak spełniłam jego życzenie. Czemu, do cholery nie mógł poprosić o to normalnie? Czemu sam tego nie zrobił? Chciał mieć to wszystko na zawołanie, a potem sprawić, bym zapomniała? Bym nie mogła rościć sobie żadnych praw do niego? I tak bym nie rościła. Wszystko zepsuł, dobił mnie, więc nie mogłam mu puścić tego płazem. Kiedy przestał mnie całować, dość namiętnie jak na kogoś kto całuje marną istotę (nie, nigdy mu tego nie zapomnę) w jego oczach dostrzegłam ten sam nieokreślony błysk co kiedyś.

- Damonie… - szepnęłam głosem pełnym uwielbienia. Zerknął na mnie zaskoczony.

- Słucham chochliku? – potrafił być naprawdę słodki z tym swoim uśmiechem pod tytułem „jestem panem wszechświata”.

- Nie uważasz, że to żałosne, musieć hipnotyzować dziewczynę, by chciała cię pocałować?

Widok jego zaskoczonej twarzy był najpiękniejszym widokiem świata. Zbity z tropu pan i władca z miną pełną zdziwienia. Zostawiłam go tak, na środku parkietu. Ktoś, chyba któryś z nauczycieli, ogłaszał za moimi plecami, że królem i królową balu zostali Matt i April. W połowie drogi między Damonem, a drzwiami, w geście protestu ściągnęłam ze stóp te groteskowe szpilki. I boso opuściłam szkołę.

            Drzwi mojego domu były otwarte. Mało tego w korytarzu ktoś bardzo kreatywnie rozsypał mi piasek. Nie, zaraz… to nie był piasek. To był ten cholerny cement! Nie wiedziałam, czy zacząć kląć, śmiać się, czy płakać. Popchnięta złymi przeczuciami pobiegłam do gabinetu. Widok leżącej na biurku, białej koperty mnie nie zaskoczył, drżącymi rękami otworzyłam list i wyciągnęłam złożoną na cztery kartkę. Znajome mi już, pochyłe pismo tylko dodatkowo wytrąciło mnie z równowagi.

„Słodki chochliku!

Muszę przyznać, że w szpilkach prezentujesz się nad wyraz kusząco. Pamiętaj jednak, że jesteś mi potrzebna cała, zdrowa i nie rozproszona przez miłosne uniesienia. Swoją drogą ranisz moje uczucia każąc oglądać się w ramionach innego. Przepraszam za rozsypany cement, skoro „cukierkiem” postanowiłaś obdarzyć Salvatore’a, mi przypadł w udziale psikus.

P.S. Jesteś pewna, że takie kreacje nie spowodują choroby nerek?

K.

            - Olivio, musisz zaprosić chociaż jednego z nas. – Głos Stefana, choć spokojny zdradzał zirytowanie.

- A jak mnie kiedyś znielubicie i postanowicie zabić? To jedyne miejsce, gdzie mogę czuć się bezpieczna. – Nadal ubrana w sukienkę chochlika stałam w drzwiach własnego domu i próbowałam się nie trząść. Nie było to łatwe, permanentnie ktoś mnie prześladował.

- Stefan, czy ja mam do czynienia z idiotką? – wtrącił się Damon – Woła nas, kiedy ma kłopoty, ale do domu nas nie wpuści, bo nam nie ufa.

Prychnęłam pogardliwie.

- Stefanie Salvatore, uprzejmie zapraszam cię do mojego domu. – Wyrecytowałam, z rozkoszą odnotowując fakt, że już drugi raz tego wieczoru udało mi się doprowadzić Damona do konsternacji.

- Mnie? – Stefan nie ukrywał zdziwienia.

- Ciebie, jemu nie ufam. – stwierdziłam i zamknęłam za sobą drzwi, pozostawiając Damona z Eleną. A niech korzysta z jej towarzystwa póki może. Z werandy dobiegł mnie głos wampira, uspokajający Elenę, by się nie martwiła, bo Stefan jest dla mnie za stary. Otworzyłam drzwi i z szerokim uśmiechem na ustach oznajmiłam:

- Eleno, po dłuższym namyśle ciebie również zapraszam, czuj się jak u siebie.

Para wampirów przemierzyła korytarz, starając się nie roznosić cementu po czystej podłodze. Są jednak takie prawa fizyki, którym nawet istoty nadprzyrodzone nie mogą się oprzeć. Stefan stanął w gabinecie wpatrując się w list, jakby pod wpływem jego wzroku treść mogła się wydłużyć i dać odpowiedzi na nurtujące nas pytania.

- Więc na imprezie zaczepił cię jakiś nieznajomy gość, tak?

- Tak, jak mówiłam. Zmusił mnie do tańca i bredził od rzeczy – jakiś błysk za oknem przykuł mój wzrok i spojrzałam w tamtą stronę. Damon stał i patrzył na mnie z wyrzutem. Podniosłam głos i zaczęłam mówić na tyle wyraźnie i głośno, by mnie usłyszał – a tańczył naprawdę wyśmienicie. 

- Co konkretnie mówił?

- Jak już wspomniałam, bredził. Mówił coś o tym, że liczy się chwila obecna i tak dalej.

- Nic nadzwyczajnego i nie daje żadnych tropów, co do nadawcy listu.

- Czyli jesteśmy w kropce?

- Być może to faktycznie tylko głupi halloweenowy żart? – wtrąciła Elena.

- Pewnie tak, dzięki, że wpadliście i przepraszam, że zepsułam wam zabawę.

Pożegnałam ich i zabrałam się za zmiatanie cementu z podłogi. Kiedy wszystkie worki były wypełnione cementem, stwierdziłam, że najlepszym rozwiązaniem będzie wyrzucenie ich teraz. Prawdopodobieństwo, że wpadnę w któryś z nich podczas nocnej wędrówki do toalety było wysokie, a ja nie chciałam ryzykować. Wyszłam na werandę i podskoczyłam przestraszona.

- Damon, co tu robisz u licha? Bawisz się w prześladowcę?

- Myślę, że jeden ci wystarczy, czemu nie powiedziałaś im prawdy?