Rozdział 6

Cześć, przed Wami rozdział szósty mojego opowiadania. Jako, że jesień się skończyła (co widać gołym okiem na przykład patrząc przez moje okno) adres bloga stał się nieadekwatny, ale chyba nie ma już sensu go zmieniać, prawda? Zamiast tego pogadałam z Panią Zimą i zorganizowałam trochę śniegu na blogu (jakby na ulicach było go mało;) ), gdyby przeszkadzał Wam on w czytaniu - dajcie znać, a usunę ;) To tyle, zapraszam Was na notkę przed urodzinową (jutro mam urodziny jeee).

***

- Nie mam obowiązku mówić wam wszystkiego. – Wywróciłam oczami, a Damon chwycił mnie za ramię.

- Owszem masz, zjawiłaś się tu magicznym sposobem, sama do końca nie wiedząc jak. To zapowiada kłopoty.

- Gdybyś tak mocno nie ściskał mojej gojącej się ręki, mogłabym pomyśleć, że się o mnie martwisz. – Uśmiechnęłam się złośliwe, gdy odskoczył ode mnie jak oparzony. Czego tak bardzo się bał?

- Opowiedz mi wszystko od początku do końca, a może będę mógł ci pomóc.

- Chrzanienie – cofnęłam się o krok. – jedyną osobą, o która się martwisz i której chcesz pomóc, jest Elena. Zależy ci na zdobyciu jak największej ilości informacji byś mógł być jej bodyguardem.

- Ależ ty jesteś o nią zazdrosna – stwierdził i posłał mi jeden z tych swoich cwaniackich uśmieszków, mrużąc oczy. Wyglądało to bardzo apetycznie. Oczywiście kiedy tak cudownie i pociągająco wyglądał, zawsze było okraszone to jakimś nieprzyjemnym tekstem. Postanowiłam zbyć jego komentarz prychnięciem.

- Olivio, mogłabyś choć raz nie zachowywać się jak dziecko i poważnie ze mną porozmawiać?

- I mówi to facet, który ucieka się do hipnozy, by zdobyć kobietę – wymamrotałam, unosząc głowę wysoko.

- No właśnie, kolejna twoja tajemnica. Jak opierasz się mojemu urokowi?

Popatrzył na mnie zaniepokojony. Co go to w ogóle obchodziło?

- Nie opieram się.

- Musisz jakoś, bo z tego co zrozumiałem, to nie jestem w stanie cię zauroczyć.

- Tak to prawda. – przybrałam taktykę odpowiadania zgodnie z prawdą, jednak bez rozwijania tematu.

- Więc jak to możliwe?

- Tak już jest.

- Słuchaj, choć może się to wydawać dziwne, nie jestem gentlemanem…

- Nie, nie wydaje mi się to dziwne. Dla mnie to wręcz oczywiste.

Warknął ze złości, aż podskoczyłam. Dobra, trochę mnie tym przestraszył, ale nie aż tak, żebym miała zmienić taktykę działania. Nie minęła sekunda, kiedy leżałam na trawniku z rękami przygwożdżonymi do podłoża i Damonem pochylającym się nade mną. Dobra, teraz przestraszył mnie dostatecznie. Oczy mu pociemniały, a twarz zszarzała, od razu przypomniał mi się incydent z Rebekah i nie było mi już tak bardzo do śmiechu.

- Zacznij… gadać! – Praktycznie wywarczał mi w twarz, co już w ogóle było przerażające.

- Zejdź ze mnie, a powiem ci wszystko co chcesz. – Mój głos stał się żałośnie piskliwy.

- GADAJ! – Krzyknął na mnie. Strach pomieszał się z oburzeniem, ale cóż miałam robić? Nie miałam pewności, ale istniało prawdopodobieństwo, że jeśli teraz mu się nie wyspowiadam to po prostu rozszarpie mi gardło i tyle będzie z całej mojej przygody.

- W porządku, powiem ci wszystko, tylko nie sap tak.

Nieco poluźnił uścisk, a mój oddech się uspokoił. Opowiedziałam mu, że ten list nie był pierwszy, że facet, z którym tańczyłam miał dziwne pomarańczowe oczy i, że choć nie mam na to żadnego wpływu, to nie jestem podatna na wampirze zauroczenie.

Kiedy już wyciągnął ze mnie wszystko co chciał, odszedł bez słowa zostawiając mnie na trawniku. Wystraszoną i podekscytowaną.

- Ej! – Wrzasnęłam za nim, a on się odwrócił – też mam kilka pytań! – Oczywiście, że miałam. Dlaczego chciał bym go całowała, skoro traktuje mnie jak robaka, dlaczego skłamał co do akcji ratunkowej… Tylko się uśmiechnął i poszedł swoją drogą, nie było sensu go gonić.

            Po kąpieli czułam się jak nowo narodzona  Cały stres minionego wieczoru wyparował, a kurz z cementu odpłynął do kanałów ściekowych. Otulona ręcznikiem wyszłam z łazienki i powędrowałam do salonu, gdzie zostawiłam komórkę. Dokładnie w momencie, gdy wzięłam telefon do ręki poinformował mnie on, że dostałam nowy sms. Nadawcą był Damon. Czyżby chciał odpowiedzieć na moje pytania za pomocą wiadomości tekstowej? Bardzo dojrzałe. Unosząc brew otworzyłam sms-a.

Wyjdź na werandę.

Ahh, bawi się w podchody, okej, otworzyłam drzwi wejściowe i niemal pisnęłam z zachwytu. Na mojej wycieraczce siedział mały, puszysty, rudy kociak, który właśnie postanowił dokonać dokładnej toalety. Przez chwilę jak zaczarowana patrzyłam, jak zwierzak liże łapkę i powoli przesuwa nią po małej główce. W końcu jednak podniosłam go i rozejrzałam się po ulicy. Ani śladu Damona. Z kociakiem w ręku wróciłam do salonu, gdzie czekał telefon, a w nim nowa wiadomość.

Zdaje się, że tęsknisz za kotem.

P.S. Trzymaj go z dala od Stefana.

To była chyba najsłodsza rzecz, jaką ktokolwiek dla mnie zrobił. Natychmiast wysłałam smsa z podziękowaniami i przy okazji dołączyłam nurtujące mnie pytania.

Nie doczekałam się odpowiedzi.

            Kota nazwałam przekornie Ian. Nikt nie domyślał się skąd taki pomysł, a ja nie miałam zamiaru się tłumaczyć. Zwierzak chodził za mną krok w krok, a czas, który spędzałam poza domem najzwyczajniej przesypiał. Teraz najwyraźniej dał mi znak, żebym się przeszła, bo zwinął się w kłębek na telewizorze i nie widząc w tym nic dziwnego, zasnął. Niestety nie miałam czego ze sobą zrobić. Matt pochłonięty był romansowaniem z April, a innych przyjaciół nie miałam. W teorii mogłabym spróbować pogłębić swoje relacje z Eleną, ale jakoś nie chciałam się nikomu narzucać. W takim przypadku postanowiłam wybrać się do parku i poczytać. Wiadomo, świeże (i rześkie) powietrze dobrze wpływa na pracę szarych komórek.

Park był pusty. Liście zdążyły pospadać z drzew, a trawa przerzedziła się ukazując surową ziemię. Usiadłam na jednej z ławek i otworzyłam książkę. Akurat doszłam do momentu, kiedy to główna bohaterka dowiaduje się, że jej przyszły małżonek jest centaurem*, kiedy usłyszałam ciche chrząkniecie. Podniosłam głowę i zobaczyłam boga seksu numer dwa (miejsce pierwsze niepodzielnie piastował Damon). Mężczyzna był wysoki, dość szczupły, ubrany w długi, czarny płaszcz i spoglądał na mnie brązowymi oczyma. Dość szeroka szczęka pokryta była kilkudniowym zarostem, a jasne włosy zaczesał na bok O dziwo nie wyglądał jak ulizany uczniak, wręcz przeciwnie był bardzo męski. Ogólnie rzecz biorąc mogłabym go określić jako piekielnie przystojnego seryjnego mordercę. Skojarzenie z mordercą zniknęło w momencie, gdy nieznajomy się uśmiechnął.

- Mogę się przysiąść? – zapytał. Miał łagodną, niską barwę głosu, od którego brzmienia przeszły mnie przyjemne dreszcze. Rozejrzałam się po parku, byliśmy permanentnie sami na dość sporej przestrzeni.

- Oczywiście, taki tu tłok, że trudno znaleźć wolne miejsce. – Uśmiechnęłam się głupawo, obawiając się, że on odejdzie, ale na szczęście zrozumiał mój żart. Usiadł i uśmiechnął się. Idiota. Tak mi się pomyślało, a zaraz potem skarciłam sama siebie za tę myśl. Czemu nazwałam go idiotą? Bo był miły?

- Nazywam się Dave – podał mi rękę. Mimo niskiej temperatury jego dłoń była ciepła. I miękka.

- Olivia, co tu robisz Dave? Pogoda nie jest zbyt przyjazna spacerom.

- Mógłbym zapytać cię o to samo. – Uśmiechnął się życzliwie, a wokół jego oczu pojawiły się drobne zmarszczki. Przyjrzałam mu się nieco dokładniej. Na oko mógł mieć około trzydziestu, trzydziestu pięciu lat. Dojrzały mężczyzna… Uśmiechnęłam się, odganiając niepokorne myśli brykające w mojej głowie.

- Och, ja czytam książkę – pomachałam mu przed twarzą tomiszczem i położyłam je na kolanach.

- Nie lepiej czytać w ciepłym domu, przy filiżance kawy?

- Potrzebowałam świeżego powietrza. – Nagle poczułam się bardzo dziwnie. Nie umiałabym tego określić jednoznacznie. Jakby jakaś siła kazała mi uciekać przed Dave’m gdzie pieprz rośnie. Wstałam raptownie, wprowadzając mojego rozmówcę w osłupienie. – przepraszam… – wybąkałam, czując jak robi mi się gorąco i zimno na przemian. Dave wstał i przytrzymał mnie za ramię. I dobrze zrobił bo inaczej zaliczyłabym glebę.

- Wszystko w porządku, Olivio? – wyglądał na zmartwionego moim stanem.

- Tak… tylko… muszę już iść – sama nie byłam pewna, czy to na pewno ja wypowiadam te słowa. Wszelkie odgłosy dochodziły do mnie jakby zza grubej ściany. Każdy dźwięk był przytłumiony, huczało mi w głowie i miałam nieodparte wrażenie, że zaraz zwymiotuję na idealnie wypolerowane buty Dave’a.

- Może cię odprowadzę? Marnie wyglądasz…

- Nie! – wrzasnęłam sama nie wiedząc czemu. – Nie… poradzę sobie, nie mieszkam daleko. -

Mężczyzna pokiwał głową ze zrozumieniem, a ja poczułam się jak kompletna wariatka. Jak mój organizm mógł tak reagować na miłego gościa? A może po prostu zjadłam coś nieświeżego? Wczorajsza ryba wyglądała podejrzanie. – Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, Dave. – wychrypiałam resztką sił.

Mężczyzna skinął głową.

- Na pewno będziemy mieli okazję – odparł, a w jego oczach dostrzegłam coś niepokojącego. A może tylko mi się wydawało?

            Obudziłam się na podłodze w sypialni, tuż obok łóżka. Nie do końca pamiętałam jak znalazłam się w domu i co przeszkodziło położyć mi się na łóżku. Nadal miałam na sobie płaszcz. Wstałam i zerknęłam na zegarek – dochodziła dwudziesta druga. Przespałam dobre pięć godzin. Usiadłam na łóżku i złapałam się za głowę, zastanawiając się co mnie spotkało. Spadek ciśnienia? Zatrucie? Może jakiś groźny wirus? Ian przybiegł do mnie i popatrzył z wyrzutem. No tak zostawiłam go samego w domu, a gdy wróciłam poszłam spać, nawet się nie witając - jak śmiałam? Przygarnęłam do siebie kociaka i zaczęłam go delikatnie głaskać. Wydał z siebie pełne zadowolenia mruknięcie po czym zeskoczył z moich kolan i uciekł do kuchni. Normalne - nie jadł nic od rana, miał więc pełne prawo być i głodny i obrażony. Poszłam za zwierzakiem i z roztargnieniem wypełniłam jego miseczkę karmą. Jakiś ruch za oknem przykuł moją uwagę. Pod wysokim, starym dębem bez wątpienia ktoś stał. I patrzył na mnie. Poczułam silne przeświadczenie, że to mój prześladowca, tajemniczy K. Staliśmy tak i patrzyliśmy na siebie. Nie mogłam dostrzec jego twarzy, była skryta w cieniu. Ian syknął głośno i wskoczył na parapet. Jego futerko się nastroszyło, przez co kot wyglądał na dwa razy większego niż w rzeczywistości. On również widział tajemniczego gościa. Podeszłam do okna, by uspokoić zwierzę, które teraz ze złością prychało i warczało na stojącą pod drzewem postać. Walczyłam z pokusą by, wzorem wszelkich ofiar z horrorów, wyjść i sprawdzić kto to taki. W końcu jednak wygrał zdrowy rozsądek, który podpowiedział mi, że dłużej pożyję, jeśli zostanę w domu. W pewnym momencie mężczyzna – tak, to był bez wątpienia mężczyzna – uniósł prawą dłoń i powoli do mnie pomachał, po czym odwrócił się i odszedł. Nie, nie do końca odszedł. Zrobił kilka kroków i po prostu rozpłynął się w powietrzu. Ian uspokoił się i zeskoczył z parapetu patrząc na mnie wyczekująco. Kiedy postawiłam na podłodze miskę wypełnioną karmą, natychmiast zajął się jej opróżnianiem. Po jego wściekłości i wrogości nie było śladu, zupełnie jakby całkowicie zapomniał o wizycie tajemniczego gościa.

Przeszłam do salonu i usiadłam na kanapie. Nie mogłam odpędzić od siebie natrętnych myśli dotyczących tajemniczej postaci. Kim on był? Czego ode mnie chciał? Musiałam, koniecznie musiałam z kimś o tym porozmawiać. Nie bacząc na późną porę, chwyciłam za telefon i wykręciłam numer Matta. Nie odebrał. No tak, pewnie był zajęty April. Odłożyłam telefon i jęknęłam z żalem, dobrze wiedziałam, że tej nocy nie zasnę tak po prostu. Potrzebowałam kogoś, komu mogłabym zaufać i się wygadać. Kogoś wyrozumiałego i nie oceniającego. Osoby, która posiada swoje wady i rozumie, że inni ludzie również je posiadają. Niestety, w Mystic Falls nie było nikogo takiego. Zrezygnowana włączyłam telewizor i wlepiłam wzrok w emitowany właśnie program. Za nic nie przypomniałabym sobie jego tematu. Po prostu patrzyłam, próbując nie myśleć o męczących i dziwnych wydarzeniach dzisiejszego dnia. Po jakimś czasie Ian wskoczył na moje kolana, domagając się pieszczot. Oto ja, stara panna bez przyjaciół, bez faceta i z kotem. To nawet zabawne, zawsze śmiałam się z tego stereotypu i miałam go gdzieś, a wystarczyło, że znalazłam się w obcym i niezbyt przyjaznym mieście by dopadły mnie czarne myśli.

            Przemierzałam szkolny korytarz skupiając się, by nie zaliczyć gleby. Nie miałam pojęcia co mnie podkusiło, by założyć szpilki, ale skoro powiedziało się „a” to trzeba na wydechu wyrecytować resztę alfabetu, choć miałoby to oznaczać skręcenie kostki. Przechodziłam właśnie obok gabinetu dyrektora, starając się to robić jak najciszej, kiedy drzwi otworzyły się.

- Pani Piemonte…

- Panno – przerwałam mu w pół zdania. Nie cierpiałam protekcjonalnego tonu, jakim zwracał się do mnie mój szef. W ogóle niezbyt przepadałam za tym niskim i pulchnym, łysiejącym osobnikiem. Kiedy na niego patrzyłam moja wyobraźnia podsuwała mi porównanie do chomika o małych ciemnych oczkach i z wypchanymi jedzeniem policzkami. Dokładnie tak wyglądał dyrektor szkoły. Jak chomik. W przyciasnej kamizelce.

- Panno Piemonte – powtórzył uśmiechając się szeroko – chciałbym przedstawić nowego nauczyciela historii. – Pięknie. Będę musiała tu postać i porozmawiać z nowym pracownikiem szkoły, po czym czując na sobie jego wzrok odejść, próbując utrzymać równowagę. Zaczęłam zastanawiać się, czy nowy historyk jest kimś pokroju mojego szefa, jednak szybko zrozumiałam, że absolutnie go nie przypomina. Nie wiadomo skąd, obok dyrektora pojawił się wysoki blondyn o brązowych oczach. Dave! Mój umysł zwariował na jego widok, co zaskutkowało głupawym uśmiechem. Vice bóg seksu uśmiechnął się olśniewająco i wyciągnął rękę w moją stronę.

- Panno? Nie przesłyszałem się?

Nic nie odpowiedziałam, chwyciłam ciepłą dłoń i uśmiechałam się jak totalna idiotka. Zaczęłam się zastanawiać, czy kiedykolwiek przestanę reagować paraliżem mózgu w kontaktach z atrakcyjnymi mężczyznami. Postanowiłam wydusić z siebie kilka słów.

- Cieszę się, że będziemy razem pracować.

- Och, zapewniam cię, Olivio, że cala przyjemność spoczywa po mojej stronie.

Nie byłam tego taka pewna, ale czy był sens się kłócić? Gawędziliśmy całkiem miło przez kilka minut, po czym Dave ze smutkiem (a może tylko wyobraziłam sobie ten smutek?) zakomunikował, że musi udać się do klasy. No tak, nie usłyszałam dzwonka. Ruszyłam zaraz za nim, ignorując pełne politowania spojrzenie dyrektora, kiedy chwiałam się na obcasach.

            - Justice, zrozum. Niszczenie życia przyjaciółce nie jest dobrym pomysłem. Zwłaszcza przez faceta. – Próbowałam przemówić nastolatce do rozsądku, jednak w myślach przyznawałam jej rację i przyklaskiwałam jej działaniom.

- Pani Piemonte, ale to kłamliwa suka! – uniosłam dłoń, dając do zrozumienia rudowłosej dziewczynie, że wulgaryzmy w moim gabinecie nie są mile widziane. – Ona udawała moją przyjaciółkę tylko po to, by zbliżyć się do mojego faceta!

- Ivette, masz coś do powiedzenia w tym temacie?

Blondynka o szmaragdowych oczach patrzyła na mnie wzrokiem zbitego szczeniaka.

- Ale to nie moja wina. Justice sama nas poznała. Ciągle się na niego skarżyła i osaczała go, więc nic dziwnego, że szukał pocieszenia i kogoś kto go zrozumie.

- Tak?! – Justice wstała z takim impetem, że przewróciła krzesło. – W sumie masz rację, tchórze i nieudacznicy zawsze szukają pocieszenia w ramionach, a raczej między udami takich szmat jak ty! Ciekawe co powiedzą Lukas, David i Ed, kiedy dowiedzą się, że żaden z nich nie jest tym jedynym! – Po tych słowach, nastolatka wybiegła na korytarz krzycząc coś o wściekliźnie macicy, a Ivette z przepraszającą miną podążyła za nią. W drzwiach minęła się z Dave’m.

- Co to było? – uśmiechnął się i otrzymawszy moje pozwolenie w postaci skinienia głową, wszedł do gabinetu.

- Nie wiem kto stwierdził, że lata liceum są najlepszym okresem w życiu nastolatek...

Uśmiechnęłam się, kiedy mój rozmówca usiadł i pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Za kilka lat obie będą się z tego śmiały.

- Prawdopodobnie tak – odparłam – choć Justice wygląda na zawziętą. Co cię do mnie sprowadza, Dave? Ktoś ci dokucza, masz problemy z rodzicami, a może potrzebujesz wymówki, by nie uczęszczać na lekcje historii?

- Właściwie chciałem zaprosić cię na kawę.

Mój rozanielony wyraz twarzy musiał mu wystarczyć za odpowiedź. Po szesnastej stał na parkingu szkolnym w tym swoim czarnym płaszczu i wcale nie patrzył na mnie jak na kalekę, kiedy trzymałam się barierki przy schodach próbując uniknąć wypadku.

- Nie cierpię szpilek – sapnęłam, wsiadając do samochodu. On oczywiście otworzył mi drzwi i pomógł wsiąść, prawdziwy gentelman.

Ku mojemu lekkiemu rozczarowaniu nie poszliśmy do Grilla. Odwiedziliśmy przytulną knajpkę, taką trochę przypominającą PRL-owskie bary mleczne. Co prawda menu było o wiele bardziej zróżnicowane, a zamiast cerat w biało czerwoną kratę, na stolikach leżały obrusy (ozdobione identycznym deseniem), jednak klimat był identyczny. Nie żebym żyła w latach PRL-u, ale pamiętałam dokładnie opowieści babci i filmy z tamtego okresu. Siedzieliśmy nad kawą – Dave nad czarną, a ja nad wynalazkiem z dużą ilością mleka, syropu orzechowego, bitej śmietany i wiórków czekoladowych. Niemal słyszałam jak kalorie śpiewały pieśni dziękczynne wlewając się do mojego organizmu z każdym łykiem, jednak w tamtej chwili nie interesowała mnie żadna dodatkowa fałdka tłuszczu. Po raz pierwszy spotkałam mężczyznę, który potrafił sprawić, że nie myślałam o Damonie.

* Olivia czytała książkę, którą ja akurat czytam. Nosi ona tytuł „Wybranka bogów” i opowiada historię nauczycielki, która przypadkiem została przeniesiona do świata mitycznego. Wszelkie podobieństwa między wydarzeniami w książce, a moim opowiadaniem, są przypadkowe. Dzieło Phyllis Christie Cast wpadło w me skromne łapki, gdy byłam na etapie pisania czwartego rozdziału. Niemniej polecam książkę.