Rozdział 4

Rozdział czwarty. Mam nadzieję, że będzie Wam się go dobrze czytać. Nadszedł ten moment, w którym muszę podziękować moim czytelni(cz)kom za to, że są i komentują moje wypociny. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy i jakiego daje kopa do dalszego pisania! Fajnie by było, gdybyście mi wytykały wszelkie literówki i błędy jakie zauważycie - to na pewno pomoże w jakości opowiadania. No dobra nie smęcę więcej i zapraszam do czytania ;)

Ochłodzenie przyszło z drugim tygodniem października. Wyszłam z domu ubrana w garsonkę, którą zwykle zakładałam do pracy i natychmiast wróciłam. Było zimno, mroźny podmuch uderzył mnie w twarz, kiedy tylko zeszłam z werandy. Pierwszym pomysłem było pozostanie w domu, ale tego niestety zrobić nie mogłam. Chcąc nie chcąc ruszyłam do pracy, starając się nie kulić z zimna przy każdym kroku. Nic z tego. Moje mięśnie zaciskały się, gdy tylko poczułam chłód na którejś partii ciała. Do liceum dotarłam zmarznięta i z czerwonym nosem. Uczniowie patrzyli na mnie jak na wariatkę, ale do tego akurat rodzaju spojrzenia zdążyłam się przyzwyczaić.

Nie prowokując ich dłużej swoim wyglądem czmychnęłam do gabinetu i przewegetowałam w nim cały dzień. Jak tak dalej pójdzie, to dyrekcja stwierdzi, że moje stanowisko jednak nie jest potrzebne i co wtedy? Stracę pracę i będę musiała wyjechać z Mystic Falls? Nie chciałam o tym myśleć, w tak krótkim czasie zaaklimatyzowałam się tutaj. Poznałam kilku miłych ludzi, no dobra, poznałam Damona. I mimo, że byłam dla niego równie ważną częścią ekosystemu, jak żuczek gnojarek i zdawałam sobie z tego doskonale sprawę to… nie mogłam powstrzymać się, przed rzucaniem tęsknych spojrzeń w jego stronę. Moja beznadziejna sytuacja z kolei nie przysłaniała mi jego wad – arogancji, zbytniej pewności siebie no i tego, że był podłym manipulatorem. Cóż, zawsze miałam słabość do niegrzecznych chłopców, choć „niegrzeczny chłopiec” to spore niedopowiedzenie w przypadku kogoś, kto w dowolnej chwili może mi wyrwać serce. Na takich przemyśleniach minął mi cały poniedziałek. Wyszedłszy ze szkoły stwierdziłam, że nie przetrwam kolejnego dnia próbując zahartować swój organizm i postanowiłam kupić sobie kurtkę. Nie cierpię kupować ubrań! Jestem jedyną znaną mi kobietą, która tego nie lubi, jednak tak właśnie jest. Myśl o tym, że muszę spędzić absurdalną ilość czasu na wybieranie odpowiedniego fasonu i koloru danego ciucha przyprawiała mnie o ciarki. Niechętnie weszłam do sklepu odzieżowego, gdzie za ladą stała kobieta na oko czterdziestoletnia i bardzo elegancka. Włosy w kolorze złotego blondu zaczesała w elegancki kok, a sama wcisnęła się w materiałowe spodnie w kant, idealnie dobraną marynarkę i nieskazitelnie biała koszulę. Do tego szpilki – na pewno minimum dziesięciocentymetrowe, jakiś fantazyjny naszyjnik, tona makijażu i litr perfum. To wszystko sprawiło, że miałam ochotę wyjść ze sklepu. Jednak ona już mnie zauważyła. Wzrokiem łowcy zmierzyła mnie od stóp do głów i pewnie już sobie wykalkulowała ile może ze mnie wyciągnąć.

Czterdzieści minut później byłam wrakiem człowieka. Wymierzona, wyobracana na wszystkie możliwe strony i wyposażona w pięć toreb wyszłam ze sklepu i z rezygnacją ruszyłam w stronę domu. Kobieta ze sklepu – Eveline – stwierdziła, że kurtka to o wiele za mało. Zdołała mi wcisnąć jeszcze piękny, liliowy  szal, parę skórzanych cielistych rękawiczek i torebkę pasującą do butów, bez których oczywiście również nie mogłam się obejść. Do tego kilka dodatków, które miały mnie uczynić bardziej elegancką i pożądaną i kilka kompletów bardzo seksownej bielizny. W nosie miałam jej szpilki, bardotki i inne pierdoły. Chciałam tylko nie marznąć. Wróciwszy do domu rzuciłam zakupy na dno szafy, postanawiając, że nigdy nie założę nic prócz tego nieszczęsnego (ale bardzo ładnego swoją drogą) płaszcza. Okej, rękawiczki i szal również się przydadzą. Jednak reszta tych fatałaszków to… zupełnie nie dla mnie. Ponad wszystko ceniłam wygodę i naturalność, dlatego obcas powyżej siedmiu centymetrów odpadał w przedbiegach. Postanowiłam wziąć relaksującą gorącą kąpiel i choć na chwilę się odprężyć.

           

            Matt nie odzywał się do mnie od feralnego piątku, kiedy to Damon wyciągnął ze mnie informacje, które sama miałam zamiar mu przekazać. Niezrażona odrzucanymi połączeniami postanowiłam zadzwonić do niego po raz kolejny, po raz kolejny smakując smak porażki, gdy na wyświetlaczu ukazał się napis „połączenie odrzucone”. Było mi przykro, oczywiście musiałam dać plamę. Nie powinnam nic ukrywać przed Mattem, ale przecież tez nie mogłam powiedzieć mu od razu prawdy, jak by zareagował? Długo zastanawiałam się nad kolejnym krokiem, który nie był do końca fair w stosunku do Matta, ale ostatecznie tylko to mi pozostało.

Chłopak wszedł do mojego gabinetu, a na jego twarzy malowało się zniechęcenie. Usiadł na wskazanym przeze mnie krześle i wpatrywał się we mnie wzrokiem bez wyrazu. W końcu przełamał ciszę.

- Nic nie zrobiłem, czemu mnie wezwałaś?

- Musimy porozmawiać – nienawidziłam tego rodzaju spojrzenia, mówiącego mi, że zawaliłam sprawę. Tak jednak patrzył na mnie blondyn. Potępieńczym wzrokiem, który na dodatek zdradzał fakt, jak bardzo jest on zawiedziony moim zachowaniem.

- Nie rozumiem, miałaś tyle czasu, żeby mi powiedzieć, czemu milczałaś?

- A co miałam ci powiedzieć, Matt? Że nie jestem osobą, za którą mnie uważasz? Że jestem oszustką, która sama nie wie jak się tu znalazła? Że jestem kolejnym niewyjaśnionym przypadkiem w twoim życiu? Nie chciałam, żebyś znów przez to przechodził…

- Nie zasłaniaj się troską o mnie! – poderwał się z krzesła, zaciskając pięści, jednak zaraz usiadł, tłumiąc emocje – Wszystko jest lepsze od kłamstw. Wiesz o mnie dużo więcej niż ja o tobie. Wiesz o rzeczach, o których być może nie chciał bym, żebyś wiedziała. Jak mam się z tym czuć? - Miał rację. Wiedziałam o nim zdecydowanie zbyt dużo, podczas gdy on nie wiedział o mnie nic. Same kłamstwa, zmyślone bajeczki i fałszywa tożsamość. To nie mogło być dobrą podwaliną przyjaźni. – Do tego uganiasz się za Damonem.

- Nie uganiam się za nim!

- Właśnie, że tak. Myślisz, że nie widzę twojego cielęcego wzroku, kiedy on jest  w pobliżu?

- To nie jest twój problem. – odparowałam wściekła, że wtrąca się w moje życie prywatne.

- Masz rację, to jest twój problem i lepiej go szybko rozwiąż. – Chłopak wstał. Najwyraźniej miał już dosyć tej rozmowy, musiałam go powstrzymać. Tylko on wykazywał jakąkolwiek sympatię względem mnie. Dogoniłam go, gdy był już przy drzwiach i chwyciłam go za przedramię.

- Poczekaj. Opowiem ci o sobie, tylko daj mi szansę.

- Szansę? – popatrzył na mnie już nie co łagodniej, choć nadal nie rozumiał o co mi chodzi.

- Odwiedzę cię w Grillu po pracy. Wtedy poznasz mnie. Tą, którą byłam zanim trafiłam tutaj.

Cień uśmiechu przemknął po jego twarzy.

- Jak chcesz. – odpowiedział i wyszedł.

Podskoczyłam z radości. Udało się! Mógł sobie zgrywać twardego i wielce obrażonego, ale dobrze wiedziałam, że zmiękł. Nadal istniała realna szansa na uratowanie naszej przyjaźni, a przyjaciel – to był ktoś, kogo naprawdę potrzebowałam.

            Równo o dwudziestej drugiej trzydzieści wyszłam z domu. To dawało mi czas na dojście do Grilla i posiedzenie w nim, zanim Matt skończy pracę. Nadal było zimno, otuliłam szyję liliowym szalem i skulona przemierzałam kolejne ulice dzielące mnie od celu. Usłyszałam cichy szelest za plecami. Obróciłam się i nie widząc nikogo stwierdziłam, że musiał być to kot, opos, albo po prostu przesuwane przez wiatr liście. Znów ruszyłam naprzód, nieco przyspieszając. Od Grilla dzieliło mnie już około dwudziestu metrów, kiedy poczułam silny ból czaszki. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, a ja miałam wrażenie cholernego deja vu, kiedy świadomość znów zaczęła mi chytrze uciekać.

Otwierając oczy spodziewałam się zobaczyć mój pokój – jasne ściany, prosty tapczan i szafki z lat siedemdziesiątych. Ku mojemu zdziwieniu jednak, nie wróciłam do swojego świata. Chyba. Znajdowałam się w czyimś pokoju. Skądś znałam do połączenie złota i bordo, te stylizowane na antyczne meble, jednak ból głowy nie pozwalał mi skojarzyć skąd. Najprostszym rozwiązaniem było wstać i wyjść, jednak moje związane za plecami ręce, oraz nogi przywiązane do nóg krzesła, na którym siedziałam skutecznie mi to uniemożliwiały. Nawet nie próbowałam się szarpać, po prostu czekałam na rozwój wydarzeń. Nie trwało to długo, po kilku minutach drzwi otworzyły się i stanęła w nich dobrze znana mi blondynka.

- Dzień dobry pani mediatorko. – Rebekah uśmiechnęła się słodko, a mi zrobiło się słabo z przerażenia.

- Rebekah, co to ma znaczyć? – Starałam się by mój głos brzmiał karcąco, jednak chyba niezbyt mi się to udało.

- Co to ma znaczyć – dziewczyna zaśmiała się i w ułamku sekundy pokonała odległość jaka dzieliła drzwi, przy których stała do mnie. – dobre pytanie. Przyjeżdżasz do mojego miasta…

- Mystic Falls nie jest jedynie twoim miastem – wtrąciłam.

- Milcz! – delikatna i chłodna dłoń wylądowała na moim policzku, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy moja żuchwa znajduje się na swoim miejscu. – Przyjeżdżasz do mojego miasta, zaczynasz się szarogęsić, uważając, że możesz spokojnie mnie karcić i wspominać moich rodziców. Zupełnie jak gdybyś ich znała. A na koniec podrywasz chłopaka który mi się podoba.

- Rebekah… - zaczęłam drugi raz, tym razem spokojnie, tak by jej nie prowokować – zastanów się co robisz. Jestem pracownikiem szkoły. Wiem, że moje nagłe pojawienie się może być dla ciebie niewygodne, jednak to co robisz na pewno nie wyjdzie na dobre żadnej z nas.

- Trzeba było zostawić Matta w spokoju. Pociągają cię młodsi faceci?

- O czym ty mówisz? Ja i Matt? Przecież to mój podopieczny, tak samo jak ty. I obiecuję ci, że jeśli mnie rozwiążesz, to będę skłonna zapomnieć o tym zajściu.

- Ale oczywiście, że zapomnisz, zadbam o to. Ale najpierw trochę się zabawimy – po tych słowach twarz i oczy blondynki pociemniały, a wysunięte kły boleśnie wbiły się w moje ramię. Ból rozlał się po całej ręce, jęknęłam głośno, co wyraźnie sprawiło jej przyjemność. Popatrzyła na mnie przez moment, wyraźnie rozkoszując się moim cierpieniem, po czym znów wbiła zęby w moją skórę. Było jasne, że zależy jej tylko na tym by sprawić mi ból. To było bardziej chore, niż wszystko co do tej pory widziałam w serialu. Nie zabijała mnie, bo stałam jej na przeszkodzie, jak czynił to Damon. Nie raniła mnie by się pożywić, jak Elena. Ona zadawała mi ból tylko i wyłącznie po to, by patrzeć jak cierpię. Pieprzona sadystka. Raz po raz kąsała moją prawą rękę zachłystując się śmiechem, kiedy słyszała mój jęk. Ból stawał się nie do zniesienia. Otwarte rany krwawiły obficie, jednak za każdym razem, gdy czułam, że tracę przytomność, wampirzyca podtykała mi do ust swój przegryziony przegub i poiła krwią. A mi jej było szkoda, kiedy Klaus był dla niej niedobry! Nie zastanawiałam się, czy mnie zabije – wiedziałam, że nie. To byłby zbytek łaski. Byłam jedynie ciekawa jak długo będzie mnie torturować. Kiedy znudzi jej się patrzenie jak cierpię. Zamglonym wzrokiem zerknęłam na swoje ramię, całe ociekało krwią, byłam pewna, że gdzieniegdzie spod poranionej skóry widać było kość. Rebekah szykowała się do kolejnego ataku, gdy nagle usłyszałam łoskot i blondynka, jakby pod wpływem jakiejś niewidzialnej siły przesunęła się w tył. Ktoś ją ode mnie odciągnął. Usłyszałam jakiś znajomy głos, nakazujący mi, bym się trzymała. Ktoś inny odwiązywał liny, którymi byłam związana, jednak mi było już wszystko jedno, zamknęłam oczy, pragnąc jedynie zasnąć. W półśnie czułam, jak ktoś bierze mnie na ręce, przyjemny, dość ostry zapach wniknął w moje nozdrza, a kolejny, inny lecz również znajomy głos mówił mi, że nie wolno mi zasnąć. Z trudem podniosłam powieki i w tym samym momencie zrozumiałam wszystko. Rebekah jednak mnie zabiła. Byłam martwa i trafiłam do nieba, w którym anioł o wyglądzie Damona nosił mnie na rękach. Och! Warto było dokarmiać bezdomne zwierzęta i przeprowadzać staruszki na światłach!

           

- Na pewno z tego wyjdzie? – Kobiecy głos wyrwał mnie z przyjemnego snu z dużą ilością nagości i pewnego wampira w roli głównej.

- Meredith podała jej sporo mojej krwi, więc może przestaniesz panikować, Eleno i zaczniesz cierpliwie czekać?

- Uważasz, że za mało czekamy?

- Uważam, że potrzebuje czasu, Rebekah nieźle ją urządziła.

Otworzyłam oczy. Leżałam na łóżku w czarnej pościeli. Po pierwsze wiedziałam, że nie było to moje łóżko. Po drugie domyślenie się, czyje ono było zajęło mi ułamek sekundy. Jednak w momencie, gdy zobaczyłam Damona obejmującego Elenę mój zachwyt prysł i wydałam z siebie jęknięcie przepełnione żalem. Dziewczyna natychmiast doskoczyła do łóżka, zasypując mnie pytaniami o samopoczucie.

- Czuję się jakbym miała megakaca. – zerknęłam na nią, próbując się uśmiechnąć.

- Tak też wyglądasz, na szczęście ręka szybko się goi – podążyłam wzrokiem za spojrzeniem Eleny. Moja ręka była pięknie obandażowana i bolała jak cholera.

- Chciałabym wiedzieć co właściwie się stało? – Damon i Elena wymienili spojrzenia i po chwili dziewczyna zaczęła opowiadać.

- Matt wyszedł przed Grill akurat w momencie, gdy Rebekah cię ogłuszyła. Natychmiast zadzwonił do Stefana.

- Ale Stefan był zajęty – wtrącił Damon akcentując słowo „zajęty” a po rumieńcu Eleny zrozumiałam na czym to zajęcie polegało. Dziewczyna odchrząknęła i kontynuowała.

- Zadzwonił więc do Damona, a ten ruszył ci na odsiecz. – Tysiące skowronków zaczęło wyśpiewywać najpiękniejsze melodie w mojej głowie na wieść o Damonie podążającego mi na ratunek. Oczywiście miałam świadomość jaką jestem idiotką, ale co tam. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością, na co odpowiedział mi wzruszeniem ramion. – Kiedy wpadł do pokoju Rebekah, byłaś w fatalnym stanie, prawie nieprzytomna, cała ręka we krwi, a ta…- Elena pokręciła głową, zaciskając pięści - a ona dopiero zaczynała zabawę. Kiedy już ją unieszkodliwił  Matt cię rozwiązał i wspólnie przynieśli cię tutaj, bo nie mogliśmy dostać się do twojego domu, spałaś jak zabita.

- Wtedy łaskawie pojawił się Stefan – wtrącił Damon – i skontaktował się z Meredith, ta przyszła, napompowała cię wampirzą krwią i przywróciła do świata żywych. Jupi.

Tak, ta radość wręcz z niego promieniowała. Spoglądając na Damona, który najwyraźniej zauważył coś ciekawego za oknem, podciągnęłam się i usiadłam na łóżku.

- Jak długo spałam?

- Czterdzieści godzin. I obśliniłaś mi pościel.

- Czterdzieści godzin… - obliczałam, ignorując uwagę wampira – to prawie dwie doby! A co z pracą? Muszę iść, muszę… - Podniosłam się z łóżka, a po chwili znów na nim siedziałam  za sprawą silnego gestu Damona.

- Spokojnie – Elena usiadła przy mnie – dyrekcja myśli, że masz grypę. Po twoim spacerze w samej garsonce łatwo w to uwierzyli.

Odetchnęłam z ulgą. Teraz już tylko musiałam wrócić do domu. Było jasne, że żadne z nich nie puści mnie dobrowolnie, a ja nie miałam zamiaru tu zostawać. Spanie w łóżku Damona byłoby całkiem przyjemne, gdybym była dla niego czymś więcej niż kolejnym problemem.

            Za oknami było już ciemno. Elena i Damon jakiś czas wcześniej zostawili mnie samą, bym odpoczywała. Powoli wysunęłam się z łóżka i stanęłam gołymi stopami na podłodze. Chłodny dotyk desek sprawił, że przeszedł mnie dreszcz. Rozejrzałam się za swoimi ubraniami – miałam na sobie jedynie koszulkę i majtki. Nie chciałam wnikać, kto mnie rozebrał. Teraz liczyło się tylko to, żeby znaleźć resztę garderoby i czmychnąć do swojego domu. Niestety, moich spodni, płaszcza, ani butów nie było w zasięgu wzroku. Powoli, na palcach przeszłam przez wielką sypialnię i zajrzałam do szafy. Okej! Wiem, że grzebanie w cudzych rzeczach jest podłe, ale ja MUSIAŁAM znaleźć swoje ubrania. W każdym razie w szafie ich nie było. Zamknęłam ciężkie drzwi i krzyknęłam zaskoczona.

- Do licha, musisz się tak skradać?

- Podnieca cię oglądanie moich ubrań? – ten wampir posiadał wyjątkową umiejętność sprowadzania mnie na ziemię.

- Szukałam swoich ubrań, chcę wrócić do domu.

Damon tylko się uśmiechnął, chwycił mnie za zdrowie ramię i zaprowadził do łóżka.

- Posłuchaj, jak dla mnie możesz iść nawet nago na drugi koniec stanu. Ale Elena się o ciebie martwi…

- No tak. Elena. – Prychnęłam zirytowana. Nic do niej nie miałam. Dziewczyna jak każda, nawet miła, ale to jego zakochanie w niej było beznadziejne. Damon popatrzył na mnie, unosząc brew.

- To też wiesz?

- Oczywiście, że tak, w moim świecie wszyscy znają szczegóły twojego życia uczuciowego.

- Czysta inwigilacja – odparł z oburzeniem, a ja się zaśmiałam.

- Nie masz co się denerwować. I tak uważają, że nie istniejesz.

- Ty wiesz, że istnieję.

- Ja to co innego.

- Myślisz, że oni. Tam w tym twoim świecie… że wiedzą, że tu jesteś?

Zastanowiłam się nad tym. Czy moje kumpele oglądają mnie teraz w serialu? Jakie mają miny widząc mnie rozmawiającą o tym z Damonem? Nie, to niemożliwe.

- Myślę, że tam wszystko się toczy bez zmian.

- Masz tam rodzinę?

- I tak i nie – wzruszyłam ramionami. – nie utrzymuję z nimi kontaktów. Czasem relacje w rodzinie są tak toksyczne, że trzeba się odciąć.

- Taa, wiem coś o konfliktach rodzinnych.

Uśmiechnęłam się ponuro. Damon spuścił głowę, jakby się nad czymś zastanawiał. Miałam nieodpartą ochotę wsunąć palce w jego włosy, jednak zaraz przypomniałam sobie co on tak naprawdę o mnie myśli. Tylko ze względu na Elenę trzyma mnie tutaj, przygryzłam dolną wargę i wciągnęłam powietrze nosem.

- Damonie…- podniósł głowę, a w jego oczach dostrzegłam jakiś nieokreślony błysk. Nie miałam jednak ochoty zastanawiać się co on oznacza. - chciałabym wziąć prysznic.

- A tak, ręczniki są w łazience, Elena o wszystko zadbała.

- Świetnie – uśmiechnęłam się, czując jak zaciska mi się gardło. To zawsze będzie Elena. Nie chodziło o to, że byłam jakoś strasznie w nim zakochana. Nie byłam. Czułam coś do niego, ale nie dano mi szansy chociażby zawalczyć. Jasno postawiono sprawę, to zawsze będzie Elena, a ja byłam tylko marną istotą. Starając się nie potknąć ominęłam go, nie wymierzyłam dobrze odległości przechodząc obok niego otarłam się lekko i jego ramię. Doszłam do drzwi łazienki, kiedy chwycił mnie za nadgarstek i obrócił tak, że stałam z nim twarzą w twarz. A raczej twarzą w tors biorąc pod uwagę różnicę wzrostu między nami. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego. Miał nieodgadniony wyraz twarzy, a moje serce zaczęło znów zbyt szybko pompować krew.

- Olivio… - był tak blisko, że doskonale słyszałam jego szept. – Nie próbuj żadnych sztuczek i tak zdążę cię złapać nim uciekniesz.

I to tyle jeśli chodzi o romantyczne uniesienia.

           

            Kolejne dni wlokły się jeden za drugim i gdzieś po drodze zgubiłam poczucie czasu. Kiedy w końcu łaskawie pozwolono mi wrócić do domu (oczywiście w eksorcie Damona, który był tym faktem „zachwycony” prawie równie mocno jak ja), okazało się, że spędziłam tam tylko sześć dni, włączając te, które przespałam. Cała droga minęła nam w milczeniu. Nie miałam ochoty z nim rozmawiać. W pewnym momencie zaczęło mi się wydawać, że on zaczyna mnie lubić, ale najwidoczniej były to majaki. Kiedy zaparkował pod moim domem z ulgą opuściłam auto i podążyłam w stronę swojej enklawy, nie zwracając uwagi na fakt, że wampir idzie za mną. Tuż przy drzwiach zatrzymałam się i popatrzyłam na niego wyczekująco.

- Nie zaprosisz mnie?  - uśmiechnął się tak czarująco, że miałam ochotę rzucić mu się w ramiona.

- Nie jestem taką idiotką, za jaką mnie uważasz. – Czmychnęłam do domu najszybciej jak umiałam i zamknęłam za sobą drzwi. Oparłam się o nie i powoli osunęłam na podłogę. To musi się skończyć! Nie mogę na niego reagować w ten sposób, bo się zamęczę. Muszę znaleźć sposób, by o nim zapomnieć. Wstałam i przeszłam przez korytarz, lądując na łóżku. Jak to możliwe, że byłam tak wykończona, skoro prawie cały tydzień spędziłam w łóżku? Sięgnęłam po komórkę, wystukując numer do Matta. Odebrał natychmiast.

- Olivia? Jak się czujesz? Tak się cieszę, że dzwonisz. Nie dawałaś znaku życia. – radość w jego głosie była niemal namacalna.

- Wiesz, miałam dość ograniczone możliwości decydowania o tym co robię. Matt, chciałam ci podziękować. Gdyby nie ty…

- Nie masz za co, naprawdę, to był normalny odruch.

- Tak, ale kiedy pomyślę, co by było, gdybyś nie zadzwonił do Damona…

- Co? O czym ty mówisz? To Damon zadzwonił do mnie, mówiąc, że masz kłopoty i że mam natychmiast mu pomóc.

- Nie, to ty zobaczyłeś jak ona mnie atakuje i zadzwoniłeś do niego.

- Olivio, mylisz się. To Damon rzucił ci się na ratunek, ja dotarłem na miejsce, gdy już walczył z Rebekah. To jemu powinnaś dziękować. Halo? Olivia? Jesteś tam?

Zrobiło mi się dziwnie słabo i błogo. Skoro było tak, jak mówił Matt, to czemu Elena i Damon opowiedzieli mi zupełnie inną historię? Rozumiem, że przy Elenie musiał udawać, zależy mu na niej, ale czemu nie pisnął ani słowa, kiedy byliśmy sami?

A na koniec prośba do wszystkich czytających tego bloga:

Trochę głupio pisać mi takie ogłoszenie, ale czego nie robi się, żeby sprawić przyjemność nastolatce ;)

Do rzeczy, moja siostrzenica (wzorem milionów nastolatek) ma świra totalnego na punkcie one direction, przyjeżdża do mnie na święta i postanowiłam zrobić jej niespodziankę w postaci pudła wypełnionego rzeczami związanymi z tymże zespołem (artykuły, plakaty, gadżety - wszystko). Dlatego apeluję do każdego, kto przeczyta to ogłoszenie, żeby skontaktował się ze mną, jeśli takie rzeczy posiada (wygrałeś w konkursie coś, co Ci niepotrzebne? W gazecie natknąłeś się na plakat artykuł o tym zespole? Pisz do mnie, przyjmę wszystko). Będę bardzo wdzięczna! 

Bardziej jaskrawo być nie mogło ;D