Rozdział 9

            Obudziłam się wcześnie rano, za oknem było jeszcze szaro. Śnieg grubą warstwą zalegał na trawniku i gałęziach drzew. Przeciągnąwszy się, popatrzyłam na śpiącego Dave’a i delikatnie musnęłam wargami jego policzek.

- Już nie śpisz? – wymamrotał w półśnie. Na jego twarzy pojawił się lekki, jednodniowy zarost, co uczyniło go jeszcze bardziej pociągającym niż zwykle.

- Idę do kuchni, masz na coś ochotę?

- Kawy… - jęknął i przewrócił się na drugi bok.

Wstałam z łóżka i wsunęłam stopy w ciepłe kapcie. W kuchni było niesamowicie zimno, jednak okna były zamknięte. Nie rozumiałam skąd ten chłód, ale stwierdziłam, że tym bardziej potrzebuję gorącej herbaty. Drzwi sypialni cicho skrzypnęły i usłyszałam kroki w korytarzu. Dave podszedł do mnie i objął mnie od tyłu. Od razu zrobiło mi się cieplej, był wręcz gorący. Jego dłonie powoli przesunęły się po mojej talii i spoczęły na brzuchu.

- Jak się spało? – jego cichy szept, choć tak znajomy, wywołał u mnie pełen grozy dreszcz. Obróciłam się i spojrzałam na mojego mężczyznę, jego oczy nie miały tak znajomej brązowej barwy. Teraz skrzyły się na pomarańczowo.

            Usiadłam na łóżku ciężko oddychając. Popatrzyłam na śpiącego Dave’a. To sen, to był tylko głupi sen, co za ulga. Za oknami było już jasno, a promienie słońca odbijające się od śniegu skutecznie mnie oślepiały. Spojrzałam na zegarek, było kilka minut po jedenastej, wstałam i poszłam do kuchni zrobić sobie herbaty, starając się nie myśleć o minionym koszmarze. Ian spał pod choinką, kiedy tylko usłyszał brzdękanie naczyń, obudził się i podbiegł do mnie mrucząc i ocierając się o moje łydki, najwyraźniej chciało mu się pieszczot, ale kiedy schyliłam się, by go pogłaskać, uciekł.

- O co chodzi malutki? – podeszłam do niego i powtórzyłam próbę pogłaskania zwierzaka, nic z tego. Znów odbiegł kawałek i wskoczył na kanapę. Zbliżyłam się do mebla i zerknęłam na kurtke Dave’a, którą tu wczoraj zostawił. Ian z uporem wciskał łepek do kieszeni umieszczonej po wewnętrznej stronie kurtki. Próbując go stamtąd zabrać, zauważyłam, że z kieszeni wysunął się mały, prostokątny przedmiot. Oprawka na dokumenty, rozejrzałam się po pokoju i czując się jak nastolatka zaglądająca do pamiętnika starszej siostry, po czym otworzyłam oprawkę. Wstrzymałam oddech przyglądając się jego prawu jazdy. Niby wszystko było w porządku. Ze zdjęcia spoglądał na mnie ten sam, znajomy mężczyzna o brązowych oczach, nazwisko też się zgadzało. Kiedy jednak zerknęłam na rubryczkę z imieniem, a raczej imionami przeszedł mnie dreszcz. Dave nie miał na imię Dave, to znaczy nie na pierwsze. Jego pełne imię i nazwisko brzmiało Klemens David Morris.

- Co robisz, skarbie? – Głos mojego mężczyzny wyrwał mnie z osłupienia. Popatrzyłam na niego z mieszanką wściekłości i przerażenia. Natychmiast pokonałam jednym susem dzielącą nas odległość i pomachałam mu przed nosem dokumentem.

- Co to ma być?

- Moje prawojazdy? – uśmiechnął się i pogłaskał tył głowy, nie kryjąc rozbawienia i zdziwienia.

- Bardzo zabawne, mówiłeś, że nazywasz się Dave! Oszukałeś mnie! – za krzykiem i groźną miną starałam się ukryć przerażenie. K jak Klemens. K. mój prześladowca. Czy Dave był nim? Czy to zbieg okoliczności? Jeśli tak, to czemu ukrył swoją tożsamość?

- Może się uspokoisz i wtedy porozmawiamy? – Dave, a raczej Klemens przestał się uśmiechać i spojrzał na mnie jak na furiatkę.

- Jak mam się uspokoić?! Co to za gierki?

- Jakie gierki? Wytłumaczę ci wszystko, tylko się uspokój.Nie wiem, czemu go posłuchałam. Usiadłam jednak na brzegu kanapy i popatrzyłam na niego wyczekująco.

- Miałaś jakieś kompleksy w dzieciństwie? - Wzruszyłam ramionami. Oczywiście, że miałam. W szkole nazywano mnie słomką, przez to, że byłam koszmarnie chuda. – Ja miałem. Moi rodzice są cudownymi ludźmi i kocham ich bardzo, ale skrzywdzili mnie pierwszym imieniem. Dzieciaki w szkole śmiały się ze mnie, całymi dniami łaziły za mną i krzyczały „Klemens, Klemens, nonsens, nonsens”. Może to i głupota, ale dla nastolatka to dość duży problem. Rozumiesz chyba, przecież pracujesz z młodzieżą?

Oczywiście, że rozumiałam. I było mi niesamowicie głupio.

- Kiedy skończyłem liceum i poszedłem na studia zacząłem przedstawiać się wszystkim jako Dave i tak zostało. Nie chciałem cię oszukać, czy wprowadzić w błąd. To było niezamierzone.

- Boże, Dave. Jestem taką idiotką – pacnęłam się dłonią w czoło. – Wybaczysz mi?

- Myślę, że tylko jedno może cię teraz uratować. – popatrzył na mnie groźnie – kubek porządnej kawy.

Mimo jego wyjaśnień coś nie dawało mi spokoju. Oczywiście, udawałam idiotkę, która uwierzyła mu bez zastrzeżeń, jednak była jedna rzecz, która nie dawała mi spokoju. Zachowanie Iana wobec niego było identyczne jak reakcja na wizyty tajemniczego gościa. Czy Dave, a raczej Klemens mógł być moim prześladowcą i tajemniczym gościem w jednym? Nie wydawało mi się to możliwe, kiedy patrzyłam na ciepły uśmiech mojego mężczyzny. Jednak pewne fakty zbyt dobrze do siebie pasowały bym mogła je zignorować. Postanowiłam być bardziej ostrożna i zmniejszyć ilość spędzanego razem czasu do minimum. Oczywiście tak, by nie zorientował się, że coś się zmieniło. Dlatego też, kiedy odwoływałam naszą poniedziałkową randkę, starałam się wyglądać na chorą i nadać głosowi żałosny ton.

- Może chociaż cię odwiozę? – Klemens patrzył na mnie z autentyczną troską.

- Nie trzeba, naprawdę, nie mieszkam przecież daleko. – Uśmiechnęłam się, krzywiąc usta i odeszłam czym prędzej. Minęłam szkolną bramę i czym prędzej pomknęłam do granatowego auta Bonnie, zaparkowanego nieopodal. Kiedy zadzwoniła do mnie w porze lunchu, informując, że znalazła informacje odnośnie wisiorka, który dostałam od Klemensa nie miałam wątpliwości, musiałam się z nią spotkać. Teraz jechałyśmy powoli do jej domu, a czarownica starała się nie wpaść w poślizg. Drogi były niesamowicie ośnieżone, a śnieg nie miał zamiaru przestać padać. Starałam się nie rozpraszać jej, by nie spowodować wypadku, ale pytania same cisnęły się na moje usta. Bonnie chyba to zauważyła, bo ni z tego ni z owego wypaliła.

- Powiem ci jedno, wieści nie są dobre.

- Co to oznacza? O co chodzi?

- Powoli, w domu wszystko ci opowiem.

Po dwudziestu minutach siedziałyśmy w pokoju Bonnie na poddaszu. Gdyby nie stosy zapisków i kilka otwartych, grubych ksiąg, uznałabym, że to pokój zwykłej nastolatki. Ściany pomalowane były na jasny, kremowy kolor, a ciemne meble miały nowoczesną linię. Na pojedynczym łóżku leżała ciemnoczerwona narzuta, kolorem odpowiadająca wszelkim akcesoriom takim jak ramki na zdjęcia, czy poduszki na fotelach. Wiedźma czy nie, nie można było odmówić jej poczucia stylu i dobrego smaku. Podskoczyłam, gdy nastolatka weszła do pokoju, z dwoma kubkami wypełnionymi parującym płynem. Ziołowa herbatka ukoiła moje nerwy i spotęgowała koncentrację, która, jak twierdziła Bonnie, była mi w tym momencie bardzo potrzebna. Dziewczyna podniosła plik kartek i mi je podała. Na rycinach widniały różne dziwne znaki, między innymi przypominające wisiorek od Klemensa. Były tam też zapiski w języku, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Nie wiedziałam co to wszystko znaczy, ale wyraźnie widziałam podobieństwo między ryciną mojego wisiorka, a jednym ze znaków, zapytałam Bonnie co on oznacza.

-  Widzę, że zauważyłaś podobieństwo twojego wisiorka do triquetra. Zwany inaczej celtyckim węzłem, jest on symbolem doskonałości i nierozerwalnej więzi. Są różne interpretacje tego symbolu, jedni uważają, że obrazuje zasadę potrójnego powrotu…

- Cokolwiek zrobisz, wróci do ciebie z potrójna siłą, tak? Coś na zasadzie karmy, prawda?

Bonnie skinęła głową.

- Inni uważają, że ma symbolizować chrześcijańską Wielką Trójcę. Jednak jeśli chodzi o twój wisiorek sprawa wygląda inaczej, możesz mi go podać? - Bez wachania wyjęłam wisiorek z kieszeni, już od jakiegoś czasu nie nosiłam go na szyi, i podałam Bonnie. – te trzy ryby symbolizują trzy rodzaje istot. Naturalne, czyli ludzi, nadnaturalne, czyli wiedźmy, wilkołaki i zmiennokształtnych, oraz nieumarłych, czyli wampiry, zombie i zmory. Na tej rycinie – wiedźma podała mi jedną z kartek – jest dopisek, że ten znak jest talizmanem, który ma łączyć ze sobą te trzy, nazwijmy to, gatunki. Daje im prawo do równoczesnego egzystowania na świecie, bez walk i wojen. – Coś nie dawało mi spokoju.

- Wszystko jasne, tylko, że na tym rysunku wszystkie ryby są zdrowe, a na moim…

- Powiem krótko. Ktoś chce, by istoty naturalne były jedynymi żyjącymi na ziemi. - Uniosłam brwi w zdziwieniu. Ktoś chce wykurzyć Damona ze świata, w którym ma on w ogóle rację bytu? Jego niedoczekanie!

- Wiesz może kto i dlaczego? I…

- Jak go powstrzymać? – Bonnie uśmiechnęła się i podała mi kolejny plik kartek. Oczywiście nie umiałam odczytać tekstu.

- To legenda o bractwie prawdziwych. Dawno temu, kilku ludzi stwierdziło, że każda istota nie będąca człowiekiem musi zostać zgładzona. Jednak nie było to takie proste, obowiązywało ich przymierze triquetra. Żaden człowiek nie mógł go złamać i podnieść ręki na inne gatunki. Prawdziwi złapali więc czarownicę i zmusili ją, by stworzyła nowy talizman, który da ludziom przewagę nad innymi istotami. Zgodziła się, lecz przechytrzyła fanatyków. Rzuciła zaklęcie, które blokowało działanie talizmanu. Jego moc miała aktywować się tylko wtedy, gdy założy go istota nie z tego świata.

- Czyli duch, albo istota ze świata równoległego.

- Tak… - Bonnie skinęła głową i spojrzała na mnie wymownie.

- Czyli ja? – Byłam w szoku. – Jak to działa?

- Nie jestem pewna, ale kiedy nosisz naszyjnik, powoli zapominasz o więziach łączących cię z istotami nadprzyrodzonymi i nieumarłymi. To ma pomóc ci pozbyć się skrupułów, gdy przyjdzie pora na zgładzenie wrogów.

- Dlaczego miałabym chcieć zabić ciebie, lub Damona?

- Dlatego, że w naszyjniku zaklęte są dusze członków bractwa prawdziwych. One nakłoniły by cię do mordowania każdego, kto nie jest człowiekiem.

- To chore… - popatrzyłam na naszyjnik, który napawał mnie odrazą.

- Świat jest pełen fanatyków. Pozostaje tylko pytanie, chcesz się do nich przyłączyć, czy ich zwalczyć?

- Oczywiście, że to drugie – wyparowałam z oburzeniem. – Nie mam zamiaru nikogo mordować! Nie jestem niczyją zabawką do zabijania, zaraz wrócę do domu i powiem Dave’owi, że może sobie wsadzić tą błyskotkę w…

- Olivio, pomyśl przez chwilę. To od Dave’a dostałaś ten wisiorek, tak?

- Tak, on…

- Na pewno nie dał ci go przez przypadek. Jest związany z bractwem prawdziwych.

- O Boże… teraz mam pewność! – zakryłam usta dłonią, gdy spłynęło na mnie nagłe zrozumienie.

- Pewność co do czego?

- Jego prawdziwe imię to Klemens! Mój kot reaguje na niego nerwowo, jak na tego typa spod drzewa! To on pisał te chore liściki! Bonnie! To Dave, znaczy Klemens mnie tu sprowadził!

            Ustaliłyśmy z Bonnie, że nic nikomu nie powiemy. Miałam udawać głupią i nieświadomą, tak by Klemens niczego się nie domyślił. Obie zgodnie stwierdziłyśmy, że informowanie o tym wszystkim braci Salvatore przyniosło by więcej szkód niż pożytku. Wprowadziłyśmy w życie plan, według którego miałam po prostu czekać na kolejny ruch Klemensa i informować o wszystkim wiedźmę. Nie powiem, by taka bezczynność mi się podobała, tym bardziej, że miałam ochotę zadźgać Klemensa za każdym razem, gdy go widziałam, ale jakoś się powstrzymywałam. Podczas tego tygodnia udawałam, że poddałam się wpływowi wisiorka ignorowałam wampiry, wilkołaki i Bonnie, jednak tą ostatnią tylko na pokaz. Wszystko po to, by mój psychopatyczny facet uwierzył, że jestem jego laleczką do zabijania. Oczywiście zraziłam do siebie Damona i całą resztę, jednak miałam nadzieję, że kiedyś im to wyjaśnię. Teraz siedzieliśmy w moim salonie, oglądając jakąś przepełnioną sprośnymi żartami komedię. Koszmarny wisiorek wisiał na mojej szyi, a ja tuliłam się do faceta, którego miałam ochotę wyrzucić z domu.

- Kochanie, musimy porozmawiać, to bardzo ważna dla nas sprawa. – Głos Klemensa aż kipiał od ekscytacji.

- O co chodzi? – popatrzyłam na niego cielęcym wzrokiem, co widocznie połechtało jego próżność.

- Czy nie byłoby miło żyć w idealnym świecie?

- Och, świat jest idealny, kiedy ty jesteś przy mnie. – Zbierało mi się na wymioty, kiedy wygłaszałam te pełne uwielbienia, przesłodzone kwestie.

- Być może nie jest tak idealny jak ci się wydaje. – Jego wzrok stał się mętny, a kolor oczu stał się intensywniejszy i jaśniejszy. Po chwili patrzył na mnie jarzącymi się na pomarańczowo oczami, a ja starałam się nie zemdleć ze strachu.

- To byłeś ty… wtedy… czemu tak wyglądasz? O co chodzi? – zgrywałam idiotkę w dalszym ciągu, nie chciałam mu psuć fascynującego expose.

- Tak, to byłem ja. Odnalazłem cię, bo tylko ty możesz oczyścić nasz świat. – to już brzmiało jak wystąpienie Hitlera.

- W jaki sposób? To ty sprawiłeś, że się tu znalazłam? Czemu mi to zrobiłeś?

- Bo jesteś moją jedyną nadzieją! – Poderwał się i dramatycznie uniósł ręce – jesteś jedyną nadzieją tego świata! Pełno tu wybryków natury, które nie mają prawa bytu! Jednak ja – głos załamał mu się i spojrzał na mnie z mieszanką żalu i wstydu w pomarańczowych oczach – nie mam takiej mocy, by ich powstrzymać.

Teraz moja kolej. Nigdy nie byłam zbyt dobrą aktorką, ale teraz miałam dać z siebie wszystko.

- Cokolwiek zechcesz, zrobię to. Wiem o jakich wybrykach mówisz, wampiry, wilkołaki… są przerażające i odpychające.

- No właśnie! – W jego oczach pojawił się szaleńczy błysk, który oznaczał, że Klemens uwierzył mi bez mrugnięcia okiem. – Musimy się ich pozbyć, a ty… moja królowo… ty możesz to uczynić! Obawiałem się tej rozmowy, wiem, że czułaś coś do jednego z nich…

Tu mnie zagiął. Skąd wiedział o Damonie? Nieważne, musze się wczuć i nie dać plamy.

- Nie przypominaj mi o tym wstydliwym incydencie. Chcę zmazać z siebie brud, który pozostawiła na mnie ta kreatura.

W tym momencie w salonie rozległ się cichy świst i po chwili leżałam na podłodze, przygniatana przez Klemensa. Coś poszło nie tak, wiedziałam o tym.

- Nie chcesz mi pomóc, prawda? Myślałaś, że nie wiem, co knujesz z tą małą wiedźmą?

- O czym ty mówisz? Wiedźmy to wybryk natury i… - próbowałam ratować sytuację, gdy Klemens wymierzył mi siarczysty policzek.

- Głupia dziewucho! Zapomniałaś usunąć z telefonu wiadomości dotyczące waszego małego sabotażu. – Dobra, musiałam mu przyznać rację. Byłam idiotką. Typową blondynką z dowcipów, tylko kolor włosów się nie zgadzał. Popatrzyłam na Klemensa, jego rysy rozmazały się, a oczy co chwila zmieniały kolor. Przez chwilę nie wiedziałam o co chodzi, a potem zrozumiałam. Patrzyły na mnie setki wcieleń Klemensa. Kolejne pokolenia bractwa prawdziwych, którego był założycielem. Zrobiło mi się słabo i niedobrze. Nie wiedziałam, co ze mną robił, jednak było to bardzo męczące. Resztkami sił zacisnęłam dłoń na główce kota ukrytej w kieszeni spodni. Potem przestałam istnieć.