Rozdział 2

Zza sennej zasłony dobiegał mnie odgłos walenia do drzwi. Najwyraźniej ktoś chciał się do mnie dostać. Z roztargnieniem pomyślałam, że pewnie kot znów narobił sąsiadce na parapet. No cóż, tyle razy mówiłam jej, by go nie dokarmiała, a ona nie słuchała, więc teraz miała za swoje. Otworzyłam oczy i podniosłam się z kanapy. To był właśnie ten moment, kiedy zorientowałam się, że nie mam kota, nie mam natrętnej sąsiadki zza ściany i w ogóle mam niewiele. Właściwie to powinnam się cieszyć. Jakimś magicznym sposobem znalazłam się w mieście, gdzie pełno jest przystojniaków – z Damonem Salvatore na czele.  Jednak spójrzmy prawdzie w oczy. Nawet jeśli uda mi się go spotkać i nie stanę się jego kolacją, to jakie mam szanse na zainteresowanie go swoją osobą? Marne.

Oto ja: Niska, chuderlawa dziewczyna, ze strzechą brązowych fal na głowie i zgniłozielonymi oczami. Twarz usiana piegami, lekko krzywe zęby. I jak niby miałabym poderwać boga seksu? „Cześć, konsumowałeś już człowieka o przeciętnym wyglądzie?” , „Masz ochotę na koktajl z piegusa?”. Zabiłby mnie śmiechem. W najlepszym przypadku, będzie miły i postanowi mnie zbyć w delikatny sposób. Wróciwszy myślami na ziemię, skierowałam się do drzwi, które przy obecnym natężeniu stukania w nie, miały realną szansę na wyzwolenie się z framug. Otworzyłam je i ujrzałam panią Forbes w towarzystwie jej przyszłego, a być może niedoszłego zięcia Tylera Lockwooda i dwóch nieznanych mi mężczyzn. No dobra, tak naprawdę nie znałam nikogo z tej czwórki, przynajmniej nie osobiście. Uniosłam brew i patrzyłam na gości w niemym oczekiwaniu. Pierwsza odezwała się Elizabeth.

- Dzień dobry pani Piemont, przepraszam za nachodzenie o tak wczesnej porze… - bla bla bla, odpuściłam sobie słuchanie powitalnej formułki i zajęłam się badaniem odznaczającego się przez koszulkę torsu Tylera. Jak mu nie było zimno chodzić w krótkim rękawku w taką pogodę? Jak ja wytrzymam w tym mieście? Takie stężenie ciach jest niezdrowe dla mojego zdrowia psychicznego -… więc kolega mojej córki zaoferował się, że pomoże wnieść pani bagaże.

Przeniosłam swoje mętne spojrzenie na panią Forbes i natychmiast wróciłam do rzeczywistości. Czy ona ma zamiar wpakować mi hybrydę do domu? Niedoczekanie. Tyler może być przystojny i w ogóle, ale ja chciałam jeszcze pożyć. Uśmiechając się słodko popatrzyłam na panią szeryf i odpowiedziałam, mając nadzieję, że brzmię jak człowiek przepełniony wdzięcznością, a nie jak idiotka.

- Och, to bardzo miło z waszej strony, ale na pewno poradzę sobie sama.

Oparłam się o framugę i uśmiechałam się błogo.

- Jest pani pewna? – Tyler wyglądał na nieco rozczarowanego moją deklaracją samodzielności, miałam to jednak w nosie – trochę tego jest.

- Ależ oczywiście, że sobie poradzę. W końcu dałam radę to zapakować i przenieść do samochodu, więc w drugą stronę też dam radę.

Stojący na werandzie mężczyźni z powątpiewaniem, ale też nutką respektu spoglądali to na mnie, to na trzy wielkie torby leżące na werandzie. Jednego mogłam być pewna – cała czwórka moich gości uważała mnie za wariatkę. W końcu jednak odpuścili i odeszli zostawiając mnie z bagażami i przyklejonym do twarzy uśmiechem. Kiedy zobaczyłam, że auto szeryfa zniknęło za zakrętem odetchnęłam z ulgą i chwyciłam za pierwszą z toreb. Pociągnęłam ją po podłodze werandy wkładając w tę czynność wszystkie zasoby energii. Przesunęła się o jakieś dziesięć centymetrów. No cóż, nie będzie to takie proste jak myślałam.

            Przeniesienie, a raczej przeciągnięcie wszystkich bagaży do korytarza zajęło mi czterdzieści minut. Cała zlana potem usiadłam na jednej z toreb i otworzyłam drugą. Ku mojemu zdziwieniu nie było w niej kamieni, cegieł, ani worków cementu, a zwykłe ciuchy. Wszystkie nowe. Bielizna nadal tkwiła na mini wieszaczkach, lub w foliowych woreczkach, a dżinsy, swetry, bluzki i kilka garsonek miały metki. To jakiś żart? Zerknęłam na dno torby – cztery kartonowe pudełka kryły w sobie odpowiednio buty sportowe, kapcie, parę pantofli i botki do połowy łydki. Oszołomiona zerknęłam na pozostałe dwie torby, otworzyłam jedną, a potem drugą i teraz już miałam pewność, że ktoś sobie ze mnie żartuje. Obie były wypełnione workami cementu. Najwyraźniej moje niemałe poczucie humoru miało dosyć i strzeliło focha, bo wcale nie było mi do śmiechu. Kto normalny do cholery pakuje w torby podróżne worki cementu?! I kto kupił mi te wszystkie ciuchy? Na pewno nie byłam to ja, a o pomyłce nie było mowy – wszystkie były w moim rozmiarze i ulubionych kolorach. Irytacja mieszała się ze strachem, ostrożnie rozejrzałam się po korytarzu – czy ktoś mnie obserwował? Moje myśli powędrowały w stronę tajemniczego listu pozostawionego w gabinecie. Kim był lub była osoba podpisująca się jako K.? Katherine? Klaus? Przeczesywałam myśli w poszukiwaniu jeszcze innych bohaterów, których imiona zaczynały się ta literą. Jeżeli było to któreś z tej dwójki, jaka przyszła mi od razu na myśl, to miałam kłopoty. Miałam teraz wybór. Mogłam siedzieć i rozpaczać, jaka to jestem nieszczęśliwa, wplątana w tajemniczą intrygę i stęskniona za kotem, albo udawać głupią i przystosować się do swojej roli. Biorąc pod uwagę skupienie istot nadprzyrodzonych w tym mieście i ich nieufność, lepiej będzie, jeśli nie będę rzucać się w oczy.

            Po rozpakowaniu wszystkich ubrań i wyniesieniu worków cementu za dom, postanowiłam coś zjeść. Lodówka okazała się być pusta, co niezbyt mnie zdziwiło. Chcąc nie chcąc musiałam wyjść z mojego schronienia i udać się na zakupy, połączone z rozpoznaniem terenu. Ubrałam się w nowe ciuchy, a te które miałam na sobie wrzuciłam do kosza na pranie i wciskając w tylną kieszeń dżinsów kartę kredytową wyszłam z domu. W kopercie oprócz dokumentów, znalazłam również PIN do karty, dzięki czemu mogłam swobodnie się nią posługiwać. Pierwsze kroki skierowałam jednak nie do sklepu, a do osławionego w serialu Grilla. Nie miałam siły, ani ochoty gotować czegokolwiek, więc obiad na mieście wydawał się jedynym rozsądnym rozwiązaniem. W grillu oczywiście spotkałam Matta, który pomachał mi zza baru, uśmiechnęłam się do chłopaka i usiadłam przy stoliku. Młoda dziewczyna, o czarnych włosach i zawrotnej ilości kolczyków w uszach podeszła do mnie, by złożyć zamówienie. Wzięłam to, co zaproponowała i spokojnie oczekiwałam na swoje jakże wykwintne danie w postaci hamburgera z frytkami. Chwilę potem czas się zatrzymał. Ok., nie zatrzymał, ale porządnie spowolnił. Drzwi lokalu otworzyły się i do środka wszedł on. Moje serce, wbrew zdrowemu rozsądkowi i temu, co tyle razy mu tłumaczyłam, zaczęło bić z zawrotną prędkością, a oddech – wręcz odwrotnie – zwolnił. Gdybym w tamtym momencie była zdolna do wyprodukowania jakiejkolwiek myśli, najpewniej brzmiałaby ona „ogarnij się idiotko!” jednak nie myślałam. Patrzyłam i podziwiałam. Wysoki, szczupły mężczyzna o nieco atletycznej budowie, w zwolnionym tempie przemierzał Grill kierując się w stronę baru. Czarne włosy lekko podskakiwały z każdym jego ruchem, a niebieskie oczy omiatały bar z wyraźnym znużeniem. Mężczyzna stanął przy barze i zamówił podwójną brandy, po czym ponownie rozejrzał się po barze. Jego spojrzenie wędrowało w moją stronę powoli i niechętnie, by nie zatrzymać się na mojej osobie nawet na moment. Czas znów zaczął płynąć swoim normalnym tempem, a ja z pochyloną głową kosztowałam smak porażki. Oczywiście, że wiedziałam, że tak będzie. Damon Salvatore otacza się pięknymi, długonogimi kobietami, więc czemu niby miałby zauważyć mnie? Jednak ta iskierka nadziei, którą w tym momencie zgasiłam, tliła się we mnie po cichu od momentu, gdy zorientowałam się gdzie jestem. 

Ukradkiem przyglądałam się obiektowi mojego uwielbienia, rejestrując w pamięci każdy gest. W końcu zamówione danie wylądowało na moim stoliku i zaniechawszy "psychofankowych" zachowań, zajęłam się jedzeniem hamburgera. Po skończonym posiłku zapłaciłam i skierowałam się w stronę wyjścia, kiedy usłyszałam znajomy głos. W całym moim nieudacznictwie i pechu znalazło się miejsce dla Matta, który postanowił ze mną pogadać. Westchnęłam ciężko i odwróciłam się na pięcie zmierzając w stronę baru. W normalnych okolicznościach sama podeszłabym do chłopaka i z nim porozmawiała. Przecież był on pierwszą życzliwą mi osoba w tym mieście. Jednak okoliczności nie były normalne. Tuż obok Matta siedział On. Dokładnie tak, przez duże „O”. Siedział i popijał brandy w miejscu, w którym miałam się zaraz znaleźć i wyglądać naturalnie. Postanowiłam przyjąć postawę pod tytułem „zupełnie nie interesuje mnie to żywe wcielenie seksu przy barze” i zaczęłam spokojnie rozmawiać z blondynem. Damon obłaskawił mnie jednym znudzonym spojrzeniem, po czym powrócił do zaprzyjaźniania się ze szklaneczką trunku, co znacznie ułatwiło mi sprawę. Matt zaproponował mi drinka na koszt firmy ( czyli jego – jak mogłam wykorzystywać biednego ucznia?!), z której to propozycji skorzystałam.

- Jak pierwsza noc w nowym domu? – zapytał, czyszcząc wysokie szklanki do piwa.

- Nie uwierzysz, ale zasnęłam na kanapie – odparłam starając się zapomnieć o obecności Damona na sąsiednim stołku.

- Śniło ci się coś? Wiesz, że należy zapamiętać pierwszy sen na nowym miejscu – Matt uśmiechnął się, a ja zarejestrowałam ruch na stołku obok, Damon przekręcił się tak, że siedział teraz przodem do mnie.

- Miałam same złe sny, śniły mi się wielkie, czerwonookie gołębie – wyznałam zgodnie z prawdą. Te ptaki były moim koszmarem od najmłodszych lat i wcale nie wiedziałam dlaczego.

- Matt – seksowny głos wtrącił się w naszą rozmowę, a ja miałam ochotę walnąć głowę w blat. – Czemu nie przedstawisz mnie swojej nowej znajomej?

- Jasne – odparł chłopak, trochę marnie maskując niechęć do wampira – Damonie, przedstawiam ci Olivię Piemont, nową mediatorkę – odwróciłam się przodem do Damona – Olivio, poznaj…

- Damon Salvatore – mężczyzna przerwał mu w pół słowa podając mi chłodną dłoń. Do sukcesów należy zaliczyć fakt, że nie spadłam z krzesła. Porażek było o wiele więcej od płonących policzków, po drżący głos.

- Miło mi pana poznać.

- Wystarczy Damon.

- Olivia  - odparłam, smakując egzotyczny smak swojego nowego imienia. Wbrew moim wszelkim staraniom świat przestał istnieć. Matt, ku mojej rozpaczy musiał obsługiwać klientów, więc zostałam sama na polu bitwy. Wszystkie moje wnętrzności trzęsły się, przewracały i ogólnie rzecz biorąc wykonywały niesamowite cyrkowe akrobacje. Zdrowy rozsądek najzwyczajniej w świecie złożył broń i poszedł spać. Zostałam ja, Damon i moje nadpobudliwe emocje.

- Piemont… to nazwisko coś mi mówi. – stwierdził patrząc na mnie pytająco.

- Och, być może dlatego, że jest to również nazwa jednego z regionów Włoch. – Zamiłowanie do tego kraju, po raz pierwszy wyrwało mnie z opresji.

- Pochodzisz z Włoch?

- Ja nie, to znaczy tak, moja rodzina ma swoje korzenie w tym kraju, jednak ja nigdy tam nie byłam.

- To wielka strata, nie sądzisz? – Jego spojrzenie pozornie wyglądało normalnie, ale za tą maską normalności kryły się dziesiątki pytań i podejrzeń. Nie ufał mi.

- Na pewno, piękna architektura, cudowny klimat i krajobrazy…

- Sono sicuro che si sta nascondendo qualcosa, bambina.* - wtrącił, jakby właśnie prawił mi najpiękniejszy z komplementów.

- I język, którego niestety nie znam – uśmiechnęłam się bezradnie, zastanawiając się, czy mi uwierzył

- Powiedziałem, że być może kiedyś będziesz miała okazję tam pojechać. – Uśmiechnął się czarująco. W co on grał? W co ja grałam? Czemu nie powiedziałam mu, że dokładnie rozumiem co mówi i że się myli?  Pożegnawszy się, wstał i opuścił Grill. Zostałam sama przy barze. Jak na zawołanie wrócił Matt i nie omieszkał ostrzec mnie przed Damonem.

- Uważaj, to prawdziwy uwodziciel – powiedział z troską.

- Nie zauważyłam, by był mną zainteresowany, ale dziękuję za ostrzeżenie – uśmiechnęłam się, puszczając mu oko. Znów to zrobiłam.

- Z nim nigdy nie wiadomo, może cię uwieść nim się zorientujesz – Matt roześmiał się, a ja mu zawtórowałam, wiedząc, że chłopak ma więcej racji niż na to wygląda.

            Reszta dnia upłynęła mi na zakupach. W końcu, poza niezbędnymi do codziennego funkcjonowania workami cementu, miałam tylko ubrania. Wracałam do domu obarczona torbami pełnymi jedzenia i środków czystości. Nowy telefon spoczywał gdzieś na dnie mojej torebki, choć przecież nie miałam tu do kogo dzwonić. Weszłam do domu i rozpakowałam zakupy, kiedy od strony ulicy dobiegło żałosne miauczenie. Kochałam koty od zawsze, więc słysząc, ze jeden z nich najwyraźniej potrzebuje pomocy, wyszłam na ulicę. Rozejrzałam się, jednak po zwierzaku nie było śladu, było chłodno, potarłszy ramiona dłońmi obróciłam się i niemal krzyknęłam z przerażenia. Naprzeciwko mnie stał Damon Salvatore i nie miał przyjaznej miny. Spojrzał mi głęboko w oczy.

- Nie krzycz. – stanęłam jak wryta, czekając co się teraz wydarzy.

- Czemu mnie straszysz? – zapytałam zdezorientowana. Damon chwycił mnie za ramię.

- Kim jesteś i co tu robisz?

- Nazywam się Olivia Piemont, jestem absolwentką socjologii i przyjechałam tu, by podjąć pracę mediatora w liceum Mystic Falls. – wyrecytowałam wyczytane w liście dane, zanim zorientowałam się, co wampir robi.

- Kim ja jestem? Co o mnie wiesz?

- Nazywasz się Damon Salvatore, poznaliśmy się w barze, jesteś cholernie przystojny.

Na ustach wampira pojawił się cień uśmiechu. Odstąpił krok do tyłu i nadal patrząc mi głęboko w oczy oświadczył, że mogę odejść. Oszołomiona stawiałam krok za krokiem, starając się nie iść zbyt szybko. Może i tutaj nazywałam się Olivia Piemont i byłam zwykłą mediatorką, ale ponad wszelką wątpliwość byłam odporna na wampirze zauroczenie.

* Salvatore posłużył się językiem włoskim, by nieco prześwietlić naszą bohaterkę. W wolnym tłumaczeniu zdanie to oznacza:"Jestem pewien, że coś ukrywasz, mała" .