Rozdział 3 (21)

Cześć!

Nowy rozdział przed Wami. Sporo się tu dzieje, mam nadzieję, że się spodoba. Dodatko myślę, że jeszcze dziś wieczorem w zakładce  "Galeria" pojawi się ilustracja nawiązująca do rozdziału.

Tak przy okazji chciałam się podzielić z Wami zdjęciem z odcinka 12 piątego sezonu TVD, czyż nie są uroczy? ;)

Miłej lektury!

EDIT: Zapraszam do zakładki "Galeria" gdzie czeka na Was nowa ilustracja ;)

            Dom rodzinny. Dałabym sobie uciąć rękę, że dla większości ludzi to sformułowanie jest przyjemne. Przywołuje wspomnienia z dzieciństwa, opowiadane na dobranoc bajki, wspólne zabawy. Istnieją jednak też ludzie, którzy przecież wcale nie mieli kolorowego dzieciństwa. Jednym z nich byłam ja. Kiedy byłam dzieckiem, moi rodzice mieli niezwykłą umiejętność zapominania o mnie w rozmaitych sytuacjach. Dlatego dość dziwnym, mógłby się wydać komuś fakt, że chciałam spotkać rodziców, którzy nie byli wzorem do naśladowania. Jednak rzucona w odległą część świata, a potem wręcz do zaświatów potrzebowałam czegoś znajomego, nawet jeśli to nie było najlepsze co przytrafiło mi się w życiu. Rodzice… jacy by nie byli, dawali mi poczucie jakiejś tam normalności, której daremnie mogłabym szukać i w piekle i w Mystic Falls. Dlatego przyprowadziłam tu Damona, żeby znów, choć na chwilę poczuć się zwykłym, szarym człowiekiem. Patrzyłam na piętrowy szary budynek, ściskając gorączkowo dłoń ukochanego. Nie zmienił się. Nadal był ponurym miejscem, które przywoływało łzawe wspomnienia samotnych nocy, mokrych od łez poduszek i palców zdartych od pukania w drzwi sąsiadów w poszukiwaniu rodziców, którym przedłużyła się impreza. Szary dom, którego okna były brudne tak bardzo, że zapalone w jednym z pokojów światło z trudem wydostawało się na zewnątrz. Tynk opadł z większości elewacji osłaniając gołe cegły. Bez słowa poszłam do przodu, ciągnąc nieco zdezorientowanego wampira za sobą. Chyba wyczuł moje napięcie, bo nie odezwał się ani słowem.

Bez trudu otworzyłam drzwi wejściowe. No tak, kto martwiłby się zamykaniem ich na klucz, skoro wewnątrz nie było już nic wartościowego. Weszliśmy do korytarza, w którym walały się puste butelki po tanim winie i wypełnione po brzegi worki na śmieci. W milczeniu przeszliśmy przez kuchnię, starając się nie zwracać uwagi na piętrzące się w zlewie naczynia i na kafelki zabrudzone brunatną substancją niewiadomego pochodzenia. W końcu dotarliśmy do pomieszczenia, które przy maksymalnej ilości dobrej woli można byłoby nazwać salonem. Pamiętałam „salon” z dzieciństwa. Był to pokój, w którym stała meblościanka wypełniona po brzegi książkami, dwie kanapy i stół. Na kanapach zazwyczaj spali „goście” czyli znajomi rodziców, którym „przedłużyła się impreza”, na stole stała niezliczona ilość butelek po wódce i tanim winie w towarzystwie resztek jedzenia. Tak było w dzieciństwie. Teraz w pomieszczeniu nie było kanap ani meblościanki, a w miejscu stołu stał wielki kocioł, w którym moja mama mieszała coś z niezwykle zaciętą miną.

- Mamo… co robisz? – Zapytałam lekko przerażona, gdyż z kotła dobiegał mnie niezbyt przyjemny zapach smoły.

Podniosła głowę i przywołała na twarz najserdeczniejszy z uśmiechów.

- Och, Emilka. Nareszcie jesteś. Tak długo z tatą czekaliśmy na ciebie… a kim jest ten przystojny kawaler?

Dobra. To było dziwne. Wiedziałam, że to sen, ale nawet we śnie mama nie użyłaby staroświeckiego określenia „kawaler”. Poza tym z ojcem nie byli razem już od wielu lat więc niby czemu mieli na mnie razem czekać? I po cholerę jej ten kocioł?!

- To… akwizytor – palnęłam niewiele myśląc i cofając się o krok. Coś tu było bardzo nie tak i niezbyt miałam ochotę się przekonywać co. – Chciał mi wcisnąć antenę satelitarną.

- Oszalał? – Na twarzy mamy pojawił się grymas zdziwienia. – Przecież nie mamy telewizora. Ojciec przepił go w czterdziestym czwartym…

Jasna cholera! W czterdziestym czwartym mój ojciec nie był nawet w planach, urodził się pięć lat później, a moja mama była jeszcze pięć lat od niego młodsza. O co tu chodziło?

- Dokładnie to próbowałam mu powiedzieć, ale uparł się, żeby wejść i sprawdzić to osobiście. Co gotujesz? – Zapytałam, próbując odwrócić jej uwagę od Damona. Coś mówiło mi, że mama raczej nie będzie przychylnie nastawiona do wampirzego akwizytora.

- Mówiłam ci, że czekaliśmy z ojcem na ciebie. – Podeszła do mnie, a Damon… zniknął. Tak po prostu przestał istnieć. Logicznym wytłumaczeniem byłoby stwierdzenie, że się obudził. Tylko, że wcale nie byłam tego pewna. – Wiemy co teraz robisz. Jesteś królową demonów, prowadzającą się z wampirem.

Jej twarz była pełna nienawiści, jak wtedy gdy w wieku piętnastu lat, zmęczona ciągłym piciem rodziców wylałam cały zapas wódki do zlewu. Myślałam wtedy, że mnie zabije. Teraz też tak myślałam, gdy zbliżała się do mnie z wielką, oblepioną smołą, łychą.

- Nie myśl, że zaakceptujemy, to co zrobiłaś. Zawsze byłaś złym dzieckiem, ale teraz przeszłaś samą siebie.

- Nie mamo – odpowiedziałam drżącym głosem, rozglądając się za jakąkolwiek drogą ucieczki  to wy byliście złymi rodzicami.

Chyba nie spodziewała się z moich ust takich słów, bo zamarła na chwilę zszokowana. To dało mi szansę na opuszczenie domu. Odwróciłam się tyłem do matki i ruszyłam w stronę drzwi. Niestety mama już zdołała ogarnąć i rzuciła we mnie umazaną w gorącej smole chochlą. Ból mnie sparaliżował. Smoła, wtapiając się w skórę, powoli spływała po moich plecach. Jęknęłam tylko, padając na kolana.

            I wtedy się obudziłam. Nadal leżałam na kamiennym stole, przytrzymywana przez demonice. Zniknął mój rodzinny dom i matka pałająca nienawiścią. Nie zniknął jedynie piekący ból pleców. Podniosłam głowę, a moim oczom ukazał się wielki kocioł wypełniony czarną, gęstą cieczą.

- Co to… ma być? – Wyjęczałam z trudem, gdyż ból nie ustawał, a wręcz przeciwnie, stawał się coraz silniejszy.

- Inicjacja. – Głos dobiegł gdzieś z tyłu był wysoki i piskliwy. Nie widziałam jego właścicielki, ale intuicja podpowiadała mi, że raczej się nie polubimy. – Każda królowa musi ją przejść, doprawdy dziwne, że nikt cię o tym nie powiadomił.

- Wiem, że to… inicjacja – odparłam, a emocje sprawiły, że mój głos przybrał na sile. – Pytam, co do cholery, robicie z moimi plecami?

- Nie wiesz? To doprawdy zabawne, jak ktoś tak niedoinformowany ma władać zastępami demonów? – Moja rozmówczyni przeszła obok mnie i w końcu ją zobaczyłam. Wysoka blondynka, niesamowicie szczupła, ubrana w uniform przywodzący na myśl księgową. Mogłaby być całkiem atrakcyjna, gdyby nie fakt, że jej skórę pokrywało gęste jasne futro. – Inicjacja to próba sił. Wykonujemy ci właśnie tatuaż, który będzie swoistym naznaczeniem ciebie, jako królowej demonów. Jednak zwykły tatuaż o nic takiego, w końcu miliony śmiertelników ozdabiają lub szpecą w ten sposób swoje ciało każdego dnia. Ponieważ jesteś wyjątkowa, a przynajmniej niektórzy tak twierdzą, twój tatuaż musi być wykonany wyjątkową techniką.

- Czyli? – nie wiedziałam co mnie w niej tak irytowało. Skrzekliwy głos czy zarozumiały ton. A może jedno i drugie?

- Mianowicie robimy go, wtapiając w twoją skórę krople smoły. Rozgrzanej, gęstej smoły, która niszczy twoje komórki nerwowe sprawiając, że już nigdy nie poczujesz nic w miejscu gdzie będzie tatuaż.

- To po to, by ktoś mógł mi bezboleśnie wbić nóż w plecy?

- Ciekawa interpretacja. – Owłosiona księgowa uśmiechnęła się szeroko i stukając obcasami opuściła komnatę.

Zostałam z Ariane i jej pomocnicami które nie odezwały się ani słowem do końca rytuału, mimo że próbowałam zagaić rozmowę. Kiedy demonice skończyły wylewać na moje plecy wrzącą smołę, musiałam jeszcze poleżeć by ich „dzieło” mogło spokojnie zastygnąć. Sama nie wiedziałam co czuję. Złość, smutek i ciekawość jak będzie się prezentowała moja nowa „dziara”. Leżąc na kamiennym stole rozmyślałam o tym co mnie czeka. Ariane wcześniej wspominała coś o studniowym balu, który nie wiem czemu kojarzył mi się z balem maturalnym. Miało to jakiś sens. Matura oznacza kolejny etap życia, krok w dorosłość. Ja też rozpoczynałam nowy etap i nie byłam do końca pewna jak będzie on wyglądał. Bałam się tego, co mnie czekało. Tych wszystkich obowiązków, o których nie miałam zielonego pojęcia. Potrzebowałam kogoś, kto by mnie poprowadził i chociaż teoretycznie mogłam w tej kwestii liczyć na Ariane, to jakoś mnie to nie uspokajało. Tak naprawdę byłam sama.

W końcu demonice zakończyły swoją pracę, smoła zastygła, a ból jakby zelżał. Dwie z nich pomogły mi wstać i zaprowadziły do kolejnej komnaty. Jej ściany i podłoga zbudowane były z jakieś nieznanego mi, błękitnego kamienia, a na samym środku pomieszczenia stała wielka wanna. Kąpiel! No tak, naprawdę tego potrzebowałam. Bez namysłu wyprzedziłam prowadzące mnie demonice i weszłam do wanny. Była ona tak duża, że spokojnie oprócz mnie zmieściłby się tu też Damon. Albo i trzech Damonów. I nadal każde z nas miałoby dość miejsca, by rozłożyć się wygodnie i cieszyć ciepłą wodą, pełną pływających w niej drobnych, białych płatków kwiatów. Czułam jak moje ciało się rozluźnia, a wszystkie troski, czy wątpliwości odpływają w bliżej nieokreślonym kierunku. Poleżałam tak bez ruchu jakiś czas, a potem zaczęłam obmywać swoje ciało nadal ciepłą wodą, usłyszałam skrzypnięcie ogromnych drzwi i obróciłam się w ich stronę. Ariane podeszła do mnie z uśmiechem.

- Jak samopoczucie?

- Cudownie. Myślę, że jestem ci nawet w stanie wybaczyć twoje podstępy, jak nagminne pozbawianie mnie przytomności, ale naprawdę musisz przestać to robić.

Demonica uśmiechnęła się lekko.

- Wybacz Pani, teraz już nie będę tego robić. Jesteś gotowa.

- Gotowa do czego? – Podniosłam się, opierając łokcie o brzeg wanny.

- Do przejęcia mocy i rozpoczęcia studniowego balu – Ariane wyciągnęła dłoń w moją stronę, bym mogła wyjść z wanny i podała ręcznik, którym szczelnie się owinęłam.

- Super, zawsze lubiłam dobre imprezy – sama nie wiedziałam skąd u mnie ten dobry humor, ale byłam już trochę zmęczona zamartwianiem się i tęsknotą, więc wizja balu była dla mnie przyjemna.

- Wspaniale, w takim razie chodźmy cię przygotować do uroczystości.

I poszłyśmy. Szłyśmy znanymi mi już krętymi korytarzami, w których na pewno bym się zgubiła gdybym szła sama. Po kilkunastu zakrętach straciłam już orientację w terenie i pozwoliłam się prowadzić demonicy, nie zwracając uwagi dokąd idę. W końcu dotarłyśmy do krętych schodów prowadzących w górę, oczywiście weszłyśmy po nich i w ten oto sposób znalazłam się w komnacie, która bardziej przypominała garderobę hollywoodzkiej gwiazdy niż jakakolwiek komnata w moim pałacu. Mój pałac. Brzmiało to jeszcze trochę dziwnie i obco, ale musiałam się przyzwyczaić. Komnata-garderoba była dość przytulnym pomieszczeniem o niebieskich ścianach malowanych w rozmaicie po wywijane brązowe łodygi. Centralnym punktem była niezwykła rzeźbiona ręcznie toaletka, zdobiona fantazyjnymi zawijasami przypominającymi ni to ptaki, ni to nietoperze. Rama lustra toaletki była złota (od razu przypomniałam sobie złoty „powóz” jakim przyjechałam do pałacu), a na samym meblu stała chyba setka różnorakich słoiczków, pudełeczek i innych pierdół we wszystkich możliwych kolorach. Zachęcona przez Ariane, podeszłam do toaletki i usiadłam na krześle. Spojrzałam w lustro i zobaczyłam znajomą, nieco zmęczoną twarz. Trochę zdziwił mnie ten widok, bo czułam się przecież wspaniale, powinnam promienieć! Usłyszałam czyjeś kroki na schodach i moim oczom ukazała się pulchna demonica, której skóra pokryta była rybią łuską. Jej widok nie wywołał mojego obrzydzenia, bo pomijając ten drobny mankament, kobieta była piękna. Jej jasne, niemal białe włosy opadały łagodnymi falami na łopatki, a oczy miały dziwny odcień błękitu, przywodzący na myśl letnie niebo delikatnie osłonięte chmurami.

- Witaj, Pani – demonica pokłoniła mi się i z zachwytem zaczęłam się zastanawiać czy tak już będzie zawsze – Na imię mi Chloe i dzisiejszego wieczoru zajmę się twoim wyglądem. Postaram się dobrać idealny makijaż, fryzurę i ubiór tak, byś nie tylko prezentowała się majestatycznie, ale przede wszystkim, dobrze czuła.

Potem, nie czekając na moją odpowiedź, klasnęła w dłonie. Komnata – garderoba zalała się jasnym światłem jarzeniówek przytwierdzonych do sufitu. Chloe podeszła do mnie i obróciła moje krzesło tyłem do lustra, prawdopodobnie, żebym nie podglądała, przecież nie ma to jak element zaskoczenia, i zaczęła zabawę. Pierw wzięła do ręki słoik z różową mazią i małym pędzelkiem namalowała mi na twarzy kilka pionowych linii, potem zmieniła pędzelek i znów malowała linie, ale tym razem poziome. Potem wzięła małe pudełko, nałożyła sobie na dłoń nieco znajdującego się w środku, zielonego pyłku i dmuchnęła mi nim w twarz. Kolejna maź jaką wysmarowała mi całą twarz, była szara i w tym momencie spróbowałam cicho zaprotestować, lecz Chloe pokręciła głową, zapewniając mnie, że będę zadowolona z efektu końcowego. Poddałam się więc jej wklepywaniu, malowaniu, smarowaniu starając się nie zwracać uwagi na kolor, zapach i konsystencję kolejnych pakowanych na moją buzię produktów. „Spójrz w górę, Pani”, „Teraz w dół”, „Zrób z ust dzióbek”, „Uśmiechnij się. Ale szeroko” i inne polecenia co jakiś czas wydobywały się z ust mojej demonicznej stylistki, a ja onieśmielona jej rozkazującym tonem wykonywałam je wszystkie i zapewne, gdyby kazała mi w tamtej chwili stanąć na jednej nodze i zaśpiewać „Odę do radości” to też bym to zrobiła. Taką już mają moc stylistki z zamiłowania, które dorwą obiekt do swoich działań. Potem przyszedł czas na fryzurę, jednak na tym etapie byłam już pogrążona w rozmyślaniach nad wpływem migracji jaskółek na klimat południowej Afryki – czyli kompletnie odpłynęłam. Z zamyślenia wyrwał mnie głos Chloe, która z niekrytą dumą w głosie, oznajmiła:

- Gotowe, możesz się przejrzeć, Pani.

Powoli, pełna obaw obróciłam się przodem do lustra. Wspominając feerię barw, jaką została potraktowana moja twarz spodziewałam się widoku klauna z artystycznym afro na głowie. Kiedy zobaczyłam swoje odbicie, wzięłam głęboki oddech… i tak zostałam. Dosłownie nie mogłam oddychać. Tak, to zdecydowanie nadal byłam ja, świadczył o tym chociażby głupkowaty wyraz twarzy, ale byłam… odmieniona. Nie miałam na sobie kilograma tapety, o nie. Właściwie to makijaż, który widziałam nie wyglądał na coś, czemu Chloe poświęciła tak wiele czasu, jednak wyglądałam. No pięknie po prostu. Moja skóra zazwyczaj upstrzona piegami, teraz była gładka i jednolita, zielony kolor oczu, został podkreślony szarymi cieniami, które były jasne przy wewnętrznym kąciku oka i ciemniały stopniowo, by przy zewnętrznym kąciku być już niemal czarne. Rzęsy idealnie wytuszowane i rozdzielone sięgały łuku brwiowego, a usta miały piękny, koralowy odcień i były pełne jak nigdy dotąd. Co się tyczy włosów były rozpuszczone, ale lśniące, bez rozdwajających się końcówek i nie elektryzowały się.

Spojrzałam na Chloe, która z zadowoleniem kiwała głową.

- Teraz czas na twoją kreację, Pani.

Nim zdążyłam odpowiedzieć, kiedy demonica poprowadziła mnie do wieszaka z rozmaitymi sukniami. Były tam i minisukienki w które, aby się wcisnąć, musiałabym wysmarować się smalcem, gotyckie, czarne suknie, renesansowe suknie balowe i proste koktajlowe sukienki. Przeglądałam je wszystkie wieszak po wieszaku, aż w końcu trafiłam na mój typ szara suknia rozszerzająca się ku dołowi z długim trenem odsłaniała całe plecy, była wiązana na szyi, a brzeg jej dekoltu ozdabiał delikatny haft. Trzeba przyznać, ze prezentowałam się naprawdę dobrze i od razu pomyślałam, jak na mój obecny wygląd zareagował by Damon.

- Nie pozwól by troski zniszczyły twój wieczór, Pani. – Spokojny głos Ariane skutecznie odgonił myśli o ukochanym, co tylko przez chwilę wydało mi się dziwne.

Kiedy już byłam odstawiona i gotowa, nadszedł czas by przedstawić mnie na salonach. Ekscytacja mieszała się z tremą, przerażenie z ciekawością. Stałam pod drzwiami do sali balowej, z której dopływała głośna, lirycznie brzmiąca muzyka. Czyżby któryś z klasyków? Nigdy nie byłam dobra w odróżnianiu Bacha od Mozarta i Chopina od Straussa. Obok mnie jak zwykle stała Ariane, ubrana w krótką czarną sukienkę i spoglądała na mnie spokojnie.

- Pamiętaj, Pani. Wejdź dopiero jak będziesz gotowa. Zrób to szybko i pewnie. Tak, żeby każda para oczu była zwrócona na ciebie.

- Obawiam się Ariane, że to nie będzie takie proste, nigdy nie lubiłam publicznych wystąpień.

- Pomyśl o czymś przyjemnym. O czymś co doda ci sił.

„Dalej” pomyślałam „Nie bądź tchórzem Pamiętasz jak nagle znalazłaś się w zupełnie obcym miejscu? Dałaś radę… Pamiętasz jak Lilith więziła Damona? Poradziłaś sobie z nią i z całą masą demonów. Pokonałaś pradawną wiedźmę, więc i teraz dasz radę”. Moja dłoń zacisnęła się na klamce i po chwili byłam już w innej rzeczywistości. Drzwi otworzyły się z wielką łatwością, a moim oczom ukazała się złoto fioletowa sala balowa, wypełniona po brzegi gośćmi. Z lekkim zaskoczeniem odkryłam, że nie stoję na tym samym poziome co zgromadzone towarzystwo, a na niewielkim balkoniku, górując nad wszystkimi. Muzyka ucichła. Ucichły też rozmowy, a wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę. Patrzyli na mnie z ciekawością. Z niecierpliwością. Z zachwytem i ze strachem. Czekali. A ja milczałam. Wiedziałam, że nie może tak być. Zrobiłam krok do przodu. Usłyszałam dźwięk zbiorowo wciąganego powietrza. Zerknęłam kątem oka na Ariane, która skinęła głową. Podeszłam do barierki.

- Witajcie – powiedziałam, a potem przeskoczyłam barierkę i runęłam w dół.