Rozdział 2 (20)

Dobra ludzie. Sprawa wygląda tak, że ten rozdział miał być dłuższy, miała w nim być opisana inicjacja Olivii i tak dalej, ale kurcze w pracy taki chaos, że nie mam czasu go dokończyć. dlatego też musicie się zadowolić tym, co napisałam do tej pory. Na pocieszenie powiem Wam, że idą Święta, a to osnacza, że kolejny rozdział (pewnie w okolicach Nowego Roku) będzie już długi, porządny i ogólnie... Fantastyczny. Tak więc zapraszam do czytania :)

A no i oczywiście zapraszam do polubienia fanpejdża romansidła na fejsbuku

Myśli kotłowały się w mojej głowie i za nic nie chciały się uspokoić. A może po prostu mój rozum nie ogarniał tego co się działo? Prowadzona przez Ariane i jej kompanię rozglądałam się z zaciekawieniem na boki starając się nie myśleć o tym co mnie czekało. Inicjacja. Bez niej nie byłam królową, a jedynie kandydatką wytypowaną przez lud i Mefistofelesa. Żeby móc władać tymże ludem koniecznie i bezdyskusyjnie musiałam się poddać inicjacji. Czym konkretnie była? Na czym polegała? Nie wiedziałam. Wiedziałam jedynie, że ton, jakim Ariane wypowiedziała to słowo łączył w sobie strach i fascynację. Kolejne drzwi zamknęły się za mną z hukiem i znalazłam się w komnacie o niezbyt przyjemnym wyglądzie. Ściany zbudowane były z szarych, gładkich kamieni, połączonych ze sobą jakąś czerwono-burą spoiną. Kiedy im się bardziej przyjrzałam, zauważyłam że posiadają dość spore wnęki przywodzące na myśl zamurowane okna. W tych wnękach stały dziesiątki grubych, zgaszonych świec które zdobił zastygły podczas spływania wosk. Dostałam gęsiej skórki, a to był dopiero początek oględzin. Widać było, że nikt nie zatroszczył się o jakiekolwiek, choćby szczątkowe zaprojektowanie tego wnętrza. Jedynym meblem w pomieszczeniu była niska, ale dość długa kamienna ława, wokół której stały większe i mniejsze drewniane pudła i szkatułki. Wszystkie te przedmioty były otoczone kolejnymi zgaszonymi świecami, tym razem ustawionymi w okrąg. Po moim karku, niczym jęzor wygłodzonego wilka, prześliznął się nieprzyjemny dreszcz. Nigdy nie byłam dobra w kojarzeniu faktów, ale teraz w moim umyśle zaczęły pojawiać się sceny, które nie napwały mnie optymizmem.

- Powiedz mi, Ariane – zwróciłam się do demonicy, która krzątała się po komnacie zapalając kolejne świece – na czym dokładnie ma polegać ta inicjacja?

- Zossstaniessssz poddana obrzędowi, który nada ci moce konieczne do sssprawowania władzy. – Odparła trochę, jak na mój gust, zbyt chłodnym tonem.

- Moce? Na przykład jakie?

- Na przykład zadawanie bólu sssskinieniem głowy – westchnęła przy tym cicho, zapalając kolejną świecę. – albo pozbawianie ofiary rozmaitych częśśśści ciała.

- To okropne! Nie potrzebuję takich mocy. – Stwierdziłam oburzona, splatając ręce na piersi.

- Potrzebujessssz, Pani. – Nie wiadomo w którym momencie Ariane skończyła zapalać świece i znalazła się tuż przy mnie. – W każdej chwili, któraśśśś z twoich przysssszłych podwładnych może ssssię zbuntować i zaatakować. A pamiętaj, że jesssteśśś tu ssssama, bez ssswoich nadprzyrodzonych przyjaciół. Musssissssz mieć narzędzie do obrony, ale też musssssisssssz wzbudzać ressspekt. Inaczej sssszybko zosssstaniesz obalona i ssstracona.

No to pięknie. Czemu wcześniej nie domyśliłam się, że to nie będzie tak „hop siup” i jestem królową? I chociaż całe to królowanie nie bardzo mi pasowało (wszak wolałam być zwykłym człowiekiem zasypiającym co wieczór w ramionach jakże niezwykłego Damona), to lepsze to niż bycie straconą, jak to poetycko ujęła Ariane.

- Czyli jedynym sposobem jest ta inicjacja, tak? – Zapytałam czując jak moje gardło się zaciska, a wypowiedzenie każdego kolejnego słowa sprawia coraz większą trudność. W odpowiedzi Ariane skinęła w milczeniu głową. – Będzie bolało?

Demonica najwyraźniej zrozumiała mój strach, bo położyła dłoń na moim ramieniu i spojrzała mi głęboko w oczy stwierdzając z przekonaniem.

- Ale tylko raz, Pani.

            Leżałam na kamiennej ławie, która teraz była przykryta kilkoma warstwami złotego i fioletowego (jakżeby inaczej) materiału. Warto wspomnieć, że byłam kompletnie naga, jeśli pominąć fioletową szarfę zakrywającą moje pośladki, no cóż najwyraźniej nawet w piekle zachowywano czasem resztki przyzwoitości i szanowano cudzą intymność. Leżałam na brzuchu, a moje ręce i nogi były delikatnie przytrzymywane przez cztery demonice, które o dziwo wyglądały nadzwyczaj ludzko i w przeciwieństwie do mnie, były ubrane. Wokół mnie płonęły dziesiątki, jeśli nie setki świec, a w powietrzu unosił się zapach roztopionego wosku. Czułam przerażenie. Żadnego typowego dla mnie zaciekawienia, czy fascynacji. Po prostu piekielnie się bałam. Czułam, że cała ta inicjacja okaże się traumatycznym przeżyciem, a moja chora wyobraźnia podsuwała mi najbardziej pokręcone, odrażające sceny, o których wstyd nawet pisać. Trzymające mnie demonice porozumiewały się między sobą szeptem,  dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie, że to nie szept, a mruk z każda chwila przybierający na sile. Po kilku minutach leżenia mruk przekształcił się w cichy śpiew w języku, którego nigdy wcześniej nie słyszałam. Dość powiedzieć, że był przyjemny dla moich uszu i skołatanych nerwów. Było w nim coś uspokajającego i zarazem nużącego. Poczułam jak wszystkie moje obawy odpływają w bliżej nieokreślonym kierunku, a strach po prostu znikł. Po chwili nie czułam już nic poza nasilająca się sennością, której w końcu się poddałam.

            Szłam lasem, który znałam od dziecka. Był to las przy którym w latach dwudziestych ubiegłego wieku moi pradziadkowie własnymi rękami wybudowali dom,  zamieszkiwany potem przez kolejne pokolenia. Ubrana w fioletową szarfę, a raczej owinięta nią w strategicznych miejscach, przechadzałam się boso po polance i zbierałam konwalie. Byłam niesamowicie pochłonięta tą czynnością po części dlatego, że musiałam zdążyć nim mama wróci z pracy, a po części z obawy przed leśniczym, który ganiał mnie i inne dzieciaki z okolicy za zrywanie tych, znajdujących się pod ochroną, kwiatów.

- Konwalia majowa w Polsce jest objęta ochroną od 1957 roku. Chyba miałaś czas by to zrozumieć?

Zadrżałam i powoli wyprostowałam się, wypuszczając z dłoni całkiem już pokaźny bukiet. Wpadłam. Przyłapana na gorącym uczynku. Zrobiło mi się wstyd, poczułam jak pieką mnie policzki, a całe ciało drży. Co teraz będzie? Co powie mama? Powoli obróciłam się w stronę leśniczego, który jak się okazało wcale nie przypominał grubawego, siwiejącego już faceta po pięćdziesiątce.

Po pierwsze miał fantastyczną czapeczkę w kolorze khaki z piórkiem bażanta zawadiacko wystającym z jakiejś dziury po prawej stronie tejże czapeczki.

Po drugie miał na sobie uniform w składzie t-shirt z logo nadleśnictwa i bojówki, który to uniform również był w kolorze khaki i dodatkowo leżał idealnie i nic się z niego nie wylewało, ponieważ.

Po trzecie był wysokim, umięśnionym facetem, w wieku (na oko) zbliżającym się do trzydziestki.

Po czwarte był Damonem i patrzył na mnie z taką miną, jaką prawdopodobnie i ja miałam w tamtym momencie.

Potem nastąpiły okrzyki zachwytu i zaskoczenia po czym rzuciłam mu się w ramiona. Trzymał mnie mocno, może nawet trochę za bardzo, ale jakoś mi to nie przeszkadzało. Wtuliłam się w niego, wdychając jego zapach. Pachniał bourbonem i metalicznym, dopiero po chwili rozpoznałam specyficzny zapach krwi. To było wręcz przerysowane, zbyt wzniosłe i romantyczne, gdy tak staliśmy na polance pełnej konwalii, on w uniformie leśniczego, a ja owinięta w ta fioletową szarfę. Pomijam już fakt, że kolorystycznie w ogóle nie współgraliśmy, a szyszki wrzynały mi się w stopy, byłam szczęśliwa mogąc mieć go przy sobie. Znaleźliśmy się mimo wszystko i wiedziałam, że teraz już zawsze… W tym momencie rzeczywistość wzięła wielki młot i z całej siły trzasnęła mnie nim w głowę. Odsunęłam się nieco od mojego leśniczego i spojrzałam na niego.

- To sen, prawda?

Uśmiechnął się i skinął głową.

Westchnęłam głośno, próbując się uśmiechnąć.

- A mogło być tak pięknie…

- Nie marudź – odpowiedział, ściskając lekko moje dłonie – ważne, że jesteśmy tu razem.

Serce załopotało mi w piersi i zaczęłam się zastanawiać, czy to aby nie arytmia. Zastanawiałam się jak długo potrwa sen, ile czasu uda mi się spędzić z Damonem i co się stanie, kiedy się obudzę. Miałam mu tak wiele do opowiedzenia, chciałam opisać mu piekło, wyznać jak bardzo tęsknię, mimo że od naszego rozstania minęły zaledwie dwa dni, jednak zamiast tego wszystkiego po prostu zarzuciłam mu ramiona na szyję i pocałowałam go.

            Nie rozmawialiśmy zbyt wiele, tak naprawdę większość czasu spędziliśmy na spacerowaniu po lesie i przytulaniu się. Nigdy nie byłam typem romantyczki, przypominałam raczej awanturnicę, która wszystko co chce otrzymać tu i teraz. Spacery po parku czy lesie niezwykle mnie irytowały i były zwykłą stratą czasu. O wiele bardziej wolałam siedzieć w domu i poświęcać się pracy, lub… no po prostu wolałam spędzać czas w inny sposób. Teraz jednak to się zmieniło. Czułam, że mogłabym chodzić po lesie bez końca, trzymając dłoń Damona i nie przeszkadzały mi ani rozmaite, paradujące wokół insekty, ani wilgotne powietrze. Było idealnie.

- Właściwie czemu gajowy? – Zapytałam, zmierzywszy wzrokiem mojego ukochanego.

- Może ty mi powiesz? Zdaje się, że to twój sen, mówiłaś, że niedaleko stoi twój dom.

- No tak… sama nie wiem. Po prostu się tu znalazłam. – Wzruszyłam ramionami, przemierzając powoli krzaki. Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. – Chciałabym, byś poznał moich rodziców.

Mina Damona była bezkonkurencyjna. Otworzył szeroko oczy, unosząc brwi wysoko do góry i zaciskając usta, które po chwili lekko się rozchyliły.

- Chciałabyś…co? – Zapytał nie spuszczając ze mnie wzroku mówiącego „ spotykam się z wariatką”.

- Przedstawić cię moim rodzicom. To mili ludzie, najczęściej.

- Wiesz, ja nie jestem raczej tradycjonalistą, nie wiem czy interesuje mnie taka forma związku, gdzie przedstawiasz mnie swoim rodzicom, spędzamy wszyscy razem niedzielne popołudnia i…

- Posłuchaj. – Przerwałam mu stanowczo. – To tylko sen. Sen, który nigdy nie będzie miał przełożenia na rzeczywistość. Nie musisz mi się oświadczać, pić wódki z moim ojcem, ani chwalić domowych obiadków mojej mamy. Chcę tylko się z nimi zobaczyć, choćby we śnie i chciałabym, byś mi towarzyszył.

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Po prostu za nimi tęsknię – dodałam, zanim zdążył odpowiedzieć.

- Ale na pewno nie będę musiał się oświadczać? – Zmarszczył czoło, udając zmartwienie, ale jego oczy śmiały się do mnie.

- Na pewno, chodź. – Pociągnęłam go za rękę, kierując się w stronę domu.