Rozdział 1 (19)

Jak wszyscy wiemy, czas jest pojęciem względnym. Dwa miesiące temu obiecywałam, że "niebawem" pojawi się nowy rozdział. No cóż. "Niebawem" nastąpiło dziś. Wcale się nie zdziwię, jeśli już każdy zapomniał o tym blogasku, ale miło będzie być zaskoczoną przez lawinę komentarzy typu "och Tatis, tak bardzo tęskniliśmy". Dobra, żartuję. Będę szczera. Wymęczyłam ten rozdział pisząc po kilka linijek co kilka dni tylko po to, zeby zakończyć go w dość głupim momencie. Pewnie połowa z czytających go osób popadnie w śpiączke z nudów, no ale cóż... Mam jednak nadzieję, że dodanie tego rozdziału sprawi, że zostanę olśniona i pobłogosławiona przez Latającego Potwora Spaghetti (wszak dziś jego Święto) i wena wróci i będe mogła pisać regularnie i regularnie dodawać rozdziały. Chciałam jeszcze podziękować Faith za wspaniały, wyjątkowy szablon, który również motywował mnie do dokończenia i opublikowania poniższego rozdziału.

I na koniec zapraszam Was do głosowania na mojego idola, Miuta w tej oto sondzie.

Koniec gadania. Czytajcie.

Szłam za Ariane kolejnym korytarzem, którego szare, betonowe ściany pokryte były rdzawymi zaciekami. Co jakiś czas mijałyśmy zamknięte metalowe drzwi, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno trafiłyśmy do piekła, a nie na przykład do jakiegoś starego magazynu pełnego zepsutych ryb. Śmierdziało niesamowicie i byłam święcie przekonana, że zaraz zwymiotuję, jednak jakoś udawało mi się tego uniknąć. Dłuższą chwilę zajęło mi zrozumienie, że to, co początkowo brałam za korytarze było tak naprawdę śmierdzącym labiryntem.

- Ariane, co to za labirynt? – Zapytałam demonicy, która zdawała się być zorientowana w okolicy i bez problemu odnajdowała kolejne zakręty. Miałam tylko nadzieję, że naprawdę wie gdzie idzie. Słysząc moje pytanie, Ariane wzruszyła lekko ramionami.

- A, to tylko labirynt grzessszników, Pani.

- Labirynt grzeszników? – Tak mnie zaciekawiła ta nazwa, że zapomniałam upomnieć ją za nazywanie mnie per Pani.

- O tak, trafiają tu wssszyssscy grzesssznicy. Za karę. Pokutują.

- Czyli piekło w pełnym znaczeniu tego słowa? Trochę się mija z moją wizją.

- To zależy, jaką miałaśśśś wizję, Pani.

- Hm, podejrzewam, że taką, jak większość ludzi. Dużo ognia i smoły, wrzaski dręczonych ludzi, rogate diabły widły i niebezpiecznie wysoka temperatura…

Na moje słowa Ariane wydała z siebie odgłos, który na upartego można by nazwać śmiechem.

- Pani, twoja wizja nie ma nic wsssspólnego z prawdziwym piekłem… Gotowanie grzeszników w kotłach pełnych ssssmoły byłoby zbyt… prymitywne.

- Więc jak to wygląda tak naprawdę? Chyba nie macie trwającej wiecznie imprezy?

- Niektórzy mają, ale nie śśśśmiertelnicy, którzy trafili tu po śśśmierci. Oni mają… gorzej…

- To znaczy?

- Niedługo ssssama ssssię przekonassssz, Pani…

Nic więcej nie mówiłam, choć ciekawiła mnie piekielna rzeczywistość. Z drugiej strony wiedziałam, że będę miała dużo czasu by zapoznać się z panującymi tu zwyczajami. Ariane prowadziła mnie jeszcze jakiś czas, to zakręcając w lewo to w prawo, aż w końcu dotarłyśmy do drzwi. Drzwi były drewniane, ozdobione rzeźbami dłoni i tak ogromne, że automatycznie zaczęłam się zastanawiam dla jak wielkich stworzeń zostały stworzone. O to wolałam jednak nie pytać, tym bardziej, że Ariane je otworzyła i przekroczyła próg. Podążając za nią, znalazłam się w miejscu, które co prawda również nie przypominało piekła, jakie sobie przez całe życie wyobrażałam, ale było o wiele przyjemniejsze. Znalazłyśmy się na górze z widokiem na piękną dolinę, w której dominowały barwy fioletu i czerwieni. Czyli te korytarze, którymi się poruszałyśmy, musiały być wydrążone w górze, z której wyszłyśmy ogromnymi, masywnymi drzwiami. Starałam się jakoś to poukładać w głowie, żeby nie zwariować, ale nie mogłam oderwać oczu i myśli od doliny. Podłoże na której się znajdowała, ciężko nazwać ziemią czy piachem, był to raczej żwir, czerwony żwir na którym aż po horyzont rozciągały się drzewa o dziwacznie poskręcanych gałęziach. Ich drobne liście mieniły się rozmaitymi odcieniami fioletu od jasnych, liliowych, aż po ciemne, śliwkowe tony. Między drzewami, ktoś usypał alejki ze żwiru o kilka odcieni ciemniejszego od tego, który dominował w krajobrazie, a przy alejkach stały… rezydencje. Wspaniałe wille z basenami, kilkupiętrowe budowle przypominające małe pałace, oraz egzotyczne bungalowy o dachach krytych słomą i tarasach ze schodami prowadzącymi wprost do ogromnych basenów. W ogrodach kwitły piękne, okazałe kwiaty – lilie o ogromnych kielichach, róże, których płatki mieniły się dziesiątkami barw i pnące się po murach domów powoje. Patrzyłam oczarowana na ten obrazek, zapominając na chwilę o wszystkich problemach. Z niemego zachwytu wyrwała mnie dopiero Ariane, chrząkając cicho.

- Mussssimy iśśśść, Pani.

- Ariane, gdzie my jesteśmy? Przekroczyłyśmy bramę raju, prawda?

Demonica spojrzała na mnie ze zdziwieniem.

- Nie, Pani. Nadal jessssteśśśśśmy w Piekle. To co widziałaśśśśś wcześśśniej, to piekło jakk mówiłam dla śśśśśmiertelników, ta cześśśść, której sssię teraz znajdujemy, to piekło dla isssstot nieśśśmiertelnych.

- Acha, coś jak klasa rządząca i robotnicza… - Westchnęłam pod nosem, ignorując kolejne zdziwione spojrzenie Ariane. Najwidoczniej nie rozumiała, co mówię. – I co teraz robimy?

- Czekamy na powóz.

- Na co? - Poczułam się jak przygłup nie wiedząc nic i co chwile pytając Ariane o, wydawałoby się, podstawowe rzeczy.

- Twój królewsssski powóz, Pani, który zawiezie cię do pałacu.

Nie odpowiedziałam, bo nie zdążyłam. Zaraz po tym, jak dowiedziałam się, że będę mieszkać w pałacu (!), zza kępy purpurowych krzaków wyjechał złoty cadillac kabriolet, przywodzący swoim wyglądem lata sześćdziesiąte ubiegłego stulecia. Niezbyt znam się na samochodach, jednak próba opisu mojego „powozu”, gdybym się jej podjęła, wyglądałaby następująco: nieco kanciaste auto, bez dachu (w końcu to kabriolet) z przodu był nieco wyższy i zwężał (zniżał się) ku tyłowi. Z tyłu zaś po obu jego stronach dumnie prezentowały się dwa kawałki metalu przywodzące na myśl płetwy. Szlachetny kolor pokrywał każdy detal auta od rzecz jasna karoserii, poprzez felgi wraz z oponami, kierownicę, tapicerkę, aż po tablicę rejestracyjną. Na tejże tablicy wygrawerowano jedyną słuszną (jak mi się zdawało) trzycyfrową rejestrację „666”. Jednak to nie wszystko. Moim szoferem był diabeł. Taki wprost z dziecięcych koszmarów, cały czarny z rogami i kępą kręconych siwych włosów. Ubrany był w złoty uniform złożony z kamizelki i nieznośnie opinających każdy detal jego ciała rurek. Spodnie miały elegancko wykrojoną dziurę na ogon w odpowiednim ku temu miejscu. Zabawne. Ktokolwiek przygotował dla mnie powóz i kierowcę musiał mieć niezłe poczucie humoru. Kiedy szofer wysiadł zauważyłam, że stoi na najprawdziwszych kopytach. Zrobiło mi się słabo, a po chwili wybuchłam wariackim śmiechem.

- Ariane, to nie jest normalne! Fioletowe drzewa? Powóz z lat sześćdziesiątych i diabeł – kierowca? To chore!

- Sssssspokojnie Pani… wssszyssstko będzie dobrze… - Demonica podeszła do mnie i walnęła mnie między łopatki. Nie wiem jak to zrobiła, ale od tego ciosu zakręciło mi się w głowie i najzwyczajniej w świecie straciłam przytomność.

            Obudziłam się, leżąc na niesamowicie wygodnym łóżku. Oprócz tego, że było ono komfortowe, dodatkowo miało baldachim i tak na oko około setki poduszek. No i było wielkości przeciętnego pokoju w bloku. Czyli jakieś osiem, dziesięć metrów kwadratowych pokryte błyszczącymi poduszkami różnej wielkości i barw. Jeżeli chodzi o kolory, to nie tylko na łóżku, ale i w całym pokoju dominowały dwa kolory: fioletowy i złoty. Pokój był... królewski, pierwszą rzeczą, która (po poduszkach) rzuciła mi się w oczy była podłoga w całości pokryta fioletowym dywanem zdobionym złotymi ornamentami. Kiedy już sturlałam się z łóżka i stanęłam na tym cudnym dywanie, zniknęły mi stopy. To znaczy tak jakby zanurzyły się w dywanie. Chodząc po nim, miałam wrażenie, że wybrałam się na spacer po trawie, z tym że trawa ta zrobiona jest z waty cukrowej. W pokoju (zanurzając się w dywanie) stały meble w składzie: szafa trzydrzwiowa sztuk jedna, toaletka sztuk jedna, komoda sztuk dwie. Meble były dość toporne i niezbyt finezyjne, delikatnie mówiąc wyglądały jakby ktoś poustawiał prostopadłościany nie kusząc się nawet o ozdobienie ich klamkami. Właśnie zaczęłam się zastanawiać ile zajmie mi otworzenie środkowej szuflady komody, kiedy ktoś zakołatał do drzwi. I wtedy zauważyłam, że drzwi również nie mają klamki. Nagle wszystko stało się jasne! Nie było żadnego Damona, Ariane, Klemensa i Dory. Nie było Mefisto i piekła. Po prostu zwariowałam i wylądowałam w psychiatryku. Szczerze mówiąc ulżyło mi, nader spokojnie przyjęłam do świadomości stan swojego umysłu i nie tracąc czasu na poznawanie dalszych zakamarków pokoju (po co, skoro przecież był wytworem mojej chorej wyobraźni), z powrotem wturlałam się na łóżko i zakryłam poduszkami. Jednak kołatanie nadal rozlegało się po moim pokoju. W końcu postanowiłam spróbować nawiązać kontakt z moim wyimaginowanym źródłem kołatania. Podeszłam do drzwi i oparłam się o nie, a raczej próbowałam bo kiedy tylko ich dotknęłam, rozsunęły się bezszelestnie. Za drzwiami od mojej strony, a przed drzwiami od tej drugiej stała Ariane w towarzystwie kilku innych demonic. Wszystkie, łącznie z moją, powiedzmy, ulubioną koleżanką ubrane były w fioletowe szaty. Czyli jednak to było realne. Jednak faktycznie wylądowałam w piekle, poznałam Damona i całą resztę i teraz czeka mnie wieczność spędzona na władaniu zastępami napalonych demonic. Super.

- Jesteśśśśś gotowa, Pani? – wysyczała Ariane, robiąc krok w moją stronę.

- Gotowa na co? – Byłam już poirytowana faktem, że nie do końca wiedziałam co się dzieje i co mnie tu czeka. – Na to, aż znów pozbawisz mnie przytomności i zamkniesz w pokoju bez klamek?

Na twarzy Ariane pojawił się dziwny grymas, przywodzący mi na myśl zażenowanie.

- Przeprasssszam, Pani. To było konieczne, musssssieliśśśśmy sssszybko dosssstać się do pałacu, a ty…

- Co ja? – Mój głos stał się zbyt piskliwy jak na mój gust

Demonica wymamrotała coś niewyraźnie, chyba po to, żebym nie dosłyszała jej słów. Zrozumiałam, że chyba wystraszyłam ją swoją postawą, o ile człowiek mógł wystraszyć jakiegokolwiek demona. Wzięłam głęboki wdech i policzyłam w myślach do trzech.

- Możesz powtórzyć, tym razem głośno i wyraźnie tak, żebym usłyszała co konkretnie takiego zrobiłam, że musiałaś mnie uśpić?

- Ssssspowalniałaśśśś nassss, Pani. – Ariane zrobiła krok do tyłu i skuliła się, tak jakby myślała, że mam zamiar ją wychłostać.

- Spowalniałam? A czemu tak bardzo spieszyliśmy się do pałacu? Może miałam ochotę pooglądać okolicę? Czy jako władczyni nie mam prawa obejrzeć własnego królestwa?

- Massssz prawo, Pani, ale nie wtedy, gdy panuje tu bezkrólewie…

- Jakie bezkrólewie? Jestem waszą królową. Wybrałyście mnie razem z Pie… z Mefistofelesem, więc chyba jestem królową?

- Tak naprawdę, to przed inicjacją jesteś nadal tylko kandydatką…

- Przed czym?

Jedna z demonic towarzyszących Ariane cicho chrząnęła.

- No właśnie, my w tej sprawie…