Początek

         Pierwsze co powinnam napisać, to chyba jakiś rodzaj spowiedzi. Zdecydowanie, czasem zastanawiam się, czy to co mnie spotkało nie jest przypadkiem karą za nielegalne oglądanie seriali w Internecie. Ta sobota była jednym z wielu identycznych październikowych dni. Za oknami jesień rządziła już niepodzielne, spadające liście klonów dzielnie tworzyły złocisty dywan, a ostre światło słoneczne toczyło zawziętą walkę z mroźnym wiatrem ze wschodu. I tego właśnie dnia postanowiłam obejrzeć najnowszy odcinek „Pamiętników wampirów”. Przygotowałam sobie herbatę, usadziłam kota na kolanach i odpaliłam odtwarzacz. Nie minęło dwadzieścia minut, gdy tuż za moją głową rozległ się huk i trzask tłuczonego szkła. Jedno spojrzenie wystarczyło, by zauważyć dwa niepokojące fakty. Po pierwsze nie miałam już szyby w oknie swojej sypialni. Zimne powietrze wdarło się do pomieszczenia powodując u mnie nagły, silny dreszcz, a u mojego kota nagłą potrzebę wskoczenia pod łóżko. Drugim niepokojącym faktem było dwóch ubranych na czarno facetów w kominiarkach. Przez jedną, przerażającą chwilę przemknęło mi przez myśl, że to antyterroryści, CBA, ABW,  albo sama nie wiem kto chcą mnie zakuć w kajdany za piractwo.

- Panowie, ja wszystko wyjaśnię – zaczęłam widząc, że zamierzają skonfiskować mój sprzęt. Zarechotali obrzydliwie, a jeden z nich zbliżył się do mnie.

- A co ty chcesz wyjaśniać?  - w tym momencie zrozumiałam, że faceci nie są przedstawicielami żadnej instytucji rządowej. Zrozumiałam, że właśnie jestem okradana. Jedyne, czego nie rozumiałam to dlaczego jeszcze mnie unieszkodliwili. Może stwierdzili, że jestem za mała i zbyt drobna, by ich powstrzymać? W każdym razie zaczęłam im grozić wezwaniem policji.

- Nie możecie tego zabrać, to mój laptop! – Oni jednak nie reagowali. Skoczyłam na tego, który wydawał mi się trochę mniej groźny i uczepiłam się jego ramienia. – pozwólcie mi chociaż obejrzeć odcinek do końca! – Jęknęłam błagalnie. W tym momencie moje oczy zalała ciemność, a ja sama poczułam się niezwykle senna. Resztkami siły woli próbowałam utrzymać umykającą świadomość, jednak ona była sprytniejsza.

         Zapach ziemi i wilgotnych liści przywrócił mnie życia. Dokonałam pobieżnej oceny sytuacji i stwierdziłam ponad wszelką wątpliwość, że leżę na poboczu drogi. Z trudem się podniosłam i rozejrzałam dookoła. Skądś znałam to miejsce. Szosa otoczona była rzadkim lasem. Między drzewami prześwitywała niewielka polanka. Był już wieczór i moja zdolność widzenia była ograniczona, ale dałabym sobie uciąć rękę, że na polance było miejsce na rozpalenie ogniska. W jednej chwili wspomnienia wróciły i przygniotły mnie swoim ciężarem. Były przytłaczające, niesamowite i niepokojące. Doskonale pamiętałam dziewczynę o ciemnych włosach, która na tej właśnie drodze, w tym miejscu spotkała niezwykle przystojnego mężczyznę. Po krótkiej rozmowie on spojrzał na nią tak, jakby chciał tym spojrzeniem wwiercić się w jej umysł i powiedział coś o tym, że znajdzie szczęście. Nie mogłam uwierzyć w to co się wydarzyło. Fizycznie niemożliwym był fakt, że się tu znalazłam. Odwróciłam się na pięcie i moje podejrzenia znalazły potwierdzenie w tablicy z napisem Mystic Falls.