Rozdział 17

Wiem, obiecywałam Wam dwudziestostronicowy rozdział, ale muszę dodać to, co napisałam do tej pory, bo czuję, że inaczej nie ruszę dalej.  Miłej lektury :)
 

            Na dźwięk mojego krzyku pełnego przekleństw, Ariane schowała się w kąt (ona naprawdę się mnie bała), a wszyscy z salonu przybiegli od razu do mojego pokoju. Każde z nich stosownie zignorowało braki w mojej i Klausa garderobie i jedno przez drugie zaczęli pytać, co się stało.

- Ta suka ma Damona! Niech ją dorwę, wypruję jej te demoniczne flaki i ozdobie sobie nimi trawnik.

- Olivio – wtrącił zszokowany Stefan – wolałbym jednak nie.

- Jak możesz zachowywać taki spokój?! – wrzasnęłam na bogu ducha winnego wampira – Twój brat jest w rękach jakiejś psychopatycznej zdziry, a ty co? Co wy w ogóle sobie myślicie? Nikogo z was nie obchodzi jego los?!

Klaus próbował mnie uspokoić, jednak w zaistniałych okolicznościach był to błąd niewybaczalny. Przerażona tym, co prawie zrobiła, podczas gdy Damon jest w niebezpieczeństwie, osunęłam się na podłogę i zaczęłam płakać jak dziecko. Kiedy już od szlochu rozbolało mnie gardło, podniosłam głowę i spojrzałam na Klausa.

- Musimy trenować, a ty – zwróciłam się do Ariane – powiesz mi gdzie jest twoja pani.

Demonica syknęła z lękiem, twierdząc, ze nie może mi zdradzić imienia jej pani. W pierwszym momencie byłam wściekła, dopiero po chwili dotarło do mnie, co powiedziała.

- Nie możesz zdradzić jej imienia? Co to oznacza?

- Nie wolno mi…

- Tak wiem, ale to znaczy, że Lilith ukrywa się pod innym imieniem?

- Kamuflaż jessssssst isssstotny…

- A jeśli domyślę się jej imienia, potwierdzisz?

- Nie wolno mi…

Zaklęłam głośno. Było jasne, że Lilith w jakiś sposób sprawiła, że żaden z jej demonów nie mógł mnie naprowadzić na jej trop. Przynajmniej bezpośrednio. Nie miałam pojęcia jak w takim razie mam wyciągnąć informacje od demonicy, wtedy odezwała się April/

- Olivio? Chyba mam pomysł.

- Słucham? – Popatrzyłam na dziewczynę. Nerwowo skubała brzeg swojej koszulki, patrząc na mnie ze strachem. Czyżby i ona się mnie bała?

- Może po prostu zadawaj jej kolejne pytania zamknięte? Wiesz, jak w grze pięćdziesiąt pytań…

- No nie wiem czy to się może udać, Ariane?

- Zgoda…Panna Piemonte musssssi uważnie dobierać pytania.

Ustaliliśmy, że zostaniemy wszyscy w moim pokoju i gdyby komuś przyszło jakieś mądre pytanie do głowy, to po prostu zada je demonicy. Ariane wylazła w końcu ze swojego kąta i usiadła na dywanie. Elena zajęła miejsce przy toaletce, a Stefan stanął tuż przy niej. Matt i April wpakowali mi się na łózko, a Bonnie usiadła na wiklinowym fotelu. Ja usiadłam na dywanie twarzą w twarz z Ariane, a Klaus tuż przy mnie.

- Dobrze to może na początek tak: czy Lilith przebywa w Mystic Falls?

- Tak. – Odparła Ariane.

- Już ją widziałam?

- Tak.

- Czy ma postać osoby dorosłej?

- Tak.

- Czy ma zwierzęta? – Wtrącił Matt, podejrzewający swoją sąsiadkę o bycie Lilith.

- Nie.

- Czy ma ciemną skórę? – Zapytała Bonnie.

- Nie.

- Czy jest blondynką?

- Nie mogę…

- To zbyt konkretne pytanie. – Stwierdził Stefan – Czy twoja pani ma kolor włosów taki jak Elena?

- Nie.

- Takie jak April? – Zapytałam, próbując zachować cierpliwość.

- Nie.

- Jak ktokolwiek z tego pokoju?

Ariane uważnie przyjrzała się wszystkim kolejno.

- W pewnym sssssenssssie.

- Matko kochana! Łysa jest?! – Nie wytrzymałam.

- Nie.

Załamałam się. Dwie godziny później wiedzieliśmy tylko, że Lilith mieszka w Mystic Falls i każde z nas widziało ją, co najmniej raz. Że nie jest brunetką, ani szatynką, ale ma kolor włosów przybliżony do któregoś z nas. Że pracuje i nie lubi zwierząt, i że jej prawdziwe imię zawarte jest w przybranym imieniu i nazwisku. Miałam dość szarad i ogólnie byłam wykończona, jednak postanowiłam wyjść z domu i spróbować znaleźć jakiś trop. Odesłałam więc Ariane i poprosiłam całą resztę by zostawili mnie samą. Miałam za sobie ciężkie dni, a czekały mnie kolejne, jeszcze cięższe, stwierdziłam więc, że porządna dawka snu mi nie zaszkodzi. Po gorącym prysznicu, położyłam się do łózka i próbowałam zasnąć. Nie było to jednak takie łatwe jak mogłoby się wydawać. Mimo, że byłam wykończona, po mojej głowie tłukły się uporczywe myśli. Gdzie jest Damon? Czy jest cały? Ta suka ściągnęła mu pierścień, więc raczej nie był w najlepszej formie. Jak mam go uratować? A Klaus, co z nim? Poczułam ściśnięcie w żołądku. Potrzebowałam go teraz. Jego wystudiowanego spokoju i ciepła. Jakim cudem myślałam w ten sposób o mężczyźnie, którego jeszcze tydzień temu nie tknęłabym patykiem? Wiedziałam, że samo nawet myślenie o Klausie jest niewłaściwe. Przecież Damon mnie potrzebował… ale prawdopodobnie wcale mnie nie kochał…wybrał Natalie…Moje powieki stawały się coraz cięższe, a myśli przybrały postać sennych obrazów, w których szłam do ołtarza z Klausem, a ślubu udzielał nam Damon „tak bardzo mnie zawiodłaś”, stwierdził ze smutkiem w oczach i pozwolił by Natalie pożarła jego serce, wydłubując je złota łyżeczką.

            Koszmary dręczyły mnie całą noc, przez co obudziłam się chyba jeszcze bardziej zmęczona niż byłam poprzedniego wieczoru. Jednak te nocne majaki i rozmyślania dały mi jasno do zrozumienia, że to, co czułam do Klausa nie było prawdziwe. I żadne drżenie rąk, czy przyspieszone bicie serca na jego widok nie było w stanie mnie przekonać, że się mylę. Tego poranka postanowiłam, że odnajdę Lilith, uwolnię Damona i opowiem mu wszystko szczegół po szczególe i będę się modlić, by uwierzył w moje słowa. Po przełknięciu wręcz na siłę kilku kęsów kanapki, postanowiłam wyjść z domu i coś zdziałać. Godzinę potem krążyłam po Mystic Falls, próbując rozwiązać zagadkę tożsamości Lilith. Moje myślenie dodatkowo spowalniał deszcz lejący się z nieba strumieniami. Przemoczona do suchej nitki zawędrowałam pod moje dawne miejsce pracy – liceum w Mystic Falls. Zaczęłam się zastanawiać czy wejść do środka, czy może pójść dalej, jednak kiedy usłyszałam za swoimi plecami potężny grzmot stwierdziłam, że jednak powinnam odwiedzić gmach szkoły.

Idąc szerokimi, jasnymi korytarzami, próbowałam sobie przypomnieć jak to było sprawować funkcję mediatora. To ja wtedy byłam „tą mądrą”, która rozwiązywała spory, wysłuchiwała opowieści o zdradach i plotkach i znajdowała rozwiązanie, zadowalające wszystkich. Spokojna, opanowana, ważąca każde słowo. Jak bardzo różniłam się od tamtej Olivii biegając po mieście z mieczem i zarzynając demony? Jak bardzo byłam od niej inna, wydzierając się jak wariatka, kiedy dowiedziałam się, że Lilith więzi Damona? Czy zawsze byłam taką panikara jak teraz, czy może okoliczności mnie zmieniły? Nie wiedziałam, dotarłam pod mój dawny gabinet. Tabliczkę z moim nazwiskiem zastąpiła nowa.

Mediator szkolny

Mgr Natali Lither

Poniedziałek – Środa: 9-16

Czwartek: Nieczynne

Piątek: 9-13

Mrugnęłam powiekami. Natali, a nie Natalie? No cóż, jej rodzice mieli najwidoczniej zamiłowanie do oryginalnych imion. Wzruszyłam ramionami i przeszłam dalej, na stołówkę, która teraz, w czasie lekcji była prawie pusta. Gdzieś w kącie siedziało trzech nastolatków, rozmawiając szeptem i co chwila pochylając się nad rozłożonymi na stole książkami i zeszytami. Przy innym stoliku siedziała Doreen, dziewczyna z nadwaga, usilnie próbująca schudnąć. Teraz właśnie wcinała marchewkę. Odwróciłam wzrok od uczniów i dotknęłam skroni palcami. Potrzebowałam maksymalnego skupienia i jakiegoś, choćby minimalnego tropu, który mógłby mnie doprowadzić do Lilith. Jak na złość do stołówki wszedł Austin, uczeń jednej z pierwszych klas, mający dziwną przypadłość. Mówił sylabizując. Podszedł do mnie, aby się przywitać.

- Dzień-do-bry pa-ni Pie-mon-te.

- Dzień dobry Austin, jak leci?

- W po-rząd-ku. Po pa-ni in-ter-wen-cji nikt mi nie do-ku-cza.

- Cieszę się, więc życie szkolne stało się dla ciebie prostsze?

- Po-wiedz-my pro-ble-mu na-u-ki je-dnak pa-ni nie roz-wią-za-ła. – Uśmiechnął się życzliwie i tłumacząc, że musi iść, bo umówił się z chłopakami na wspólną naukę na egzamin z geografii, oddalił się od mojego stolika. Dochodziła trzynasta, a ja nadal miałam pustkę w głowie. Podeszłam do bufetu i zamówiłam herbatę z cytryną, mając nadzieję, że wypicie jej rozjaśni mój umysł i wpadnę na jakiś genialny pomysł. Kiedy wracałam do stolika z kubkiem gorącego napoju, rozbrzmiał dzwonek, a z klas zaczęli wychodzić stadami uczniowie. Tak, stadami. Gdzieś w tłumie zauważyłam Bonnie, pomachałam jej, zapraszając do stolika. Wiedźma usiadła, rzucając książki na stolik z taką energią, że kilka kropel herbaty opuściło kubek i wylądowało na blacie.

- Cos nowego?

- Nic. Myślę, szukam, ale naprawdę zaczynam wątpić czy uda mi się odnaleźć Lilith.

- Nie możesz tak myśleć.

- Wiem, że nie mogę, ale sama pomyśl… Ona jest nie do odnalezienia. Ukryła się gdzieś między nami i może być każdym, tobą, nauczycielką francuskiego, sprzątaczką, albo panią z warzywniaka.

- Fakt – Bonnie odchyliła się do tyłu i zaczęła bujać się na krześle.

- Nie rób tak, bo w najlepszym przypadku złamiesz sobie coś, a w najgorszym zniszczysz szkolne mienie.

- Już nie jesteś mediatorką, pamiętasz?

- Zauważyłam, trudno przeoczyć napis na drzwiach gabinetu… - Aż jęknęłam głośno. – Jak mogłam na to nie wpaść?!

- O co chodzi?

- Jak się nazywa nowa mediatorka?

- Przecież wiesz, nie mów mi, że się nią nie interesujesz. – Bonnie uśmiechnęła się leniwie, a w jej oczach zauważyłam błysk złośliwości.

- Nie czas na pierdoły. Cały dzień myślałam jak ją odnaleźć, a tak naprawdę już ją znalazłam. Nie do końca świadomie dotarłam do szkoły, potem trafiłam pod jej gabinet i odkryłam, że nie nazywa się Natalie, tylko Natali, bez e. Potem przyszedł Austin…

- Ten sylabizujący?

- Tak! A potem wyskoczyłaś z mediatorką. Złóż to do kupy. Jak się nazywa mediatorka? Pokażę ci! – Wyrwałam kawałek kartki z zeszytu Bonnie, sięgnęłam po długopis i napisałam na kartce:

Na-ta-li lith-er

Na koniec zakreśliłam w koło ostatnią sylabę imienia i pierwszą nazwiska.

- Co nam wychodzi?

Bonnie spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

- To nie możliwe…

- Jestem specjalistką od niemożliwych zdarzeń. – Stwierdziłam i pobiegłam w stronę gabinetu Natali. Nie bawiąc się w pukanie chwyciłam za klamkę i napotkałam opór.

- No, co jest? – Warknęłam wściekła.

- Jest piątek – oznajmiła stojąca za mną Bonnie. – Dziś przyjmowała tylko do trzynastej.

Z wściekłości walnęłam pięścią w drzwi.

- Idę tam.

- Gdzie?

- Do domu Natali.

- Olivio – Bonnie złapała mnie za ramię, jednak wyszarpnęłam się z jej uścisku. – Jesteś nieprzygotowana, ona może.

- Może zabić Damona! Albo zrobić mu setki gorszych rzeczy i stojąc w świetle takich okoliczności, uwierz, że jestem gotowa jak nigdy przedtem.

            Uwierzyć, że cała zgraja tych wampirów, wiedźm, ludzi i hybryd pozwoli, bym od razu ze szkoły pobiegła do domu Natalie, to jak uwierzyć, w istnienie zębowej wróżki. Zbiegając po schodach na dziedziniec przed liceum wpadłam na Klausa. Moje serce wywinęło tak radosnego fikołka, ze miałam ochotę zakuć je w kaftan bezpieczeństwa.

- Rozumiem, że nie przechodziłeś tędy przypadkiem? – W odpowiedzi dostałam tylko jego pogodny uśmiech. – nie uśmiechaj się tak, wiem, że za ta maską niewinności kryje się psychopata.

- Ale przecież lubisz mnie takiego?

- Nigdy tak nie powiedziałam.

- Czyny mówią więcej niż słowa.

- Szczególnie, kiedy są wynikiem wiekowej klątwy, prawda?

Tym krótkim pytaniem zmyłam uśmiech z jego twarzy i oczywiście poczułam się gorzej przez to, że sprowadziłam go na ziemię.

- Klaus, nie chciałam…

- W porządku – odparł, ale jego głos nie miał już w sobie serdeczności, która jeszcze przed chwila można było słyszeć. – Mnie też się to nie podoba.

Jasne, nie podoba mu się… Może i byłam głupia, ale nie na tyle, by nie odróżnić, kiedy ktoś robi coś z własnej woli, a kiedy jest zmuszany.

- Więc?

- Więc co?

- Jak się tu znalazłeś? – Wyminęłam go i zaczęłam iść przed siebie, a dotrzymanie mi kroku nie sprawiało mu oczywiście żadnej trudności.

- Bonnie napisała, że chcesz bić się z Lilith na gołe klaty, nie mogłem tego przegapić.

Wrócił mu humor, dobrze, będzie mu potrzebny.

- Jak zawsze niezawodny. Jak długo masz mnie powstrzymywać?

Wyraz jego twarzy znów nieco sposępniał, ale Kalus postanowił trzymać fason.

- Do wieczora.

- Oszaleliście?! – Krzyknęłam tak głośno, że kilka głów obróciło się w moja stronę. – Poszaleliście? – Powtórzyłam tym razem szeptem. – Wiesz, co ona może zrobić w tym czasie?

- Spokojnie – Klaus objął mnie ramieniem i wszystkie próby wyswobodzenia się z tego objęcia były bezcelowe, więc szłam tak z jego ręka na ramieniu, słuchając co ma mi do powiedzenia i wściekając się na przemian. – Lilith w dzień jest pozbawiona mocy.

- Więc tym bardziej powinnam tam iść i ją wykończyć, póki mam jakieś szanse.

- Nie, ponieważ moc mają jej sukkuby, a miecz jest bezużyteczny przed zmrokiem.

- No chyba sobie żartujesz? To co mam robić przez ten czas?

 

            Ponownie znalazłam się w sypialni Klausa. Nie byłam tym faktem zachwycona, jednak w starciu z nim nie miałam i tak szans, a siły wolałam oszczędzać na wieczór. Grube, bordowe zasłony sprawiały, że nawet w środku dnia było tu ciemno jak w trumnie. Niebyt trafne porównanie. Klaus poruszał się bezszelestnie i teraz, gdy nagle zjawił się tuż obok mnie, podskoczyłam zaskoczona. Usiadł na łóżku, tuż przy mnie i popatrzył na mnie, to wystarczyło, żebym wiedziała, że szykuje się dłuższa przemowa.

- Wiem, że pokonasz Lilith. Nie widzę innego scenariusza.

- To ciekawe, bo ja widzę jedynie inne.

- Optymistka, hm? – Uśmiechnął się, a po moich plecach przebiegł dreszcz.

- Od urodzenia.

- Jeżeli jej nie pokonasz, zginiesz, a wtedy klątwa przestanie działać. Jednak ja nie życzę sobie twojej śmierci – naprawdę miło z jego strony – wierzę więc, że ją pokonasz. A kiedy to się stanie wiem, że twoja miłość do Damona pokona klątwę.

- To chyba dobrze, prawda?

- Prawda, ale jednak nie do końca. Teraz, kiedy nie czuję żądzy zabicia wybrańca, czyli ciebie, ta klątwa wcale mi nie przeszkadza. Wierzę, że oboje bylibyśmy szczęśliwi, poddając się jej.

- Co ty opowiadasz? Przecież wiesz, że to nie jest prawdziwe?

- Tak to odczuwasz?

- Tak. Z jednej strony pragnę być z tobą Klaus, ale z drugiej wiem, że to nie jest prawdziwe, nie jest właściwe, że tego, co czuje tak naprawdę nie ma. Czujesz tak samo, prawda?

Odpowiedziała mi cisza, a w głowie zaczęła błądzić niewygodna myśl, przewiercając mój umysł jak jakiś natrętny robak.

- Klaus? Czujesz tak jak ja, prawda?

- Jeśli mam być z tobą szczery, Olivio, a chcę tego, to musze powiedzieć, że niestety nie czuję tak jak ty.

W ciągu milionów lat istnienia świata, tysięcy lat ewolucji i rozwoju zarówno słownictwa jak i wyrażania emocji, nie wymyślono takiego słowa, ani takiego gestu, które wyraziłyby to, co poczułam w tamtej chwili. W moim przypadku klątwa działała na medal. Dręczyła mnie, powodowała rozstrój nerwowy i ogólnie sprawiała, że czułam się okropnie. Jemu odpowiadała. Czuł tylko jej pozytywne aspekty. Był przy mnie szczęśliwy i nie przejmował się, że może to nie być prawdziwe.

- Chcesz być ze mną szczery, tak? – Skinął głową. – Więc czemu nie powiedziałeś, że w twoim przypadku to nie tylko klątwa?

Kolejna, rozciągająca się w nieskończoność chwila milczenia.

- Na początku myślałem, że to tylko klątwa. Potem miałem, co prawda, pewne podejrzenia, ale nie chciałem w to wierzyć. Teraz wiem na pewno.

- Co wiesz?

- Że cię kocham.

- Nie nie nie nie. Słuchaj, nie może tak być. To po prostu klątwa mąci ci w głowie. Być może jest to jakieś zauroczenie i ono w połączeniu z klątwą tak działa, ale…

Nie dokończyłam. Jego dłoń zasłoniła mi usta uniemożliwiając dalszy słowotok.

- Kocham cię Olivio, czy ci się to podoba czy nie. I mimo, że nie jestem tym zachwycony, nie mam zamiaru zaprzeczać temu, co czuję. Wiem, że jakaś część ciebie kocha mnie. I wiem, że cokolwiek dziś się wydarzy, czy pokonasz Lilith, czy polegniesz, stracę cię bezpowrotnie.

- Ale możemy…

- Nie gadaj mi tu o przyjaźni. Nie interesują mnie półśrodki. Nie kocham po raz pierwszy, wiem, że to nie jest żadna śmiertelna choroba, ale proszę. Pozwól mi pokazać tobie, jak wyglądałoby nasze życie. Za kilka godzin stoczysz największą walkę swojego życia, jaką jesteś w stanie sobie wyobrazić. Być może pokonasz Lilith, ale czy Damon to doceni? Jeżeli nie, ja tu będę. I chcę ci tylko pokazać, jak mogłoby być. Tak na wszelki wypadek.

- Życzysz mi i sobie, by Damon nadal mnie nienawidził.

- Życzę ci jak najlepiej, ale musisz wiedzieć, że w razie niepowodzenia…

- Dobrze. Pokaż mi.

- Tak?

- Tak.

Mogłam potem żałować tego wieczoru, lub sprawić by zatruwał moje myśli. Mogłam zwalić wszystko na klątwę, która zmusiła mnie do robienia rzeczy, których normalnie bym nie zrobiła. Ostatnią możliwością było zaakceptowanie wszystkich wydarzeń i tak zrobiłam. Nie chciałam wnikać „dlaczego?”, po prostu stało się. Zaraz po naszej rozmowie Klaus wyciągnął stary, oprawiony w skórę, imponujących rozmiarów album. Pokazywał mi zdjęcia z kolejnych stuleci, od kiedy tylko wynaleziono aparat. Opowiadał o podróżach, zbrodniach, które popełnił, grzechach, jakich się dopuścił. Wspominał dawne związki i nieodwzajemnione uczucia. Chwile zwątpienia w sens bycia wampirem i najlepsze, najbardziej radosne lata. Otworzył się przede mną, pozwolił bym poznała jego wszystkie przewinienia. Potem karmił mnie truskawkami i słuchał opowieści mojego dzieciństwa, które według mnie były najnudniejsze pod słońcem, a jego zdaniem niesamowicie fascynujące.

Słońce chowało się gdzieś za koronami drzew, kiedy oparta plecami o jego tors odzyskałam poczucie rzeczywistości. Chciałam już wstać, pobiec na ratunek Damonowi, jednak Klaus trzymał mnie w swoich ramionach zbyt mocno.

- Masz jeszcze trochę czasu.

Odwróciłam się przodem do niego, jego oczy płonęły. Pochyliłam się i najzwyczajniej w świecie go pocałowałam. Moim ciałem targnął dreszcz, sprawiając, że zapragnęłam zostać z Klausem i nie przejmować się Lilith. Jego dłonie wędrujące po moich biodrach i talii nie ułatwiały mi sprawy i przez chwile myślałam, że zrobił to wszystko specjalnie, żeby odciągnąć moje myśli od Damona, żebym przegapiła okazję. Jednak tak nie było. Odsunął mnie od siebie.

- Musimy iść. – Wyszeptał ze zmrużonymi oczami, z trudem łapiąc oddech.

- Chodźmy.

            Powoli miałam dosyć tych nocnych wędrówek, czy nie mogłabym załatwić sprawy za dnia i potem porządnie się wyspać? No cóż, najwidoczniej nie, w każdym razie nie przed tym, jak zabije Lilith. Bo zabiję ją, prawda? Bardzo nie chciałam, by role się odwróciły, nie chciałam ginąć, bo nie wiedziałam co wtedy stanie się z Damonem. Ba! Ja nie wiedziałam co teraz się z nim dzieje, jednak pewne było, że dobrowolnie nie oddał swojego pierścienia. Przejechałam palcami po mojej bliźnie na policzku i westchnęłam. Stałam przed swoim domem, to znaczy przed swoim dawnym domem, który aktualnie był siedliskiem królowej sukkubów. Moje ubranie nie wyglądało jak jakiś wyszukany strój do walki, czarna koszulka, dżinsy i adidasy musiały mi wystarczyć za zbroję, włosy spięłam w niski kucyk. Bałam się wejść do środka, nie dlatego, że obawiałam się Lilith. Po prostu nie wiedziałam, w jakim stanie zastanę Damona i czy dam radę znieść to, co zobaczę. W końcu wzięłam głęboki oddech i przejechałam dłonią po ostrzu miecza, przytwierdzonego jak zwykle do mojego paska. Zrobiłam kilka kroków do przodu i po chwili znalazłam się pod drzwiami. W pierwszym odruchu chciałam je otworzyć, ale obróciłam się i zerknęłam na kręcącego głową Klausa. No tak, muszę być ostrożna. Tak więc „bardzo ostrożnie” wyważyłam drzwi kopniakiem, co sprawiło, że gdzieś spod sufitu posypała się na podłogę masa, wyglądających na bardzo ostre, noży. Ładne przywitanie, cóż, najwidoczniej Lilith nie należała do gatunku gościnnych demonów. Weszłam dalej, w głąb pogrążonego w ciemnościach domu, w korytarzu skręciłam w lewo, kierując się w stronę sypialni, gdy usłyszałam cichy jęk.

- Ani…kroku…

Po chwili, gdy moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zauważyłam jakiś kształt. Ktoś siedział na krześle. Dopiero po kilku sekundach w tej tajemniczej postaci rozpoznałam Damona.

- Czemu siedzisz na krześle? Jest noc, uciekaj.

- Olivia? – Jego głos nieznacznie się ożywił, jednak w jednym momencie został zatruty nutą przerażenia – musisz uciekać. Nie ma dla nas nadziei. Uciekaj.

- Nie ucieknę, wiem, z kim mam do czynienia i wiem, po co tu przyszłam, gdzie ona jest?

- Za to... – Nie dane mi było usłyszeć reszty zdania, gdyż coś oślizłego, przypominającego w dotyku węża, oplotło się wokół mojej szyi i przeciągnęło z korytarza do salonu. W ułamku sekundy znalazłam się na wysokości sufitu, a moje nogi bez większego sensu kopały powietrze.

- Ostrzegałam cię, Olivio. Powinnaś była opuścić Mystic Falls. To moje terytorium – niezwykle zmysłowy głos sprawił, że przestałam się szamotać. Światło w salonie zapaliło się i moim oczom ukazała się tak znienawidzona sylwetka Natalie. A raczej Lilith, bo jednak nie wyglądała zupełnie tak samo jak rudowłosa piękność, która odbiła mi Damona. Jej twarz nadal była piękna, a ciało, zupełnie teraz nagie, było wręcz idealne. No, pod warunkiem, że wyrastające z ramion macki ośmiornicy wpisywały się w jakikolwiek kanon piękna. Rude włosy, których tak zazdrościłam Natali, zastąpiło coś, co przypominało mi strzępy zakrwawionej skóry i naprawdę nie chciałam się zastanawiać czy to tylko złudzenie.

- Terytorium? – Zrobiłam bardzo zdziwioną minę. – a jak je niby oznaczyłaś? Obsiusiałaś wzorem psów? W sumie to by pasowało, bo suka z ciebie pierwsza klasa.

- Masz tupet, po co ci to wszystko? Mogłaś wyjechać do innego miasta, żyć sobie spokojnie, zapomnieć o tym, co tu widziałaś i dożyć starości. Może nawet wyszłabyś za mąż?

- Kusząca perspektywa, ale zabicie ciebie było jednak ciekawszym scenariuszem.

Lilith roześmiała się i machnęła macką, w której mnie więziła tak, że uderzyłam w ścianę, potem puściła mnie, a ja zaliczyłam upadek na podłogę, co nie zaliczało się do najprzyjemniejszych doznań w moim życiu. W jednej chwili pojęłam, że jednak jej nie pokonam, ból i rozgoryczenie rozlały się po moim ciele jak trucizna, a słowa Lilith docierały do mnie jak zza ściany.

- Nie dasz rady mnie pokonać, nędzna śmiertelniczko!

Pomyślałam sobie, że może i nie dam, dlatego czym prędzej muszę uratować Damona. Zbierając wszystkie siły, jakie jeszcze miałam, dźwignęłam się z podłogi i na wpół czołgając się, na wpół idąc na czterech zaczęłam pokonywać odległość dzieląca mnie od Damona. W normalnych okolicznościach pokonanie tego dystansu zajęłoby mi może z pięć sekund, teraz jednak teraz, mając za plecami szalejącą królową sukkubów mogło mi to zająć więcej czasu. Tak czy inaczej wiedziałam, że muszę się jakoś dostać do Damona. Coś czułam, że tekst „zabij mnie, ale oszczędź Damona” nie rozczuli Lilith, dlatego musiałam zdać się na swoją siłę i spryt. Jak na złość żaden genialny pomysł nie przychodził mi do głowy, więc zaczęłam po prostu czołgać się po podłodze w stronę korytarza. Lilith oczywiście do razu to zauważyła i przygwoździła mnie macką do podłogi tak, że leżałam na plecach. Niewiele myśląc wyciągnęłam miecz zza paska i przecięłam nim mackę, musiało ją boleć, bo zaczęła wrzeszczeć jak wściekła i zamachnęła się na mnie druga macką, jednak zdążyłam się w międzyczasie przeturlać spory kawałek po podłodze i Lilith trafiła w podłogę. To naturalnie rozwścieczyło ją jeszcze bardziej, rzuciła się na mnie i dosłownie przywaliła mnie swoim ciałem. Tutaj warto wspomnieć, że nigdy wcześniej nie leżała na mnie naga kobieta, więc poczułam się trochę nieswojo. Nie było jednak czasu na zastanawianie się nad stosownością zachowania królowej demonów, tym bardziej, że jej ocalała macka zaczęła owijać się wokół mojej szyi. Zrobiło mi się duszno, a wszystkie wnętrzności zdawały się pulsować z jakąś ogromną mocą. Dusiłam się. Nagle usłyszałam nieludzki zwierzęcy wrzask i Lilith odskoczyła ode mnie, klnąc głośno. Zaczerpnęłam powietrza i zobaczyłam jak coś pomarańczowego przelatuje przez pokój i odbiwszy się od ściany, ląduje na podłodze. Ian! Musiał rzucić się na plecy Lilith, by odwrócić jej uwagę. Ale skąd się tu wziął? Nie miałam czasu się nad tym zastanawiać, bo królowa sukkubów właśnie zmierzała w stronę mojego kota i czułam, że nie ma zamiaru się z nim zaprzyjaźnić. Chwyciłam miecz oburącz i wbiłam go w jej plecy. Z jej ust wydobyło się ciche sapnięcie i Lilith padła na ziemię. Doskoczyłam do leżącego na podłogę Iana, kiedy tylko go dotknęłam, kociak miauknął żałośnie i otworzył oczy. Próbował się podnieść, ale marnie mu to wychodziło. Nie dziwne, Lilith odrzuciła go z taką siłą, że cudem był fakt, że zwierzę jeszcze żyło. Ostrożnie podniosłam Iana i starając się sprawić mu jak najmniej bólu wyniosłam go przed dom, położyłam go na trawie wiedząc, że są to prawdopodobnie ostatnie chwile jego życia, z trudem powstrzymując łzy, pogłaskałam rude futerko i z ciężkim sercem wróciłam do swojego dawnego domu, a obecnej kwatery Lilith. Miałam jeszcze do uratowania pewnego wampira i naprawdę wolałam, żeby przeżył tę moją misję ratunkową. Lekko utykając podeszłam do Damona, bez problemu rozwiązałam krępujące go węzły, sądząc po ranach w miejscach, gdzie sznur dotykał ciała, był on nasączony werbeną.

- Sadystyczna suka z tej twojej dziewczyny. – Stwierdziłam rozwiązując ostatni węzeł.

- Zdarza mi się mylić co do kobiet. – Odpowiedział, patrząc na mnie wzrokiem, którego znaczenia nie mogłam odgadnąć.

- Każdemu się to czasem zdarza – westchnęłam wyciągając z kieszeni pierścień dostarczony mi przez Arianne – To twoje, prawda?

Bez słowa wziął ode mnie pierścień i wsunął go na palec. Wciągnął powietrze i potarł skroń dłonią. Nie umiałam odczytać jego intencji.

- Chyba powinienem cię przeprosić, albo podziękować.

- Może jedno i drugie? – Pozwoliłam sobie na lekki uśmiech, choć wcale nie było mi wesoło. Wszystko mnie bolało, mój kot prawdopodobnie już zdechł, a w całym pomieszczeniu śmierdziało tą cholerną skiśniętą kapustą. Jednak był jakiś plus. Damon był przy mnie. Patrzył na mnie tym swoim nieodgadnionym wzrokiem, w którym udało mi się odczytać ulgę, wdzięczność i… coś jeszcze.

- Mam ci do powiedzenia wiele więcej – stwierdził i prawdopodobnie wcale nie zważając na moje siniaki i zadrapania, przyciągnął mnie do siebie mocno przytulając. Wtuliłam się w jego ramiona i staliśmy tak jak dwie kupki nieszczęścia. Każde z nas było obolałe, wykończone fizycznie i psychicznie, a ja oprócz tego, choć wcale nie chciałam, czułam ogromne szczęście. Popatrzyłam w oczy Damona. Jego wzrok nie był już tajemniczy, nieodgadniony. To, co teraz w nich zobaczyłam, było jasne, proste i tak bardzo ciężkie do uwierzenia, że po prostu spuściłam wzrok. Jego oczy płonęły, patrzył na mnie tak jak w ten świąteczny wieczór, kiedy myślałam, że mnie kocha. Nie wiedziałam, czy faktycznie coś do mnie czuje, czy może po prostu tak dobrze gra, ale umiałam myśleć tylko o tym, że ja na pewno kocham go bardziej niż bym chciała.

- Damonie, zanim cokolwiek powiesz…

Nie dokończyłam, Damon podciągnął moją brodę do góry i pocałował mnie. Przesuwając dłonie ku górze, wplótł palce w moje włosy, przytrzymując głowę tak, jakby bał się, że zaraz odskoczę i spoliczkuje go za ten pocałunek. Przy takim obrocie wydarzeń nie pozostało mi nic innego, jak zarzucić mu ramiona na szyje i poddać się jego pocałunkom. Tak też zrobiłam. I to był błąd. Ostry ból, przeszywający okolice wątroby dał mi do zrozumienia, że królowej demonów nie da się zabić ot tak. Odskoczyłam od Damona i obróciłam się przodem do napastnika. Lilith stała niebezpiecznie blisko dzierżąc w macce MÓJ miecz, umazany MOJĄ krwią. Natychmiast zapomniałam o bólu, strachu czy zmęczeniu. Wściekłość – moja siła napędowa pchnęła mnie prosto na nią. Gdzieś w środku mnie dokonały się wielkie zmiany niewidoczne gołym okiem, ale doskonale przeze mnie odczuwalne. Pierw krew w moich żyłach stała się tak zimna, że wręcz poczułam ten rozchodzący się wąskimi wstążkami po całym ciele chłód. Potem każdy nerw zaczął pulsować, a zmysły wyostrzyły się tak bardzo, że usłyszałam urywany, słabnący oddech Iana leżącego przed domem. Poczułam się silna, wręcz niepokonana i wiedziałam, że jedna z nas na pewno nie wyjdzie z tej potyczki cało, oczywiście nie miałam zamiaru polec. Potem pamiętam już tylko krótkie, urywane sceny. Odpycham próbującego mnie powstrzymać Damona. Zaskoczenie na twarzy Lilith, gdy gołymi rękami rozdzieram jej mackę wydobywając z niej mój miecz. Szum w uszach, tak głośny, że nie jestem w stanie usłyszeć nawet własnych myśli. Popycham Lilith tak mocno, że pada na podłogę. Patrzy na mnie już nie z lekceważeniem czy zdziwieniem, ale z autentycznym strachem.

- Czekaj! – Lilith oblizała wargi i zasłoniła twarz postrzępioną macką. – Nie znasz konsekwencji…

- Mam gdzieś konsekwencje – wydyszałam, przygniatając jej pierś stopą – chce po prostu się ciebie pozbyć.

- Dlaczego? Dlaczego postanowiłaś mnie zgładzić? Mogłaś wyjechać, żyć spokojnie na drugim końcu świata i zapomnieć o mnie.

Zachciało mi się śmiać. Była taka żałosna, bezbronna, kiedy nagle próbowała nawiązać dialog.

- Może i dałabym sobie spokój, gdybyś chciała zniszczyć tylko to miasteczko, ale obie wiemy, że miałaś większe aspiracje. Poza tym zrobiłaś jeden, karygodny błąd i nie chodzi nawet o to, że próbowałaś wykończyć mieszkańców Mystic Falls, w tym moich przyjaciół. Nie chodzi o to, że wywaliłaś mojego kota z domu, ani o to, że zajęłaś moje miejsce w szkole. Odbiłaś mi faceta, ale i to bym zniosła. Najgorsze, co mogłaś kiedykolwiek zrobić to zadanie mu cierpienia.

Chciałam powiedzieć jej dużo więcej o tym jak ważny jest dla mnie Damon, ale i tak by nie zrozumiała. Zamachnęłam się więc tylko i pozwoliłam by ostrze miecza przecięło bezszelestnie szyje Lilith, odłączając jej głowę od reszty ciała. Z satysfakcją i nieznanym mi wcześniej podnieceniem patrzyłam jak jej ciało czernieje i skręca się tak, jak ciała dziesiątek zabitych przeze mnie wcześniej sukkubów.

            - Więc mówisz, że teraz mam kota – wampira? – Była czwarta nad ranem, umyta i przebrana siedziałam na sofie w salonie Salvatore’ów, patrząc na Stefana, który właśnie oznajmił mi, że Ian jednak żyje, No może nie tak do końca żyje, ale nie umarł. – Jak to się stało?

Stefan przeczesał włosy palcami i uśmiechnął się nieśmiało. Widać było, że czuje wobec mnie respekt i może odrobine strachu. Trudno było się temu dziwić, w końcu zabiłam królową sukkubów, najczarniejszy charakter, jaki dane było mu poznać.

- Widzisz, kiedy walczyłaś z Lilith, wszyscy zebraliśmy się pod jej domem, próbując wejść do środka, jednak nikomu się nie udało. Zupełnie jakby rzucono na niego jakieś zaklęcie. Jednak próbowaliśmy, w końcu jakimś cudem udało mi się podejść na tyle blisko, by zauważyć leżącego na trawniku Iana. Wiedziałem jak wiele ten kot dla ciebie znaczył – tu Stefan zrobił znacząca przerwę – tak, słyszałem jak rozmawiałaś z nim wieczorami. Więc widząc go wykrwawiającego się postanowiłem zaryzykować… i udało się.

- Ale to znaczy, że on teraz nie będzie już jadł karmy z puszki tylko…

- Będzie żywił się krwią – Stefan skinął potakująco głową a ja nie wiedziałam czy zacząć się śmiać czy płakać.

- A jeśli zaatakuje mnie w nocy?

- Na pewno nie wyssie z ciebie całej krwi – Damon, z owiniętym wokół pasa ręcznikiem wmaszerował do salonu trzymając Iana na rękach. Kiedy wstałam, Damon automatycznie odłożył kota na podłogę i wyciągnął ramiona, by mnie przytulić. Nadal nie mogłam uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Stanęłam na palcach i delikatnie musnęłam ustami wargi Damona. Byłam szczęśliwa, ale gdzieś z tyłu głowy jak natrętny budzik, cichy głosik powtarzał mi imię Klausa. Westchnęłam, wiedziałam, że czeka mnie ciężka rozmowa, wyznanie win i być może właśnie po raz ostatni przytulam się do mężczyzny mojego życia.

- Musimy porozmawiać – Szepnęłam mu do ucha i skinąwszy głową Stefanowi pociągnęłam zdziwionego Damona za rękę, prowadząc go po schodach do sypialni.